Broer van 93 jaar.

Toen ik in 1942 werd geboren had ik 2 broers waarvan de oudste nu 93 jaar oud is. Hij woont samen met zijn vrouw van 91 in een senioren appartement in de Leidse wijk Stevenshof.
Hun verjaardag vieren ze de laatste jaren met een dinertje buiten de deur samen met kinderen en kleinkinderen + aanhang. Mijn man en ik zijn daarbij uitgenodigd.
Dit jaar werd de 91e verjaardag van mijn schoonzus gevierd in restaurant de Bierbengel in de binnenstad van Leiden. Helaas hebben we afgezegd i.v.m. een stevige hoest/proest verkoudheid van mijn wederhelft.  Niet verstandig om in zo'n gezelschap kwistig met bacterien te strooien als je dicht naast elkaar aan het diner zit.
Jammer, want het is voor mij heel leuk om  verhalen aan te horen van vroeger, voornamelijk uit de tijd dat mijn broer nog voetbalde bij een Leidse club die inmiddels niet meer bestaat en zijn beiden kleinzoons momenteel nog spelend bij soortgelijke club F.C. Boshuizen. Zijn vrije tijd bestond destijds uit voetbal, zijn lust en zijn leven, zonder er iemand mee tekort te doen in zijn gezin. Dat kenmerkt zich nog door zijn zoon en 2 kleinzoons die dol op hun grootouders zijn!
Mijn schoonzus beschikt nog over een ijzersterk geheugen, haar man niet meer, daarnaast is hij ondanks een apparaatje, stokdoof, hij zit temidden van zijn kleinzoons stil, maar glunderend rond te kijken, eet wat van het  gekozen menu en is verder stil! Als hem wat gevraagd wordt knikt hij de vragensteller vriendelijk toe. Waarschijnlijk zonder idee waar en waarom hij hier nu zit, geniet hij wel.
Omdat we er deze keer niet bij waren zijn we vorige week 's middags bij ze thuis geweest, gezellige ontvangst , Jan zit in zijn stoel en we krijgen een hartelijke begroeting van hem. Gelukkig dat hij ons nog herkent, vraagt om zijn gehoorapparaatje, doet die in maar hoort nog steeds niets, iets wat zijn vrouw al voorzag, hij frutselt steeds aan het ding, en zegt dat het heel waardeloos is om niets meer te horen, vraagt een paar keer of Nico nog naar R.C.L. gaat en zwijgt dan maar weer een poos en lacht maar wat..... Als ik tijdens een gesprek een manke oom voor hem nadoe, noemt hij feilloos diens naam! Voor mijn schoonzus,  druk doende om ons van lekkers te voorzien, moet het wel zwaar zijn om te mantelzorgen, maar ze heeft geen last aan hem zegt ze, hij slaapt veel en als er voetbal op t.v. is kijkt hij voetbal en om de week haalt zijn zoon hem op om naar wedstrijd te gaan van zijn kleinzoons. Als hij thuiskomt is hij het weer vergeten.........
Hij ziet er nog zo goed uit, wat jammer toch als de laatste periode van je leven zo aan je voorbij gaat! Mijn oudste broer, ik keek altijd tegen hem op, had nog veel aan hem willen vragen over vroeger, onze ouders, de oorlog, mijn overleden broer, helaas.....

Maar hij blijft mijn "grote broer"!

Hij doet t nog je blog ;)

test one two

Een Sportief Dagje Uit!

Voorgaand stukje ging over de viering van Nico’s verjaardag op 7 maart j.l. Hij kreeg toen een feestelijke uitnodiging van 7 van onze buren met hun kroost voor een Sportief Dagje Uit samen met ons beiden.
Vorige week zondag 10 mei was het zover….. om 11 uur moesten we klaar staan voor vertrek.
Het was mooi weer en wij waren vreselijk nieuwsgierig wat er met ons ging gebeuren, hadden totaal geen idee wat ons te wachten stond. Plots kwam er beweging in de buurt; met fietstassen bepakt en bezakt kwam iedereen naar buiten, we werden verdeeld in hun auto’s en gingen op weg. Richting bollenstreek……
Na enige verwarring kwamen we vrijwel tegelijk terecht in Noordwijkerhout bij een fietsverhuur bedrijf waar 6 tandems klaar stonden voor ons gezelschap! Er moest gepast en gemeten worden, wie bij wie en de kleinste kinderen achterop en de gevulde fietstassen bevestigen op de bagagedragers. Ik koos er voor om bij Nico achterop te gaan, had nog nooit op een tandem gezeten en aangezien mijn gebrekkige gezichtsvermogen leek dit me toch het veiligst. Wat een avontuur, ik begon natuurlijk driftig mee te sturen wat totaal geen zin heeft merkte ik, je kunt het beste gewoon passief achter zitten en naar de rug van je voorrijder staren……. Wel mee trappen natuurlijk als we omhoog gingen op het duinpad. En op tijd af- en op stappen wat ik vooral in het begin wat moeilijk vond, maar dat ging me steeds beter af merkte ik. Leuk, man, lachen met z’n allen. We gingen eerst koffie drinken op een terras bij de Langevelderslag . Het weer was prachtig, wel een aardig briesje dus de witte ledematen etc werden ingesmeerd met zonnebrandmiddel! Daarna vervolgden we de rit door de duinen elkaar aanmoedigend en zo nodig ondersteunend op zoek naar een ruime duinpan waar we gezamenlijk gingen zitten op meegebrachte kleedjes om te smullen van heerlijke spijs en drank. Alles was verzorgd, iedereen had zo ontzettend zijn/haar best gedaan, het was fantastisch zoals we daar zaten met elkaar, lekkere hapjes en zelfs een wijntje erbij, heerlijk! Wat een verwennerij voor ons.
Nadat de overgebleven spullen weer opgeruimd en verdeeld waren over de fietstassen verlieten wij de duinpan en stopten bij een afgang naar strand en zee. Het uitzicht was schitterend, de zee onstuimig evenals ons gezelschap! Na eerst wat voorzichtig pootjebaden aan de vloedlijn, gingen de kleinste gewoon de zee in, helemaal kopje onder! Daarna werd nog geruime tijd aan het strand een balspel gedaan door (bijna) iedereen met veel enthousiasme, dat kan ook niet anders met een leraar lichamelijke oefening in het gezelschap. Die het zelfs waagde om en duik in zee te nemen, kippenvel kreeg ik ervan!
Claartje die naast mij en Marjolein zat op het strand, kreeg het ook koud en had het wel gezien, kwam op het slimme idee Coosje te gaan vragen hoe laat de fietsen terug moesten zijn….. Kort daarna hebben we de terugtocht aanvaard naar het beginpunt van ons tandem avontuur. Lekker, met de wind in de rug.
Weer terug in de Hoofdstraat zijn we neergestreken bij Moniek en Bert op hun nieuwe terras, is de B.B.Q. nog aangestoken, heeft Marieke nog lekkere salade gemaakt bij de restanten van de picknick en heeft Loek zijn voorraad1½liter flessen Heineken aangesproken.
Samenvattend: het was voor Nico en mij een ontzettend, leuke geslaagde dag en wehebben genoten en van jullie gezelschap.
Bedankt: Marieke Ricardo Tjalle Luka Bert Moniek Borre Fee Loek Coosje Guusje Claartje Marjolein

70 jaar en het diepvrieskonijn

70 jaar en het bevroren konijn……
Op zaterdag 7 maart j.l. vierde Nico zijn 70e verjaardag. Voor deze, toch wel speciale gebeurtenis, is er een gezellig samenzijn geweest in Brasserie het Park in de Houtkamp te Leiderdorp. We dachten "laten we dit keer maar eens goed" uitpakken! Niets geen buurt- of clubhuis of de huiskamer leegruimen om het bezoek te bergen, dagenlang drank en eten bij elkaar sprokkelen, maar gewoon "buiten de de deur" in een frisse, moderne gelegenheid. De rekening valt t.z.t vanzelf op de deurmat! En zo is het gegaan.
Bij aankomst was de boel geheel naar wens in gereedheid gebracht, zag er leuk uit en we werden perfect bediend door vriendelijke jonge mensen. Geen harde muziek op de achtergrond, iedereen had gelegenheid om met elkaar bij te kletsen en wat rond te lopen. We werden voorzien van drank en hapjes, tenminste, volgens ons ging dat allemaal naar wens, geen klachten gehoord achteraf.
Buiten de familie waren er goede vrienden, waaronder Leo een vriend van het eerste uur van Nico. Die wel een heel speciaal cadeau meebracht: een diepvries konijn uit eigen "kweek". Omdat het een probleem was om iets te vinden om Nico cadeau te doen, was dit wel heel origineel. Het beest was verpakt in een koeltas en kon wel zolang in de garderobe gelegd worden tot we huiswaarts zouden gaan. Maar het liep anders. De goede gever heeft bij nader inzien het konijn toch maar ter bewaring gegeven aan de kok die het keurig in de koeling heeft gelegd.
Toen allen gasten er waren, hielden onze kinderen nog een toespraak voor hun vader die daardoor wel zeer emotioneel geraakt werd. Op de dvd die Tanja heeft gemaakt is dat goed te zien!!!
Kom gerust een bekijken bij ons thuis, leuk!
Zonder iemand tekort te doen was het hoogtepunt wel het verhaal van Nico Dijkshoorn, die tenslotte schrijver/dichter is en tegenwoordig ook zeer bekend van het tv programma de Wereld Draait Door op woensdagavond waar hij zijn zeer actuele gedichten voorleest. De fijne partner van Tanja, altijd in voor een dolletje en zeker om ons te plezieren.
Hij zette Nico wel op een perfecte manier neer, in treffende bewoordingen, onder hilariteit van de gasten. Was echt heel gaaf.
De tijd ging snel , het saté buffet was heerlijk het ontbrak ons aan niets en zo te zien had iedereen het naar de zin.
De planning was van 5 t/m 7 uur, maar het was zo gezellig dat het uitliep en daar werd ook niet moeilijk over gedaan. Gelukkig waren er mensen die aardig zelf met de biertap konden omgaan ,dat ging prima!
Na de cadeaus ingeladen te hebben togen we huiswaarts met Nadia en Steef en Bob en Mima gingen nog even meer om een afzakkertje te drinken….
We zaten goed en wel toen Nico bemerkte dat het diepvries-konijn niet mee was gekomen! Snel terug met Steef naar de Houtkamp om het beest op te halen! Maar dat was nog niet zo eenvoudig.
Nico dook in de garderobe, inmiddels bevolkt door nieuwe gasten, en kruipend onder kapstok tussen de jassen zoekend naar zijn konijn in de koeltas! Hij vertelde dat ook aan de mensen die daar nogal verbaasd op reageerden en waarschijnlijk dachten "of hij is dronken of gek! Laten we het op het eerste houden.
Het konijn bleef echter zoek. Dus Nico op zoek naar "onze" ober van die avond, die er ook al niets van begreep. "Konijn, konijn, meneer dan moet u hierachter in de Kinderboerderij zijn……."! Uiteindelijk ving de kok iets op van dit gebeuren en hij was degene die wist dat het konijn in de keuken in de koeling lag.
Tjonge, tjonge, Nico blij met de koeltas onder zijn arm naar Steef die al wat ongeduldig in de auto zat te wachten .
Wat hebben we een plezier gehad om dit verhaal, en Leo, nog hartelijk bedankt, we laten je nog weten hoe het beestje smaakte! (Maar sorry, niet voor Wil).

Sinterklaas

Binnenkort is het oer-hollandse Sinterklaas feest! Herinneringen als kind van 7 jaar. Spannende avond thuis. Er hing iets geheimzinnigs in de lucht. Mijn broer Jan, die toen nog thuis woonde, moest altijd werken ’s avonds, maar zijn verloofde was er wel. Zo zaten we dan in afwachting van hetgeen er komen ging. Op een gegeven moment werd er hard aan de straatdeur gerammeld met veel lawaai en een zware mannenstem (zwarte Piet) riep of ie naar binnen mocht. En daar kwam hij, pikzwart en rode lippen, in een pofbroek zwaaiend met de roe, pepernootjes strooiend en een zak vol cadeaus. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik werd streng toegesproken door Piet, maar, ik was uiteindelijk toch wel een lief meisje en kreeg de mooiste cadeautjes! Steevast moest de Piet een dikke kus van Saartje mijn schoonzus en moet ze ook even op schoot zitten. Beetje gek vond ik dat wel, maar door de spanning en het uitpakken van de cadeautjes dacht ik niet verder. Ik was hartstikke blij en opgewonden. Nooit geen idee gehad wie “Piet” dan wel was!!!!! Al kwam de stem van Piet me wel bekend voor………
In de periode dat ik “verloofd” was werd Sinterklaasfeest bij mij schoonouders gevierd. Dat was heel speciaal. Mijn schoonvader, die onderwijzer was, trok zich op Sinterklaasmiddag terug in zijn studeerkamer, maakte gedichten op zijn typemachine en verstopte surprises door het huis tot boven op de zolder toe.En weer dat heerlijke geheimzinnige sfeertje! Mijn eerste cadeau voor Nico was een l.p van Dave Brubeck, muziek waar hij gek op was. Mijn schoonvader verstopte het cadeau ergens op zolder en door middels van aanwijzingen in een gedicht werd hij naar de vind plek geleid. Een l.p van 18 gulden… Was destijds een rib uit mijn lijf!!, zeker als je ± 30 gulden per week verdiende en thuis kostgeld moest betalen! We trokken lootjes waarop de naam van de “gelukkige” en het mocht niet meer dan 10 gulden kosten en je moest vooral geheim houden wie je had!!???? Dat waren leuke avonden, ik was goed in dichten dus kon me aardig “uitleven”. Surprises maken was ik slecht in maar dat konden anderen dan weer goed.
Toen we zelf kinderen kregen en ze klein waren vierden we het feest bij ons thuis met de opa’s en oma’s erbij. Een week tevoren verdween tot grote verbazing de wasmand, wat een enorme opwinding bij de kinderen veroorzaakte. Op Sinterklaasavond werd er aan de deur gerammeld en gebeld, kinderen als een haas naar voren en ja hoor, de wasmand stond voor de deur vol met pakjes! Gezellig, met banketletter, zelfgemaakte chocolademelk, roze suikerbeesten en pepernootjes. De opa’s en oma’s genoten ervan en mijn talent voor rijmen en dichten kwam weer goed van pas. Leuke tijd was dat.
Nu hebben we zelf kleinkinderen, maar de tijd is zo anders nu. Er hoeft geen geld meer opzij gelegd te worden voor cadeautjes, maar nu zijn er geen verlanglijstjes meer, “ze weten het niet” “ze hebben alles al”!! Bovendien moet het wel verantwoord speelgoed zijn. Omdat je als oma toch wat leuks wil geven, loop ik deze weken met regelmaat in speelgoedzaken en boekwinkels. Ik ben niet helemaal op de hoogte wat ze wel/niet hebben, dus een hele toer om toch nog aardig voor de dag te komen. Een voordeel de kleinzoon (8) is net opgehouden met in Sinterklaas te geloven! Voor de kleintjes moet het niet moeilijk zijn iets te vinden.
Enfin, ik heb nog 5 dagen te gaan en het moet gaan lukken. Misschien toch nog blije snuitjes bij het uitpakken en een blije Sinterklaas-oma.

Neefjes en Nichtjes

Vanmiddag zat ik lekker in de najaarszon op eigen terras aan het water. Ik moet dan mezelf toespreken om "gewoon" te blijven zitten met een boek en te genieten. Ik zie altijd zaken die nog "moeten" gebeuren: onkruid tussen de stenen, planten opschonen of overpotten, kortom de boel klaar maken voor overwintering. Tegelijk bedenk ik dan dat dit jaar alles op de schop moet voor aanleg van een riolering.
Waarschijnlijk zijn wij zo'n beetje de laatste inwoners van Leiderdorp die de ontlasting en het zeepsop nog in het vriendelijke riviertje De Does "plempen". En dat mag niet meer van de gemeente. Diverse lieden zijn al bij ons (en de achterburen) langs geweest om de situatie te bekijken… En dat lijkt nogal een probleem voor de deskundigen, want het duurt al een paar jaar. Onze vorige achterburen zijn inmiddels vertrokken, dus de nieuwe bewoners krijgen het nu op hun bord! En wij wachten af…… De laatste keer is meegedeeld dat het snel "moet" gebeuren. We zien wel! Dan mogen we eindelijk rioolbelasting gaan betalen, hoera!
Enfin, ik zat lekker in de zon, een verhaal van mijn schoonzoon te lezen en ondanks dat erg amusant is, dwalen mijn gedachten dan toch af. Naar gisteravond. Ik was op een verjaardag van een nichtje die 55 werd. Eigenlijk geen "echt" nichtje is, ze is de vrouw van een zoon van mijn overleden broer en als je 55 wordt, kun je nichtje wel vervangen door nicht, in de oorspronkelijke zin van het woord! Maar als tante blijf ik het over nichtjes en neefjes hebben, maf! Mijn neef komt uit een gezin van 9 kinderen, wij schelen ± 7 jaar in leeftijd en ik herinner me dat hij als kind dikwijls bij mijn ouders kwam, zijn opa en oma, waarschijnlijk om de drukte thuis even te ontvluchten, ik zag hem altijd als een soort klein broertje naast mijn 20 jaar oudere broers.
De jongste van de 9 is nu 44 en de oudste is 60. Gister heb ik er weer een paar gezien met partners en kinderen wat ik fijn vind. Ik zat naast mijn naamgenoot die in een razend tempo de omstandigheden van de overige (niet aanwezige) familieleden uit de doeken deed en met name over een zus die ernstig ziek is en ver van Leiden woont.
Erg verdrietig, zeker voor haar moeder, die in de 80 is en niet meer zelfstandig kan reizen om haar op te zoeken wat mij heel akelig lijkt als moeder.
Ondanks dat ik goed kan luisteren, werd het me even teveel en heb ik me los gerukt om naast een ander "nichtje" te gaan zitten .die ik al heel lang niet gezien had.. Met de jarige gastvrouw heb ik weinig kunnen praten, ik kwam tijd en ogen te kort. Merk dan dat ik het heel fijn vind om iedereen weer te ontmoeten, dat komt niet zo vaak voor. Want verjaardagen meevieren doen we al lang niet meer en het kaartjes sturen schiet er ook vaak bij in. Wel bij die neef en zijn vrouw, daar heb ik toch altijd nog een speciale band mee: van het "kleine broertje en zijn vrouw die erg attent is. En op die avond merk ik hoe waardevol die familiebanden zijn, zeker bij het ouder worden. Mijn eigen kinderen kennen hun neven en nichten amper.
Zelf ben ik eveneens geen trouwe familie bezoekster. En ik heb nog maar 1 broer van 86 waar ik ook vaker heen zou moeten gaan nu hij nog gezond is. Maar het komt er niet van, idioot want ik heb tijd zat! Het wordt hoog tijd om daar verbetering in te brengen!

De Fietsclub van Nico

Mijn man Nico is vele jaren lid van Swift. Als tourfietser op zondagochtend vroeg uit de veren, beschaafd outfitje aan met witte sokjes en de zilvergrijze Peugeot, glanzend opgepoetst. Hij kreeg er duidelijk plezier in, naast het veteranen voetbalelftal op zaterdagmiddag bij RCL. De Peugeot werd verruild voor een "echte" racefiets, de outfit werd professioneler, en later kwam natuurlijk de helm erbij. De zondagochtend was /is zijn ochtend! En in de zomer kwamen er een paar avondjes bij na zijn werk. Wat "tourfietsen" werkelijk inhield werd mij duidelijk als ik met regelmaat een groep snelle mannen over de Doesbrug zag flitsen, luid roepend "Paaaalen"……"Teeeegen"…..
"Ga jij ook zo hard"? vroeg ik Nico. "Valt wel mee hoor" kreeg ik als reactie. Verder geen commentaar. Ik wist genoeg! Een keer belde hij me op zondagochtend vanuit het ziekenhuis in Leiderdorp: "Ik ben gevallen, maar het valt mee hoor"! Toen hij thuis kwam, aardig beplakt met pleisters en flink gehavend, begreep ik des te meer, dat ik zijn antwoord "valt wel mee" niet al te serieus moet nemen. Ook als we samen gingen fietsen en ik vroeg hem hoeveel kilometers we afgelegd hadden, telde ik er maar wat bij op. Totdat ik zelf een kilometer tellertje op de fiets kreeg! Vandaar dat ik in de laatste Solo zo goed begreep wat Rob bedoelde in zijn stukje over de Krasse Knarren: "Nico weet altijd een mooiere route"! Want mooie route’s weet hij wel. Als we met vrienden gaan fietsen is het steevast genieten, zonder dat we op ons tandvlees moeten fietsen.
De laatste jaren hoeft het allemaal niet zo snel(zegt hij...). Hij doet het wat "rustiger aan", is in een "minder hoog" tempo gaan fietsen en gaat op zondagochtend meestal in zijn uppie een "rondje van ± 60 km" doen. De lange tochten op zaterdag "moeten" niet meer zo nodig heb ik begrepen!? Hij doet zelfs vrijwilligerswerk bij Swift als barmedewerker! En geloof me, als Nico ergens een hekel aan had, was het vrijwilligerswerk bij een vereniging. Ook is hij inzetbaar bij de Fiets-Fit Mountainbike samen met Hans. Dus wil ik hierbij even melden, hoe mijn echtgenoot het naar zijn zin heeft op de vd Madeweg!
Maar, …. ik mopper soms wel: "Alweer naar Swift"????
Toch gun ik hem van harte nog vele jaren bij Swift en ook zijn mede clubleden die trouw inzetbaar zijn.

Einde zomer 2008

Het "stukjes"schrijven gaat me slecht af de laatste tijd. Na het vorige is er ook weinig reden geweest om iets leuks te vermelden. Ik heb voor goed afscheid moeten nemen van lieve mensen en een zeer trouwe vriendin van mij moest opeens een heftige operatie ondergaan. En dat doet me pijn. Ik schiet daardoor wel in een zware gemoedstoestand en heb dan geen energie om "leuke dingen" te doen, laat staan op te schrijven! Nu hoop ik maar dat we de nare dingen hebben gehad en iedereen verder goed gezond blijft. Vroeger stond ik hier nooit bij stil, maar nu ik zelf ouder word en de vrienden om ons heen, houdt me dat vaak bezig.
Maar, tussendoor is me ook nog iets moois overkomen, dat zou ik bijna vergeten , op 9 juni is Seth geboren, het derde kleinkind. Een prachtig , gezond ventje, dat nu alweer bijna 3 maanden is!
Mijn oudste kind is samen gaan wonen met "haar Nico" (altijd goed!) in een mooi huis in Nieuw Leyden waar het goed toeven is! Maar er komt nog heel wat kijken voordat je een nieuwe woning kunt betrekken heb ik bemerkt. Nico (de mijne) neemt dan ook steevast gereedschap mee als we langs gaan, om "iets"te bevestigen etc.
Daar staat tegenover dat ons een heerlijk etentje wordt aangeboden als tegenprestatie en daar vaar ik wel bij, voel mij er helemaal thuis! Word daar echt blij van!
Onze verhuisplannen staan op momenteel op een laag pitje, al zal het er toch een keer van gaan komen t.z.t.!
Ik ben wel bezig met ruimen van spullen die ik door de loop der jaren heb "verzameld". Voornamelijk prullaria, vaasjes, kandelaars, pannetjes , leuke doosjes ,bestek en boeken. Het valt me moeilijk om dingen zomaar weg te doen; aan veel van die spullen zit een verhaal: "nog van mijn ouders geweest, van de kinderen gekregen, of van iemand die mij dierbaar was, en een gevoel van : "toch zonde om weg te doen" kortom ik moet er de tijd voor nemen en doe ze in een doos naar zolder…… totdat ik wél de geest heb en alles naar beneden haal voor de rommelmarkt. Maar ik ken niemand die nog aan "rommelmarkten" doet! Dan maar naar de Kringloop! Lees ik juist in de krant dar er onwijs wordt gesjoemeld met spullen bij de Kringloop winkel in Leiden en veel geld in eigen zak van de medewerkers verdwijnt. Jeetje, ook lullig dan weer. Nu ligt de achterbak van de auto dus vol met bananendozen voor de Kringloop????!!!! Of naar het Graalhuis, komt het zeker goed terecht.
Vanaf vorige week dinsdag lijkt de herfst al begonnen, regen, wind, niets aan. Vandaag, weer heel slecht, zelfs de cv is aan, lekker behaaglijk. De zomer is niet best geweest, en kort weekje vakantie in Beekbergen gehad met veel regen. Maar "elk nadeel heb z’n voordeel" (vrij naar Johan Cruijff) want we zijn naar het Kroller Mollermuseum geweest en hebben de (oud) achterbuurtjes bezocht in Eerbeek. Was heel gezellig en ze wonen daar heerlijk. Ik mis hun nog elke dag. En onze poes helemaal!
Een weekje Terschelling (mijn favoriete vakantiebestemming!) is er ook nog niet van gekomen.
Al 2 jaar geen Franse blootvakantie meer, ik kan niet meer in de zon zonder enge vlekken te krijgen.
Maar wie weet, komt het er toch nog mooie nazomer??!! Kunnen we per fiets "ons eigen" Groene Hart verkennen met Mima en Rob. Het levensmotto moet "genieten bij de dag" worden. Ja, ja! Ik ga ervoor.