Sixty

Waarom zo genoemd? Beetje pijnlijk te bekennen, maar ik word dit jaar 60. En dat tikt aan hoor! Ik denk het de laatste periode in je leven is waarin je nog wat leuks te verwachten hebt: pensioen! In mijn geval heet dat de OBU : lees: overbruggings-uitkering. Uitgevonden voor de mensen die geboren zijn vóór 1949 en werkzaam in de sector zorg en welzijn. En daar voldoe ik aan.

In 1979 ben ik na 15 jaar alleen huisvrouw en moeder te zijn geweest, opnieuw in het arbeidsproces getreden. Niet alleen omdat ik er aan toe was na alleen de zorg voor echtgenoot en kindertjes, maar ook voor de centjes. Bovendien kon mijn man , het wat rustiger aan doen met de zwarte klusjes in de avonduren. Want een zeer oud huis , waar altijd iets aan moest worden verbouwd, 3 bloedjes van kinderen die ook schoentjes, kleertjes en op clubjes moesten.
Er is wel veel veranderd in 23 jaar. Ik begon als administratief medewerkster voor 20 uur bij de Fiom, een bureau voor maatschappelijk werk speciaal voor alleenstaande ouders, ongehuwde moeders en adoptie.
Eerst de Olympia schrijfmachine, gewoon hard slaan op de toetsen. Na een paar jaar kwam er een electrische Triumph, jeetje, dat was heftig. Toen de 1e computer, alleen voor het secretariaat, inmiddels werd ik ook secretariaatsmedewerkster. Cursus volgen: WP/MS DOS. Geweldig allemaal. Er kwamen meer computers, meer automatisering, meer cursussen Word/Windows, registratie netwerk. Een eigen email adres een Fiom website, heel makkelijk allemaal, maar je moet het je wel eerst eigen maken. Buro secretaresse ben ik nu.
Nu ben ik het zat, steeds weer nieuwe toestanden. Ik trek het niet meer, heb er geen puf meer in. Het is mooi geweest. Op naar de OBU! 65% van je salaris zo maar uitbetaald, voor het niets doen.
Tijd voor leuke dingen, niets meer moeten. Klaar!
Nou, niets moeten!? Lees eens in de Plus of de Midi. Wat nou niets moeten? Hobby’s, sporten, cursussen, kleinkinderen oppassen! Zenuwachtig word je ervan!