Poezen

Dol ben ik op poezen. Zover ik me herinner heb ik ook een poes gehad. Bij ons thuis hadden we ook met regelmaat jonge poesjes. Die lagen dan plotseling in de schuur bij de moederpoes en ik mocht er even naar kijken. Als ik uit school kwam waren de kleintjes verdwenen en liep de moederpoes luid klagend, miauwend door het huis. Ik begreep dat nooit en als ik ernaar vroeg kreeg ik een belachelijk antwoord: dat ze weggelopen waren. Daar geloofde ik in ieder geval niets van, want ze konden niet zien en ook nog niet lopen! Maar ja, destijds nam je gewoon aan wat je moeder je wijsmaakte! Als ik vroeg waar die poesjes vandaan kwamen, zei mijn moeder dat ze uit de oortjes van de moederpoes kwamen. Zelfs dat heb ik lang geloofd!
Tot ik op een keer mijn moeder tegen een tante hoorde vertellen dat ze in lauw water snel dood waren en je er niet mee hoefde te leuren! Dat begreep ik meteen en ik was vreselijk teleurgesteld en verafschuwde mijn moeder dat ze zoiets kon doen!
Toen ik kennis kreeg aan mijn man hadden we thuis een poes genaamd Pimmie. Stapel was ik op dat beest. Maar hij was niet gek op poezen, en mijn getut met Pimmie vond hij vreselijk. Volgens mij was hij gewoon jaloers op dat beest!
Vanaf 1965 het jaar dat we een “eigen huis” betrokken (waar we nog steeds wonen) hebben we kat(ten) over de vloer. Aanvankelijk dreigde mijn man om witte muizen te gaan houden als ik een poes nam, maar dat is niet doorgegaan.
We hebben ook een keer een nest met 5 kleintjes gehad, waar ik wel mee moest leuren om ze een goed tehuis te geven!
Nu hebben we sinds 4 jaar een broer en zus uit een nest: gewone huis-tuin-en-keuken-katjes. Heel lief zijn ze. De kater zit altijd bij mij en het poesje bij mijn echtgenoot. Het is toch nog goed gekomen met zijn afkeer van een kat. Omdat we aan het water wonen, heeft hij zelfs een trappetje gemaakt langs de walkant: als ze er soms invallen kunnen ze er zo uit klimmen! En het heeft al enkele malen goed gewerkt!