Gezellig tv kijken!

Deze week kijk ik samen met mijn geliefde echtgenoot veel televisie. Degenen die eerdere stukjes van mij gelezen hebben, zullen zich nu verbaasd op het hoofd krabben. Dat kan niet! Nico is anti televisie, behalve een enkele natuurfilm op de late avond, kan geen uitzending hem kan boeien! Zelfs voetbal op Talpa: het doet hem niets! Op dat tijdstip gaat hij op weg naar de afhaalchinees en kijk ik ondertussen naar de verrichtingen van (o.a.) Feijenoord. Als hij terugkomt met zijn favoriete menu van de maand moet ik wel aan de tafel komen zitten. Niks bord op schoot!
Maar… lieve mensen principes zijn er om van af te wijken!
Turijn, Olympische winterspelen!
Vanaf zondag jl., zo rond 5 uur, zitten we voor de buis, jawel. Vandaag zelfs met het bord eten op schoot, eerlijk waar!!! Witlof, aardappels en een moot zalm. Gewoon in de huiskamer kijkend naar de tv. Eten en tv kijken, geweldig. Vroeger zou ik er een echtscheiding mee in gang gezet hebben, maar nu niet meer. Nu gezellig, samen t.v. kijken: een voor mij ongekende gebeurtenis. Het belangrijkste is schaatsen. Onze vaderlandse trots! Zeker nu mijn lieverd zelf enthousiast deze sport beoefend mag hem niets ontgaan. We zijn dolblij met de gouden plak van Ireen Wust, treuren om de diskwalificatie van de mooie Marian Timmer en dat Gretha Smit verder niet mag meedoen. En vandaag helemaal top: zo’n treintje van schaatsers in de binnenbaan. Geweldig! Dat belooft wat! Tussen de ritten door in de ijshal de commentaar tafel met Mart Smeet en Ria Visser, ook heel interessant. Persoonlijk ben ik beetje anti Smeets. Die man heeft mij van teveel dingen verstand: fietsen, schaatsen, columns en ook nog van muziek. Hij wordt steeds dikker ook en als mensen zich zo intensief met sport bemoeien moeten ze niet dik zijn (mijn mening). Erica Terpstra: enig mens, maar als ambassadrice van de Nederlandse sporters….. te dik!
Om 23.30 uur was Nico het opeens beu en ging naar bed. Ik niet hoor, dan begin ik pas! Mezelf een wijntje ingeschonken, smaakt zo lekker na bijna een week onthouding, de afstandsbediening en zappen!!
Kom ik terecht op Talpa: Hotel Big Brother.
Dat is pas echt vreselijk! Met plaats vervangende schaamte gekeken!
Televisie coryfeeën van weleer: Viola Holt, Bonny Sinclair, als ze net uit bed komen!! De cosmetische ingrepen zijn voor niets geweest. Heel erg!
Daarbij ondersteund door de altijd lollige zoon van Donald Jones, een dame die ooit in Luv heeft gezongen en nog wat onbekende heren runnen ze een restaurant met gasten en de opbrengst is voor het goede doel.Tot overmaat van ramp kwam Frans Bauer langs om te zingen voor het gezelschap, de arme jongen probeerde er nog wat sfeer in te brengen.
Ik ben nu 63 jaar en soms als ik in de spiegel kijk, word ik bevangen door een licht gevoel van paniek: ik moet steeds meer tijd aan mezelf besteden om er nog wat van te maken voordat ik de straat op ga. Ik heb dan ook allerlei attributen nodig, potjes, kwastjes en kleurtjes om de boel op te leuken. Maar na vanavond Hotel Big Brother te hebben bekeken, ben ik gewoon hartstikke tevreden met mezelf, eerlijk waar. Ik sta morgen zingend in de badkamer!
Jammer, dat Nico al naar bed was.

Morgen weer, gezellig en om 5 uur voor de televisie. Leuk!

Modern

De kapperszaak gaat vrijdagochtend om half 9 open. Als de bedrijfsleider van de zaak, de deur opent staat de eerste klant al voor de deur te wachten. Het is mevrouw Buitendijk, een oudere dame die elke week een bezoek brengt aan de salon. Mevrouw loopt de zaak binnen, hangt haar jas aan de kapstok en neemt plaats aan de ronde tafel. Er staat een dienblaadje op met wat vrolijke bekertjes, flesje koffiemelk en een schaaltje met suikerzakjes. In een ronde mand liggen tijdschriften.
Mevrouw heeft bij elk bezoek haar eigen kapster, Cora, die echter nog niet aanwezig is. De bedrijfsleider vraagt mevrouw of ze zin heeft in koffie en dat heeft ze wel. Hij brengt haar een plastic bekertje koffie uit de automaat en deelt mevrouw mee dat Cora “zo wel zal komen”. Mevrouw knikt instemmend en wurmt de Story tussen de stapel tijdschriften uit. Ze begint erin te bladeren ondertussen kijkt ze naar het glazen kralengordijn waar de medewerksters een voor een binnen komen.
Na mevrouw Buitendijk vriendelijk goedemorgen te hebben gezegd, nemen ze een bekertje koffie uit de automaat en kletsen wat met elkaar.
Ze is de enige klant en heeft haar koffie nog niet aangeraakt.
Als Cora door het kralengordijn binnenkomt staat mevrouw direct op en loopt met de Story in de hand naar de kapster toe. Vriendelijk lachend met een blik van herkenning. Haar koffie laat ze op tafel staan.
“Dag mevrouw Buitendijk, gaat u alvast hier maar zitten hoor”, zegt de kapster en wijst met haar vinger naar een stoel van lichtblauw leer, die voor een speciaal soort wasbak staat. Mevrouw neemt plaats, de Story in haar hand geklemd als een soort rolletje en gooit haar hoofd achterover in de rand van de wasbak. De kapster voegt zich bij haar collega’s en begint rustig aan haar koffie te slurpen.
Mevrouw Buitendijk zit nog steeds met het hoofd achterover en begint wat ongemakkelijk te schuifelen met haar voeten. De kapster kijkt terloops naar mevrouw, slaat haar ogen ten hemel, drinkt het bekertje leeg en gooit het in de vuilnisbak. Daarna neemt ze plaats achter het hoofd van mevrouw en begint met haar werk.
Mevrouw knijpt haar ogen stijf dicht tegen het schuimende water, het roddelblad geopend op haar schoot.
“Kon je slecht je bed uit vanochtend Cora? Je was de laatste die binnen kwam.
Ik werd al een beetje zenuwachtig dat je misschien ziek zou zijn. Ik moet er niet aan denken dat ik een van die anderen meisjes krijg. Al die jonge dingen, heb ik weinig vertrouwen in. Kijk maar naar hun eigen kapsel, ziet er toch niet uit. Ach, ja ik begrijp wel dat dit nu mode is, maar het lijkt alsof ze net uit bed stappen, vreselijk. Ze zouden er toch veel beter uit zien als alles een beetje meer strak in model zat. Die kleding ook, geen gezicht. Dat ene meisje, draagt zo’n kort rokje, je kijkt zo tegen haar billen als ze voorover bukt. Dat je baas dat goed vindt. Daar wordt zeker niet over gesproken. Dat begrijp ik nou niet. Er komen hier toch ook veel ouderen zoals ik, die vinden dat toch ook niets. Alles moet kunnen tegenwoordig. Kijk maar op de tv. Wat ik daar soms zie, ik wist niet eens dat het bestond. Ik ben blij dat mijn man niet meer leeft, het zou hem misschien maar op rare gedachten hebben gebracht. Ik zou me hebben doodgeschaamd om samen met hem naar sommigen tv programma’s te moeten kijken. En mannen staan toch meer open voor zulke onsmakelijkheden.

Na de grondige wasbeurt en hoofdmassage, slaat de kapster een handdoek om het hoofd van mevrouw en wrijft het haar wat droog.
“Komt u maar mee mevrouw Buitendijk, we gaan naar de spiegel. Wilt u nog koffie?”
“Graag, zegt mevrouw, maar niet in een plastic bekertje”. Er staan toch gewone bekertjes op tafel, dat drinkt beter. Ik vind die automatenkoffie ook niet lekker. Vroeger schonken ze hier een lekker kopje koffie, gewoon uit en glazen pot.”
De kapster pakt een bekertje van tafel en laat het vol lopen met koffie uit de automaat. Zij zet het neer voor mevrouw, die nu voor de rij wandspiegels is gaan zitten. Ze hoeft niets te vragen aan mevrouw. Iedere week weer hetzelfde model, jarenlang. Mevrouw legt de Story neer en neemt een slokje van de koffie. Ze gaat door met kwebbelen:
“Neem nou die verhalen in de Story, vreselijk toch. Die artiesten, hoe zij leven. Ik zelf ken bijna niemand meer van die lui. In soaps spelen de meeste, daar kijk ik niet meer naar. In het begin nog wel, maar ik kan al die ellende niet meer volgen.
En dan die voetballers, een geld wat ze verdienen! Allemaal in dure huizen. En wat presteren ze nou helemaal? En maar vreemd gaan, die met die, en de andere week, hup, weer met een ander. Wat een verloedering.
Gelukkig zijn mijn kinderen allemaal netjes getrouwd. Hebben een goed inkomen. Ik heb er vier. Twee dochters en twee zonen. En al jaren bij elkaar.
Niet dat ik ze nou zo vaak zie. Ze wonen ook geen van allen hier in de omgeving.
Mijn kleinkinderen doen het ook allemaal prima. Mijn oudste kleinzoon schijnt nu ook “samen te wonen “. Al 2 jaar. Ik kreeg het te horen op nieuwjaarsdag!
“Ach, moeder, zei mijn dochter, we wilden het maar stil houden, omdat we dachten dat je er misschien moeite mee zou hebben!”
“Begrijp jij dat Cora? Dat ze denken dat ik zo ouderwets ben? Dat ik het zou veroordelen dat mijn kleinzoon gaat samenwonen. Ze zijn netjes opgevoed, dus dat huwelijk komt nog wel. Ik hoop dat ze niet te lang wachten. Want dat wil ik nog graag meemaken.”
“Dan moet jij mijn haar eens heel anders doen. Ik bedoel een beetje modern. Wat plukjes met van die gel erin. Dat lijkt me wel wat. En koop ik een leuk pakje in een felle kleur. Van dat felle groen of zo. Zal me nog vlot staan denk je niet?
Zal ik ze eens laten zien, hoe modern ik nog ben op mijn leeftijd.”
De kapster knikt instemmend naar het spiegelbeeld van mevrouw.
Ze spuit een nevel van haarlak over het hoofd van mevrouw. Haalt de plastic kapmantel van haar schouders en houdt een handspiegel achter het hoofd van mevrouw.
“Zo mevrouw Buitendijk, het is weer klaar voor deze week. Kijk maar eens of het naar je zin is!”
Mevrouw werpt een snelle blik in de spiegel.
“Heel netjes weer, dankjewel kind!”
Samen lopen ze naar de kassa om af te rekenen. De kapster helpt mevrouw in haar jas. Als zij de deur geopend houdt voor mevrouw, grabbelt mevrouw in haar jaszak en haalt er een briefje van 5 euro uit.
“Alsjeblieft meid, dat is voor jou. Kun je eens een lekker bakkie koffie kopen als je de stad in gaat”. En tot volgende week.”