De Bazaar Dorcas

Bazaar Dorcas

Tijdens een koffievisite aan een kennis, liet ik me overhalen om de jaarlijkse bazaar van handwerkgroep Dorcas, waar zij lid van is, te gaan bekijken.
Door een groep vrouwen gemaakt spullen worden aangeboden in Het Trefpunt een bijgebouw van de kerk, dat voor deze gelegenheid is omgetoverd tot een soort koopjesmarkt met lange tafels waarachter de creatieve dames hun spullen aan de vrouw(man) brengen. Het aanbod varieert van zelfgemaakte Kerst en Felicitatie-kaarten, met kruissteek geborduurde kleedjes, kussens, een Mens.erger.je.niet-spel van vilt en kaboutertjes gemaakt van dennenappeltjes. Daarnaast was er een tafel vol met prullaria met liefde beschikbaar gesteld door leden van de kerk. die hiervoor speciaal een kast met overgebleven verjaarskadootjes hadden leeggeruimd naar mijn idee. Je kon je geluk beproeven door een lootje te kopen en iets van de tafel uit te kiezen. Gelukkig had ik een “nietje”.
Er was ook een koffiebar en daar ontwaarde ik zelfs wat mannen.
Bij binnenkomst werd ik meteen aangegeschoten door een vrouw die vriendelijk maar dwingend vroeg om in te tekenen op een prachtig aquarel, gemaakt door een plaatselijke amateur schilder met de afbeelding van een winterse Dorpskerk.
Nou ben ik niet te beroerd om plaatjes van Leiderdorpse Monumenten thuis aan de muur te hangen, Doesbruggetjes zijn ontelbaar, maar ik ben niet echt van de Kerken. Je begint met de Dorpskerk en voor je het weet kom je thuis met een foto van de Moskee in Leiden Noord na een bliksem bezoek aan een braderie in de Merenwijk of van de Roomse Meerburgkerk na een rommelmarkt bij de VV Meerburg. Zoveel lege wanden heb ik niet thuis. Maar ik kan heel moeilijk “nee” zeggen tegen aardige mensen!
Voor een paar euro kon ik naam en tel.nr noteren op een lijst en als ik de gelukkige was werd je dezelfde avond nog gebeld. Helaas, ben ik dat niet voor het schilderij , niet voor het prachtig, met kruissteekjes geborduurde tafellaken en niet voor het mooie Mens-erger-je-niet-spel van vilt!
De opbrengst was voor het goede doel: div.clubs binnen de kerk en een Roemeens weeskind.
Ik heb dat flink ondersteund d.m.v mijn goklust.

Boven achter een tafel trof ik mijn kennis aan die mij jubelend begroette en verzocht “zeker” iets bij haar te kopen… Ik heb de spullen op haar tafel uitgebreid bekeken en mijn bewondering uitgesproken voor zoveel creativiteit!!
Je wilt niet weten wat erbij lag……. Zelfgehaakte babyslofje, gebreide baby- truitjes van kriebelwol, ik kreeg al jeuk als ik naar keek! Wel ouderwets…. Na de geboorte van mijn dochter in 1964 kreeg ik dit soort zelfgemaakte spullen van tantes op leeftijd cadeau.
Zo te zien was hetzelfde breipatroon aangehouden.
Er waren zelf gebreide herensokken te koop…menige vrouw zal manlief een enorm plezier hebben gedaan op Sinterklaasavond ! Heerlijk warme sokken, met liefde gebreid.
Onder het wakend oog van mijn kennis, kocht ik een kunstig gevlochten theelichthoudertje in Kerstmotief en heb nog een poosje bewonderend langs de tafels met spullen gelopen en een praatje gemaakt want ik ken veel dames van gezicht,
niet als kerklid op zondag, maar gewoon omdat ik reeds 44 jaar in Oud Leiderdorp woon en de meeste van hen ook.
Ik heb nog een rondje gemaakt en kon niets leuks meer vinden, althans om te kopen.

Vriendelijk wuivend naar de creatieve dames, verkoopsters, heb ik het gebeuren verlaten in een vrolijke stemming. Thuis heb ik het kerstlichtje een mooi plekje gegeven.
Volgend jaar ga ik vast weer naar de Bazaar, met mijn man, kan hij een paar sokken uitzoeken!

Biko

Een keer in de week laat ik Biko uit, het hondje van buurtjes.Hij is van een onduidelijk merk iets tussen een Jack Russell en een terrier. Zwart-wit met een leuk krulstaartje dat aldoor vrolijk heen en weer wappert boven zijn poepertje.
Zodra ik hun voordeur open, rent Biko overenthousiast voor mij uit, blij dat ie mee uit mag, met veel moeite haak ik de riem vast aan de halsband waarin hij zich vastbijt en naast mij loopt te dollen van blijdschap. Ik neem altijd dezelfde route en dat weet hij ook. Steevast duikt hij een tuinhek in om te onderzoeken of de eendenfamilie daar onder de bosjes schuilt. In het voorjaar met succes, dan vliegen de eenden omhoog de tuin uit en Biko er blaffend achter aan... gein. De eendenfamilie is inmiddels vertrokken iets waar Biko nog teleurgesteld over lijkt.
We wandelen de Ruige Kade op, niet zo genoemd omdat het een ontmoetingsplaats voor homo's is, maar wel veelvuldig gebruikt door hondenbezitters. Het wordt ook wel het Dommels Laantje genoemd, dat heeft evenmin iets te maken met de bierbrouwerij. Wel is de Heineken brouwerij in de omgeving.
Het eerste gedeelte ligt langs een autoweg en houd ik hem aangelijnd, stel dat ie in zijn enthousiasme de drukke weg op rent. Het volgende stuk ligt midden in de polder met aan weerzijden slootjes. Hier doe ik zijn riem af en kan hij naar hartelust rennen en snuffelen langs de slootkant op onderzoek naar muizen, kikkers of weet ik veel wat ie daar vindt. Soms gaat ie te ver op onderzoek uit en duikelt pardoes in de sloot en als ik hem roep, blijft ie me heel verbaasd aan kijken met een blik van: ik kan hier "echt" niet vandaan, ga maar vast. Uiteindelijk komt hij toch achter me aan rennen. Meestal met een paar takken in zijn bek, die hij onder geen voorwaarden loslaat. Ik heb altijd wat hondenkoekjes in mijn jaszak en als ik met mijn hand een gebaar maak, gaat ie precies voor mijn voeten zitten, laat de stokjes los, knabbelt het koekje op, pakt dan zo snel mogelijk de takken weer in de bek en holt me vooruit. Ik heb zoveel veel plezier in dat hondje, hij is altijd vrolijk, en onvermoeibaar. Hij wil ook wel eens gaan blaffen naar een stel jonge koeien en die gaan dan rennen met z'n allen en hij aan de andere kant van de sloot mee rennen, prachtig. In het voorjaar met jonge eendjes of zwanen, houd ik hem maar aan de lijn want dan komt zijn jacht instinct wel heel erg naar boven! Een reiger moet hij ook verjagen, "weg met die visser"! Altijd succesvol. Luid blaffend rent hij soms achter een geschrokken fietser aan.
Andere hondenbezitters negeert hij tegenwoordig, tenzij het een leuk teefje is...
Kom op Biek, ik breng je weer thuis. Hij sleept de takken mee naar binnen en kijkt er niet meer naar, bedelt nog om een hondenkoekje, met succes! Aai over zijn koppie, en ik ga terug naar huis. Hartstikke leuk zo'n lease-hondje.

Lief

Wat een schattig plaatje!

YOGA LES

Dinsdagochtend van half 11 tot half 12 neem ik deel aan een cursus yoga.
De bijeenkomst vindt plaats in een kerk. De toneelzaal is hiervoor beschikbaar gesteld aan de Volksuniversiteit die in Leiderdorp deze cursus organiseert. Ik neem voor het tweede seizoen deel. De deelneemsters zijn vrouwen van middelbare leeftijd, van mijn leeftijd! De jongste is 55 en de oudste bijna 81, die al jaren aan deze cursus meedoen. Bij mij was het opnieuw "even wennen" aan het gebeuren. De docente heet Toos en geeft 25 jaar yogales en de meesten dames doen ook zolang mee. Als je dan verwacht dat zij de oefeningen en "standen" dadelijk herkennen moet ik teleurstellen. Toos legt elke week opnieuw uit: de Arabier, de Cobra, de Brug en de Zonnengroet etc.


Toos neemt dat erg serieus, als je niet oplet of niet doet wat zij bedoelt… spreekt ze je streng toe. Of erger nog: ze komt op je af en gaat uitleggen wat je precies fout doet.. Heel erg vind ik dat. Want zo’n poging lukt niet bij mij. Doordat aller aandacht dan op me is gericht, raak ik volkomen in de war. Had ik vroeger al op gymles: moest je rechterarm omhoog en je linkerbeen naar achter of andersom. Het lukt me niet. Dus sta ik wat te stuntelen aan de arm van Toos die me ondertussen aankijkt met een blik van irritatie en medelijden. Zodoende doe ik mijn stinkende best om de oefeningen er goed uit te laten zien, zodat ik niet opval. Maar Toos is scherp en ervaren in haar vak. Regelmatig geeft ze me dan "ondersteuning" . En het nare is dat het nog bij de meest eenvoudige oefeningen misgaat. Het leukste van de les is de ontspanningsoefening in de laatste 8 minuten. Lekker liggen een spiritueel muziekje aan en Toos die ons zacht toespreekt dat we alles moeten loslaten en dat we "er mogen zijn" zoals we zijn. Geweldig! Dat wil ik horen. Als de deelneemsters na de les in de kleedruimte een gezamenlijk kopje koffie drinken, wil ik dat advies van Toos niet meer serieus opvolgen. Ik erger me nogal aan speciaal 1 deelneemster, die constant aan het woord is, met een akelige scherpe stem en praat alsof ze het tegen kleine kinderen heeft. Als ik daar echt mezelf zou mogen zijn…….. NIET DOEN! In de yoga moet je ook altijd aardig zijn voor anderen, kijk, daar houd ik me aan op dat moment.
Enkele weken geleden had ik het voorrecht om een ‘duo-oefening" met Sjaan (zo heet ze) te mogen/moeten doen. Daarbij gaat een partij op de mat liggen met de benen omhoog en de ander gaat die benen als een soort handels , heen en weer bewegen. Sowieso vind ik zulke oefeningen "samen" verschrikkelijk en dan ook nog aan mijn benen bewogen worden door Sjaan…… Maar ik verheugde me erop ook haar als een soort hefboom te gebruiken.! Helaas , Sjaan mocht niet op haar rug liggen deelde ze mee. "Maar waarom dan niet"? vroeg ik verbaasd en zag mijn genoegdoening al verloren gaan! "Ik heb een ring" fluisterde ze mij toe! "Nou en, ik heb ook een ring". En ik stak mijn rechterringvinger met trouwring onder haar neus en wilde al gaan gieren van de lach. Sjaan kon er de humor niet van inzien, maar deelde mij serieus mee dat het een andere oorzaak had die heel akelig was voor haar. "En voor je man ook" kon ik niet nalaten op te merken. Sjaan gunde me een vernietigende blik en ging voorzichtig op d’r matje zitten.!
Volgende week is ze op vakantie. Dan is het koffiedrinken nog leuker!

Zondagmiddag.

Ik doe niet meer aan goede voornemens in het Nieuwe Jaar, maar deze keer had ik die wel: de tijd nemen om elke week een stukje schrijven voor de weblog. Maar helaas na mijn val (ruim 3 mnd. geleden ) is het nog slecht gesteld met mijn gezichtsvermogen en concentratie. Als ik een uurtje achter de computer zit (met een nieuwe, grote monitor) begint het te zweven voor mijn ogen en vallen er stukken weg. Dat is zeer vermoeiend! Op 5 februari a.s. moet ik wederom voor een gezichtveldonderzoek naar oogheelkunde in het ziekenhuis. De vorige keer kwam er geen duidelijk resultaat uit, zodat de oorzaak van het slechte oog tot op heden nog niet bekend is. Het wachten duurt me lang en ik word er eerlijk gezegd nerveus van. Beiden ogen zijn sowieso al niet best maar met een extra slecht oog is het hopeloos. Mijn activiteiten staan hierdoor op een heel laag pitje, dat moet wél gauw gaan veranderen. Zo zoetjes aan lijd ik het leven van een saaie 80- jarige. Ik moet nodig weer aan de “leuke dingen” met vriendinnen! Die bellen mij regelmatig en verzinnen iets, maar ik houd het nog wat af allemaal. Ik voel me nog niet in staat om snel op de fiets te springen en in Leiden naar een tentoonstelling te gaan of een film en napraten in de kroeg. Verjaardagsbezoeken: het duizelt me al als ik er aan denk. Hen bij mij uitnodigen laat ik meestal nog achterwegen, visite wordt me snel te druk en dan volg ik hun conversaties niet eens meer. Zit er maar wat suf bij te knikken! Erg, ik hoop dat ze het niet door hebben!
Wat een impact heeft dit ongeluk tot nu toe op mijn dagelijks leven. Maar…. de zin komt wel weer, langzaam begint de zon te schijnen. Als het weer meewerkt, gaat het al een stuk beter. Afgelopen zondag kwam er bezoek van mijn neef met zijn vrouw. Tegelijkertijd kwam er nog een bevriend stel binnen vallen. En dat werd weer gezellig als vanouds. Vroeger, toen de kids nog klein waren, kwam dat ook vaak voor. Sombere zondag? Gezellig bij elkaar op bezoek. Niet eerst van tevoren bellen en agenda’s trekken…. Gewoon aanbellen en naar binnen hobbelen met het gezin. Lekker kletsen, drankje erbij en eind van de middag gingen de mannen Chinees halen, de vrouwen bakten een paar eitjes voor op de bami, sateetje erbij en voor de kinderen patat met mayo.
Ooit zaten we met een stel vrienden op dansles, ja warempel, stijldansen op vrijdagavond. Dat was geweldig!
Met 3 stellen gingen we echt leren STIJLDANSEN…! De foxtrot, engelse wals, de cha cha cha en een rumba. Ingewikkeld om die passen onder de knie te krijgen na jaren maar wat “aanrommelen” op de dansvloer! En een lol dat we hadden met elkaar. We kochten een L.P. met mooie Engelse ballroommuziek dan konden we thuis gaan oefenen. En dat deden we meestal op zondagmiddag: slow, slow, quick quick slow. Tot een geweldig resultaat kwam het niet meen ik mij te herinneren, niemand van ons is “op gegaan” voor zilver met ster. Maar wat hadden wij een schik met elkaar. Fantastisch waren die zondagen. Lang geleden, heel lang geleden. Waar blijft de tijd!
Aan zulke dingen denk ik tegenwoordig dikwijls terug, leuke dingen van vroeger, maar ook aan minder leuke dingen….. Komt vast nog door de val!?
Dat hoofd van mij……. Toch raar!