Weegschaal

Soms word ik doodmoe van mezelf! Dat heeft te maken met keuzes en mijn sterrenbeeld: weegschaal! Geen ingewikkelde keuzes, maar gewoon dingen die voor ieder ander geen enkele probleem opleveren, zijn voor mij een obstakel.
Voorbeeld: mijn kapsel> ik heb het geluk dat ik “makkelijk” haar heb. Ik was het 2x per week met een willekeurige shampoo uit een aanbieding bij het Kruidvat of van de Hema, ros het met een handdoek droog en als ik het niet vergeet kneed ik er tegenwoordig een eng, slijmerig smeersel in voor de glans. Laat het drogen en hup, het zit goed. Het blond wordt grijs, maar daar kan ik mee leven! Verven is niet bij te houden. Het groeit snel en dan begint de twijfel. Het is op een lengte dat ik het liever niet meer los draag omdat ik er dan veel tijd aan moet besteden, dus een klem erin en het zit keurig opgestoken. Maar, dan zie ik mezelf in een etalageruit of op een foto en trek de conclusie dat ik met dit hoofd goed zou passen tussen vrouwen van de” gereformeerde gemeente vrijgemaakt”! En daar heb ik niks mee.
Dilemma: zal ik het laten knippen? Nee hoor, zegt mijn man, veel leuker zo dat opgestoken haar. (Die mening geeft hij al 40 jaar!)
De zonnenbankdame: “meid, kort haar staat je leuker en maakt je veel jonger”! Oei! Mijn dochter: moet je zelf weten ma! Dat schiet lekker op. Driftig informeer ik verder bij vrienden en kennissen “wat ik zal doen”! Uiteindelijk bel ik toch onze huiskapster die lang haar onkruid noemt en vol overgave de schaar erin zet en tegen mijn spiegelbeeld aanpraat over haar enige dochter die “het zo geweldig doet”. Bij thuiskomst kijkt Nico misprijzend naar het resultaat~! “Houd je mond”, bijt ik hem toe en besluit meteen: ik laat het weer groeien!
Zover is het nu weer en zit ik nu met het volgende probleem: ik wil eigenlijk naar een andere kapper! Informeren wederom: wat is een goeie kapper! Mijn vriendinnen zullen gek worden van mij. In een huisaanhuisblad zie ik een advertentie die me aanspreekt en Ik beslis: pak de telefoon en krijg ene Kim aan de lijn. “Door wie wilt u geholpen worden”? Jeroen” zeg ik aarzelend. Prima u bent genoteerd woensdag 18 januari 2006 om half 12. O jee, daar begint de twijfel weer!
Weet niets van Jeroen, hij zag er leuk uit in de krant en El is er geweest en de schoondochter van Mima, een trendy kapper, maar nu moet ik! Zal ik afbellen? Niet zo meuten, spreek ik mezelf toe: haar is onkruid, het groeit vanzelf weer aan!
Op het afgesproken tijdstip stap ik de kapperszaak binnen, het heeft iets weg van een huiskamer, ik word hartelijk ontvangen door het aanwezige personeel en een leuk meisje zet me aan de wasbak en begint mijn haar te wassen. Daarna brengt ze een lekker kopje cappucino . Jeroen stelt zich voor, vraagt hoe ik aan zijn naam kom en begint te knippen en te kneden en te kletsen en na een half uur kan ik het resultaat bewonderen: prima! Als ik afreken krijg ik een mooi pasje voor een vervolg bezoek (twee weken tevoren bespreken voor Jeroen) en word vriendelijk uitgezwaaid. Ik word er helemaal vrolijk van!
Tevreden stap ik op de fiets (het is gelukkig droog) en kom tot de conclusie dat ik hier vaker heen ga. Leuke mensen, persoonlijke benadering en gaan oeverloze verhalen over de dochter van……!

Maar ik ben bang als het zover is dat ik toch weer ga twijfelen: zal ik ……. ??? Nou ja, dat hoort toch bij een weegschaal!

OUDJAAR 2005

De laatste dag van 2005 valt op zaterdag. Het is een regenachtige dag. Gister lag er nog een mooie sneeuwlaag, die nu alweer bijna is verdwenen. Ik ben nog even naar buiten gelopen in de sneeuw, heerlijk dat geknisper onder mijn voeten. Vannacht begon het te regenen en de sneeuw alweer te smelten. Er was lekkage precies boven het bed: drup, drup, ik werd er wakker van. Gelukkig viel het mee met de wateroverlast! Afwasteiltje onder de drup en ik ben weer in slaap gevallen. Om 9 uur werd ik wakker met het oudjaars gevoel, dwz onrustig en nerveus. Heb ik altijd op deze dag. Waarschijnlijk ontstaan in mijn jeugd. Mijn moeder sprak tegenover mij haar angst uit dat er wel eens geen jaar meer achter kon zitten! Leek mij een heel akelig idee. Tegen de klok van 12 uur was ik zo nerveus als wat. Zo ging dat ieder jaar weer. Het was bedoeld als grap maar ik heb er toch een soort “oudjaarsavond-angst-syndroom aan over gehouden! Oudjaar uit mijn jeugd was zeker niet “gezellig” thuis met alleen mijn ouders. Soms werden we uitgenodigd bij de ouders van mijn schoonzus, dat was wel leuk. Die hadden een glimmende kast met een glazen rolluikje waarin een platenspeler zat. Er konden 10 plaatjes tegelijk op een soort arm die automatisch verwisselde. Geweldig vond ik dat. Ik zie dat mooie verlichte kastje nog voor me. En de muziek …veel accordeon, Johnny Jordaan en tante Leen. De vader van mijn schoonzus was een heel gezellige man, die walste met me door de kamer. Daar was het echt feest, iedereen was dan in feeststemming.
Vanaf 10 uur vanochtend is vuurwerk afsteken toegestaan. Groepjes jongens op straat kijken heel stoer als ze de rotjes aansteken en weg werpen. Genietend van die spanning. Het is al ruim 20 jaar geleden dat die sfeer ook bij ons in huis hing. Er werd begin december vuurwerk besteld bij de bezorger van de leesmap. De week voor oudjaar werd het pakket bezorgd. Nico verdeelde de pijlen en rotjes eerlijk tussen de jongens, die daar speciaal een kistje voor hadden opgericht. Later realiseerde ik me dat die kistjes wel onuitputtelijk waren. Ze kochten waarschijnlijk steeds dingen bij in het “zwarte circuit”. Helemaal gek waren ze ervan ze waren nergens anders mee bezig op oudjaarsdag. Om 12 uur werden ze geholpen met afsteken door hun vader die er ook wel schik in had, alhoewel het meer op controle leek om ongelukken te voorkomen. Toen ze ouder waren kochten ze dozen vol “strijkers” levensgevaarlijk bleek naderhand! Wist ik veel. Trouwens verbieden had in die periode totaal geen zin meer. Ze deden het gewoon, stiekem in een of ander steegje achteraf.
Nu geniet ik op nieuwjaarsdag van de spanning op het snuitje van mijn kleinzoon als hij een brandend sterretje mag vasthouden. Zo trots met glanzende ogen. Aan het touwtje trekken van een klein rotje durft hij nog niet, maar als oom Steef hem helpt en de knal komt, springt hij enthousiast in het rond. Over nog eens 6 jaar zal hij ook zijn eigen doos met vuurwerk hebben. Vuurwerk, blijft voor grote en kleine jongens iets geweldigs.