dinsdag, januari 03, 2006

OUDJAAR 2005

De laatste dag van 2005 valt op zaterdag. Het is een regenachtige dag. Gister lag er nog een mooie sneeuwlaag, die nu alweer bijna is verdwenen. Ik ben nog even naar buiten gelopen in de sneeuw, heerlijk dat geknisper onder mijn voeten. Vannacht begon het te regenen en de sneeuw alweer te smelten. Er was lekkage precies boven het bed: drup, drup, ik werd er wakker van. Gelukkig viel het mee met de wateroverlast! Afwasteiltje onder de drup en ik ben weer in slaap gevallen. Om 9 uur werd ik wakker met het oudjaars gevoel, dwz onrustig en nerveus. Heb ik altijd op deze dag. Waarschijnlijk ontstaan in mijn jeugd. Mijn moeder sprak tegenover mij haar angst uit dat er wel eens geen jaar meer achter kon zitten! Leek mij een heel akelig idee. Tegen de klok van 12 uur was ik zo nerveus als wat. Zo ging dat ieder jaar weer. Het was bedoeld als grap maar ik heb er toch een soort “oudjaarsavond-angst-syndroom aan over gehouden! Oudjaar uit mijn jeugd was zeker niet “gezellig” thuis met alleen mijn ouders. Soms werden we uitgenodigd bij de ouders van mijn schoonzus, dat was wel leuk. Die hadden een glimmende kast met een glazen rolluikje waarin een platenspeler zat. Er konden 10 plaatjes tegelijk op een soort arm die automatisch verwisselde. Geweldig vond ik dat. Ik zie dat mooie verlichte kastje nog voor me. En de muziek …veel accordeon, Johnny Jordaan en tante Leen. De vader van mijn schoonzus was een heel gezellige man, die walste met me door de kamer. Daar was het echt feest, iedereen was dan in feeststemming.
Vanaf 10 uur vanochtend is vuurwerk afsteken toegestaan. Groepjes jongens op straat kijken heel stoer als ze de rotjes aansteken en weg werpen. Genietend van die spanning. Het is al ruim 20 jaar geleden dat die sfeer ook bij ons in huis hing. Er werd begin december vuurwerk besteld bij de bezorger van de leesmap. De week voor oudjaar werd het pakket bezorgd. Nico verdeelde de pijlen en rotjes eerlijk tussen de jongens, die daar speciaal een kistje voor hadden opgericht. Later realiseerde ik me dat die kistjes wel onuitputtelijk waren. Ze kochten waarschijnlijk steeds dingen bij in het “zwarte circuit”. Helemaal gek waren ze ervan ze waren nergens anders mee bezig op oudjaarsdag. Om 12 uur werden ze geholpen met afsteken door hun vader die er ook wel schik in had, alhoewel het meer op controle leek om ongelukken te voorkomen. Toen ze ouder waren kochten ze dozen vol “strijkers” levensgevaarlijk bleek naderhand! Wist ik veel. Trouwens verbieden had in die periode totaal geen zin meer. Ze deden het gewoon, stiekem in een of ander steegje achteraf.
Nu geniet ik op nieuwjaarsdag van de spanning op het snuitje van mijn kleinzoon als hij een brandend sterretje mag vasthouden. Zo trots met glanzende ogen. Aan het touwtje trekken van een klein rotje durft hij nog niet, maar als oom Steef hem helpt en de knal komt, springt hij enthousiast in het rond. Over nog eens 6 jaar zal hij ook zijn eigen doos met vuurwerk hebben. Vuurwerk, blijft voor grote en kleine jongens iets geweldigs.

Geen opmerkingen: