Omstreeks 1960 op mijn 18e verjaardag kreeg ik deze reproductie cadeau van een heel goede vriendin. Sindsdien was ik gecharmeerd van de schilderkunst van Renoir. De sfeer die zijn schilderijen uitademen vind ik nog steeds prachtig. Van de impressionisten is hij mijn favoriet. Ik probeerde van alles te weten te komen over de schilder en verdiepte me in zijn werk. Het straalt intimiteit en romantiek uit, vooral de dansende paren! Kleine Irene sprak erg tot mijn verbeelding. Het 8 jarige dochtertje van de bankier waar Renoir zaken mee deed, heeft model gezeten. Het schilderij hangt in het E.G. Buhrle museum in Zurich. Ik zou het graag eens gaan bekijken.Veel jaren later, ik denk 1978, poseerde mijn dochter (14) voor haar tekenleraar van de middelbare school. Zo verdiende ze een zakcentje bij. Ik vroeg haar regelmatig hoe het schilderij werd en of ik het t.z.t. kon bekijken maar hoorde er niets meer van en het verdween ook uit mijn gedachten. In 1981 was er een expositie van Gerard de Wit in het gemeentehuis van Oegstgeest, daar ben ik samen met mijn dochter heen gegaan en ik was erg onder de indruk van haar portret. De overeenkomst met La Petite Irene kwam onmiddellijk naar boven. Mijn dochter zag er inmiddels heel anders uit, ze was nu een heftige “punker” geworden. Een enorm verschil met het meisje op het schilderij! In een plaatselijk dagblad waarin een recensie over de expositie van de schilder stond, werd het een “Renoir achtig meisje” genoemd!
In 1982 heb ik met mijn man een expositie bij Ars Aemula in Leiden bezocht. Ook hij vond het schilderij prachtig. Omdat we een kleine erfenis tegoed hadden, lag het in ons vermogen om het portret van onze dochter te kopen. Het hangt sindsdien in de woonkamer. En La Petite Irene hangt nog altijd op de logeerkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten