Sinterklaas

Binnenkort is het oer-hollandse Sinterklaas feest! Herinneringen als kind van 7 jaar. Spannende avond thuis. Er hing iets geheimzinnigs in de lucht. Mijn broer Jan, die toen nog thuis woonde, moest altijd werken ’s avonds, maar zijn verloofde was er wel. Zo zaten we dan in afwachting van hetgeen er komen ging. Op een gegeven moment werd er hard aan de straatdeur gerammeld met veel lawaai en een zware mannenstem (zwarte Piet) riep of ie naar binnen mocht. En daar kwam hij, pikzwart en rode lippen, in een pofbroek zwaaiend met de roe, pepernootjes strooiend en een zak vol cadeaus. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik werd streng toegesproken door Piet, maar, ik was uiteindelijk toch wel een lief meisje en kreeg de mooiste cadeautjes! Steevast moest de Piet een dikke kus van Saartje mijn schoonzus en moet ze ook even op schoot zitten. Beetje gek vond ik dat wel, maar door de spanning en het uitpakken van de cadeautjes dacht ik niet verder. Ik was hartstikke blij en opgewonden. Nooit geen idee gehad wie “Piet” dan wel was!!!!! Al kwam de stem van Piet me wel bekend voor………
In de periode dat ik “verloofd” was werd Sinterklaasfeest bij mij schoonouders gevierd. Dat was heel speciaal. Mijn schoonvader, die onderwijzer was, trok zich op Sinterklaasmiddag terug in zijn studeerkamer, maakte gedichten op zijn typemachine en verstopte surprises door het huis tot boven op de zolder toe.En weer dat heerlijke geheimzinnige sfeertje! Mijn eerste cadeau voor Nico was een l.p van Dave Brubeck, muziek waar hij gek op was. Mijn schoonvader verstopte het cadeau ergens op zolder en door middels van aanwijzingen in een gedicht werd hij naar de vind plek geleid. Een l.p van 18 gulden… Was destijds een rib uit mijn lijf!!, zeker als je ± 30 gulden per week verdiende en thuis kostgeld moest betalen! We trokken lootjes waarop de naam van de “gelukkige” en het mocht niet meer dan 10 gulden kosten en je moest vooral geheim houden wie je had!!???? Dat waren leuke avonden, ik was goed in dichten dus kon me aardig “uitleven”. Surprises maken was ik slecht in maar dat konden anderen dan weer goed.
Toen we zelf kinderen kregen en ze klein waren vierden we het feest bij ons thuis met de opa’s en oma’s erbij. Een week tevoren verdween tot grote verbazing de wasmand, wat een enorme opwinding bij de kinderen veroorzaakte. Op Sinterklaasavond werd er aan de deur gerammeld en gebeld, kinderen als een haas naar voren en ja hoor, de wasmand stond voor de deur vol met pakjes! Gezellig, met banketletter, zelfgemaakte chocolademelk, roze suikerbeesten en pepernootjes. De opa’s en oma’s genoten ervan en mijn talent voor rijmen en dichten kwam weer goed van pas. Leuke tijd was dat.
Nu hebben we zelf kleinkinderen, maar de tijd is zo anders nu. Er hoeft geen geld meer opzij gelegd te worden voor cadeautjes, maar nu zijn er geen verlanglijstjes meer, “ze weten het niet” “ze hebben alles al”!! Bovendien moet het wel verantwoord speelgoed zijn. Omdat je als oma toch wat leuks wil geven, loop ik deze weken met regelmaat in speelgoedzaken en boekwinkels. Ik ben niet helemaal op de hoogte wat ze wel/niet hebben, dus een hele toer om toch nog aardig voor de dag te komen. Een voordeel de kleinzoon (8) is net opgehouden met in Sinterklaas te geloven! Voor de kleintjes moet het niet moeilijk zijn iets te vinden.
Enfin, ik heb nog 5 dagen te gaan en het moet gaan lukken. Misschien toch nog blije snuitjes bij het uitpakken en een blije Sinterklaas-oma.

Neefjes en Nichtjes

Vanmiddag zat ik lekker in de najaarszon op eigen terras aan het water. Ik moet dan mezelf toespreken om "gewoon" te blijven zitten met een boek en te genieten. Ik zie altijd zaken die nog "moeten" gebeuren: onkruid tussen de stenen, planten opschonen of overpotten, kortom de boel klaar maken voor overwintering. Tegelijk bedenk ik dan dat dit jaar alles op de schop moet voor aanleg van een riolering.
Waarschijnlijk zijn wij zo'n beetje de laatste inwoners van Leiderdorp die de ontlasting en het zeepsop nog in het vriendelijke riviertje De Does "plempen". En dat mag niet meer van de gemeente. Diverse lieden zijn al bij ons (en de achterburen) langs geweest om de situatie te bekijken… En dat lijkt nogal een probleem voor de deskundigen, want het duurt al een paar jaar. Onze vorige achterburen zijn inmiddels vertrokken, dus de nieuwe bewoners krijgen het nu op hun bord! En wij wachten af…… De laatste keer is meegedeeld dat het snel "moet" gebeuren. We zien wel! Dan mogen we eindelijk rioolbelasting gaan betalen, hoera!
Enfin, ik zat lekker in de zon, een verhaal van mijn schoonzoon te lezen en ondanks dat erg amusant is, dwalen mijn gedachten dan toch af. Naar gisteravond. Ik was op een verjaardag van een nichtje die 55 werd. Eigenlijk geen "echt" nichtje is, ze is de vrouw van een zoon van mijn overleden broer en als je 55 wordt, kun je nichtje wel vervangen door nicht, in de oorspronkelijke zin van het woord! Maar als tante blijf ik het over nichtjes en neefjes hebben, maf! Mijn neef komt uit een gezin van 9 kinderen, wij schelen ± 7 jaar in leeftijd en ik herinner me dat hij als kind dikwijls bij mijn ouders kwam, zijn opa en oma, waarschijnlijk om de drukte thuis even te ontvluchten, ik zag hem altijd als een soort klein broertje naast mijn 20 jaar oudere broers.
De jongste van de 9 is nu 44 en de oudste is 60. Gister heb ik er weer een paar gezien met partners en kinderen wat ik fijn vind. Ik zat naast mijn naamgenoot die in een razend tempo de omstandigheden van de overige (niet aanwezige) familieleden uit de doeken deed en met name over een zus die ernstig ziek is en ver van Leiden woont.
Erg verdrietig, zeker voor haar moeder, die in de 80 is en niet meer zelfstandig kan reizen om haar op te zoeken wat mij heel akelig lijkt als moeder.
Ondanks dat ik goed kan luisteren, werd het me even teveel en heb ik me los gerukt om naast een ander "nichtje" te gaan zitten .die ik al heel lang niet gezien had.. Met de jarige gastvrouw heb ik weinig kunnen praten, ik kwam tijd en ogen te kort. Merk dan dat ik het heel fijn vind om iedereen weer te ontmoeten, dat komt niet zo vaak voor. Want verjaardagen meevieren doen we al lang niet meer en het kaartjes sturen schiet er ook vaak bij in. Wel bij die neef en zijn vrouw, daar heb ik toch altijd nog een speciale band mee: van het "kleine broertje en zijn vrouw die erg attent is. En op die avond merk ik hoe waardevol die familiebanden zijn, zeker bij het ouder worden. Mijn eigen kinderen kennen hun neven en nichten amper.
Zelf ben ik eveneens geen trouwe familie bezoekster. En ik heb nog maar 1 broer van 86 waar ik ook vaker heen zou moeten gaan nu hij nog gezond is. Maar het komt er niet van, idioot want ik heb tijd zat! Het wordt hoog tijd om daar verbetering in te brengen!

De Fietsclub van Nico

Mijn man Nico is vele jaren lid van Swift. Als tourfietser op zondagochtend vroeg uit de veren, beschaafd outfitje aan met witte sokjes en de zilvergrijze Peugeot, glanzend opgepoetst. Hij kreeg er duidelijk plezier in, naast het veteranen voetbalelftal op zaterdagmiddag bij RCL. De Peugeot werd verruild voor een "echte" racefiets, de outfit werd professioneler, en later kwam natuurlijk de helm erbij. De zondagochtend was /is zijn ochtend! En in de zomer kwamen er een paar avondjes bij na zijn werk. Wat "tourfietsen" werkelijk inhield werd mij duidelijk als ik met regelmaat een groep snelle mannen over de Doesbrug zag flitsen, luid roepend "Paaaalen"……"Teeeegen"…..
"Ga jij ook zo hard"? vroeg ik Nico. "Valt wel mee hoor" kreeg ik als reactie. Verder geen commentaar. Ik wist genoeg! Een keer belde hij me op zondagochtend vanuit het ziekenhuis in Leiderdorp: "Ik ben gevallen, maar het valt mee hoor"! Toen hij thuis kwam, aardig beplakt met pleisters en flink gehavend, begreep ik des te meer, dat ik zijn antwoord "valt wel mee" niet al te serieus moet nemen. Ook als we samen gingen fietsen en ik vroeg hem hoeveel kilometers we afgelegd hadden, telde ik er maar wat bij op. Totdat ik zelf een kilometer tellertje op de fiets kreeg! Vandaar dat ik in de laatste Solo zo goed begreep wat Rob bedoelde in zijn stukje over de Krasse Knarren: "Nico weet altijd een mooiere route"! Want mooie route’s weet hij wel. Als we met vrienden gaan fietsen is het steevast genieten, zonder dat we op ons tandvlees moeten fietsen.
De laatste jaren hoeft het allemaal niet zo snel(zegt hij...). Hij doet het wat "rustiger aan", is in een "minder hoog" tempo gaan fietsen en gaat op zondagochtend meestal in zijn uppie een "rondje van ± 60 km" doen. De lange tochten op zaterdag "moeten" niet meer zo nodig heb ik begrepen!? Hij doet zelfs vrijwilligerswerk bij Swift als barmedewerker! En geloof me, als Nico ergens een hekel aan had, was het vrijwilligerswerk bij een vereniging. Ook is hij inzetbaar bij de Fiets-Fit Mountainbike samen met Hans. Dus wil ik hierbij even melden, hoe mijn echtgenoot het naar zijn zin heeft op de vd Madeweg!
Maar, …. ik mopper soms wel: "Alweer naar Swift"????
Toch gun ik hem van harte nog vele jaren bij Swift en ook zijn mede clubleden die trouw inzetbaar zijn.

Einde zomer 2008

Het "stukjes"schrijven gaat me slecht af de laatste tijd. Na het vorige is er ook weinig reden geweest om iets leuks te vermelden. Ik heb voor goed afscheid moeten nemen van lieve mensen en een zeer trouwe vriendin van mij moest opeens een heftige operatie ondergaan. En dat doet me pijn. Ik schiet daardoor wel in een zware gemoedstoestand en heb dan geen energie om "leuke dingen" te doen, laat staan op te schrijven! Nu hoop ik maar dat we de nare dingen hebben gehad en iedereen verder goed gezond blijft. Vroeger stond ik hier nooit bij stil, maar nu ik zelf ouder word en de vrienden om ons heen, houdt me dat vaak bezig.
Maar, tussendoor is me ook nog iets moois overkomen, dat zou ik bijna vergeten , op 9 juni is Seth geboren, het derde kleinkind. Een prachtig , gezond ventje, dat nu alweer bijna 3 maanden is!
Mijn oudste kind is samen gaan wonen met "haar Nico" (altijd goed!) in een mooi huis in Nieuw Leyden waar het goed toeven is! Maar er komt nog heel wat kijken voordat je een nieuwe woning kunt betrekken heb ik bemerkt. Nico (de mijne) neemt dan ook steevast gereedschap mee als we langs gaan, om "iets"te bevestigen etc.
Daar staat tegenover dat ons een heerlijk etentje wordt aangeboden als tegenprestatie en daar vaar ik wel bij, voel mij er helemaal thuis! Word daar echt blij van!
Onze verhuisplannen staan op momenteel op een laag pitje, al zal het er toch een keer van gaan komen t.z.t.!
Ik ben wel bezig met ruimen van spullen die ik door de loop der jaren heb "verzameld". Voornamelijk prullaria, vaasjes, kandelaars, pannetjes , leuke doosjes ,bestek en boeken. Het valt me moeilijk om dingen zomaar weg te doen; aan veel van die spullen zit een verhaal: "nog van mijn ouders geweest, van de kinderen gekregen, of van iemand die mij dierbaar was, en een gevoel van : "toch zonde om weg te doen" kortom ik moet er de tijd voor nemen en doe ze in een doos naar zolder…… totdat ik wél de geest heb en alles naar beneden haal voor de rommelmarkt. Maar ik ken niemand die nog aan "rommelmarkten" doet! Dan maar naar de Kringloop! Lees ik juist in de krant dar er onwijs wordt gesjoemeld met spullen bij de Kringloop winkel in Leiden en veel geld in eigen zak van de medewerkers verdwijnt. Jeetje, ook lullig dan weer. Nu ligt de achterbak van de auto dus vol met bananendozen voor de Kringloop????!!!! Of naar het Graalhuis, komt het zeker goed terecht.
Vanaf vorige week dinsdag lijkt de herfst al begonnen, regen, wind, niets aan. Vandaag, weer heel slecht, zelfs de cv is aan, lekker behaaglijk. De zomer is niet best geweest, en kort weekje vakantie in Beekbergen gehad met veel regen. Maar "elk nadeel heb z’n voordeel" (vrij naar Johan Cruijff) want we zijn naar het Kroller Mollermuseum geweest en hebben de (oud) achterbuurtjes bezocht in Eerbeek. Was heel gezellig en ze wonen daar heerlijk. Ik mis hun nog elke dag. En onze poes helemaal!
Een weekje Terschelling (mijn favoriete vakantiebestemming!) is er ook nog niet van gekomen.
Al 2 jaar geen Franse blootvakantie meer, ik kan niet meer in de zon zonder enge vlekken te krijgen.
Maar wie weet, komt het er toch nog mooie nazomer??!! Kunnen we per fiets "ons eigen" Groene Hart verkennen met Mima en Rob. Het levensmotto moet "genieten bij de dag" worden. Ja, ja! Ik ga ervoor.

Rust zacht lieve Rietje.

Vrijdag naar de begrafenis geweest van een lieve vriendin en een prachtig, uniek mens.
Het was een aangrijpende gebeurtenis. Voor mij de eerste keer dat ik een echte vriendin verloor die ik ruim 45 jaar geleden heb ontmoet bij de Koninklijke Zilverfabriek Begeer in Voorschoten. Ik werkte daar toen Riet als directiesecretaresse binnen kwam. Een hartelijke meid, altijd belangstellend in iedereen waar ze mee in aanraking kwam en zodoende al snel erg geliefd. Een bijzonder mens was het kwam weer of geen weer op de fiets uit Sassenheim naar Voorschoten.
Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat er zoveel dingen zijn gebeurd in die periode en dat ik daar nu met niemand meer over kan praten. Riet was de enige waar ik nog contact mee had uit die tijd zo lang al geleden. We werden vriendinnen, leerde haar ouders en broers kennen en bezocht de feestjes die bij haar thuis veelvuldig werden gegeven. Riet had veel vrienden en vriendinnen en een grote verloren liefde, Gerard, waar ze dikwijls over sprak. Hij was Katholiek en zoon van een rijke bollenboer en zou uit de familie geweerd worden als hij doorging met de niet katholieke Riet. En dus koos hij voor zijn familie! Zo ging dat destijds.
(Jaren later las ik in het Leidsch Dagblad een overlijdensbericht van Gerard wat ik aan Riet heb gestuurd. Ze was er nog van ondersteboven.)
Daarna kwam Peter uit Utrecht in haar leven en dolverliefd werden ze op elkaar. Peter was nogal jaloers en dat bedierf de leuke feestjes in Sassenheim wel eens. Maar achteraf hadden we veel lol als Riet en ik van boven uit het raam naar beneden keken waar Nico, Mart en nog wat mannen Peter probeerden te weerhouden dat hij naar Utrecht ging wandelen….. omdat ie boos was.
Wij zijn getrouwd, en zij ook in het jaar 1964. Zij ging in Utrecht wonen in het sousterrain van het herenhuis bij de ouders van Peter aan de M.A. de Ruyterstraat. Als wij er op bezoek gingen arriveerden we meestal onder politiebegeleiding…. Omdat we het weer niet konden vinden of fout reden. (Toen bestond er geen TOM/TOM).
Tussen Nico en Peter klikten het goed ,wellicht ook omdat ze hetzelfde beroep uitoefenden, en dronken beiden graag een biertje! Eens gingen ze aan de Vat 69 en eind van de middag verplaatste Nico zich kruipend door de tuin en deed Peter wartaal. Riet (hoogzwanger van Liesbeth en ik met kleine Tanja erbij, keken verbaasd naar onze mannen! Toen nog zonder boos te worden. Later veranderde dat wel omdat het steevast uit de hand liep als de jongens "even" een biertje gingen drinken en wij weer zaten te wachten met het "diner"!
Maar we hadden het altijd leuk als we een weekendje bij elkaar waren. De mannen gingen met de kinderen op stap en Riet en ik konden bijpraten en dat deden we dan ook!!
Avonds zaten we dan met 2 (vaak) beschonken kerels, gezellig bij de open haard in Amersfoort waar ze na Utrecht waren verhuisd.
Tussendoor schreven Riet en ik elkaar brieven om op de hoogte te blijven van de dagelijkse gang van zaken en natuurlijk over de mannen en onze kids.! Raakten we nooit over uitgepraat…….. Jammer, dat ik die brieven niet heb bewaard, had een mooie herinnering geweest uit die mooie jaren.
Zo is die verstandhouding jaren lang gebleven, 2 keer per jaar bij elkaar, bij hen of bij ons, en ook op feestelijke momenten, zoals hun 25 jarige huwelijksfeest. Ze woonden toen in een leuke boerderij in Donkerbroek, in Friesland, met geiten, kippen en een hond en natuurlijk poezen. Tussendoor ging ik wel eens een weekje alleen naar Riet om weer "bij te praten". God, wat hebben wij gekletst samen. Ik ging ook mee met een fietstocht van de Ver. Voor Plattelandsvrouwen waar Riet lid van was, om niet helemaal onder te gaan in het huisvrouw leven! Al kon ze zich ontzettend goed aanpassen en nieuwe contacten maken in Friesland. Ze ging zelfs op Friese les!
Ik heb het jammer gevonden, want toen ik alweer was gaan werken, bleef Riet "thuis" terwijl zij een kei was in haar secretaresse baan destijds, geweldig in haar talen correspondentie en steno en razendsnel kon typen. Aan de verdere ontwikkeling van het computer tijdperk deed ze niet mee. Was ook altijd druk met haar dochters, vooral Ella, die extra zorg en aandacht nodig had. En dat deed ze fantastisch met liefde en veel geduld. Liesbeth ging studeren en trouwen, Ella ging uiteindelijk naar een gezinsvervangend tehuis, tot verdriet van Riet en Peter.
Daar het ging goed met Ella, ze ontwikkelde zich op haar niveau heel goed, was sociaal en een enorme lieve knuffel. Noemde mij altijd Poppedein en was dol op me en dat was wederzijds. En nog, nu ik haar weer zag vrijdag, na zoveel jaren, was het direct als vanouds tussen ons. Ze maakte met iedereen een praatje en deelde knuffels uit, informeerde belangstellend naar Tanja en de jongens , precies zoals Riet dat gedaan zou hebben.
Vier jaar geleden na een fijne vakantie aan Bali samen met Peter, kreeg Riet kort daarna een diepe depressie en naar later bleek had ze ook meerdere herseninfarctjes gehad, waar geen aandacht aan was besteed.
Uiteindelijk kwam ze niet meer uit die depressie, werd heel angstig en kwam tot niets meer. Van de lieve, warme hartelijke Riet bleef niets meer over. Ze zat heel de dag thuis, met haar sigaretjes en had nergens geen interesse in. Zag overal tegenop, zelfs tegen bezoekjes van de kinderen en kleinkinderen, waar ze altijd zo van genoten had. Peter deed vreselijk zijn best, maar niets lukte meer, ze zat alleen meer stil voor zich uit te kijken, een reisje samen met de camper zat er ook al niet meer in en zo zakte ook ons contact langzaam weg. Met het brieven schrijven waren we al lang gestopt, maar bellen was daar veelvuldig voor in de plaats gekomen. Toen mijn tweede kleinkindje was overleden, belde ze mij elke dag om me te troosten en ondersteunen met haar medeleven. Zo lief, ten voete uit Rietje. Zal ik nooit vergeten. Maar dat was nog in haar goede periode.
Het enige wat ik kon doen was af en toe een mooie kaart sturen met een opbeurende tekst. Als ik haar soms toch opbelde, kreeg ik alleen maar een trieste vrouw die steeds vertelde dat ze zich zo ziek en bang voelde. Ik kon daar niet tegenaan praten. Dat hele gebeuren gaf mij een ontzettend machteloos en somber gevoel.
Peter wist er ook geen raad meer mee en raakte zelf helemaal in de put.
Wat een ellende kan er in 1 gezin komen! Enkele dagen per week ging ze naar de dagopvang zodat Peter even lucht kreeg. Alhoewel???
Op 14 september 2006, haar verjaardag, ben ik voor het laatst bij op bezoek geweest. Ik had haar zo lang niet meer gezien, en het emotioneerde mij erg. Ze was oud en kwetsbaar geworden, met angst in haar ogen. Heel treurig. Mima was zo lief geweest om met me mee te gaan en daar was ik blij om. Maar het verliep eigenlijk prima, op aandringen van Peter is ze zelfs nog een stukje met ons gaan wandelen in de buurt van haar huis in Veenhuizen. Riet achter een rollator, want lopen ging slecht. Haar lichamelijke toestand werd ook minder.
Uiteindelijk is ze eind vorig jaar definitief opgenomen in een verzorgingshuis in Assen, waar ze tussen demente mensen verbleef, niets voor haar, want haar geheugen was nog prima. Peter ging dagelijks bij haar op bezoek om een spelletje te spelen, het enige wat ze nog wel wilde.
Maandag 17 maart jl. werd ze opgenomen in het ziekenhuis om een operatie te ondergaan aan haar kransslagader. Daar ging het mis, ze kreeg de ene complicatie na de ander, werd 3x geopereerd, de dikke darm moest eruit, haar nieren werkte niet meer, het ging heel slecht.
Ik belde met Peter om op de hoogte te blijven, maar hij had geen hoop. Maandag 7 april, precies 3 weken naar de ziekenhuisopname, belde Peet op dat Rietje was overleden. Vrijdag 11 april hebben we haar begraven. Eerst naar Assen , het rouwcentrum waar Riet in een door haar kleindochters vrolijk geschilderde kist tussen veel bloemen , opgebaard lag. Peter was te emotioneel, kon soms geen woord uitbrengen en werd gesteund door zijn dochters, Liesbeth had een levensbeschouwing gemaakt over haar moeder, zo treffend en liefdevol. En ook Ella deed op haar eigen, aandoenlijke manier een praatje bij de kist van haar moeder: "jullie mogen verdrietig zijn, maar als je dat niet bent is het ook goed".
Daarna naar de begraafplaats in Veenhuizen
Stil, met veel mensen die Riet zo graag mochten, stonden we om het graf. Liesbeth sprak nog een mooi gedicht, iedereen gooide bloemetjes op de vrolijke kist en daarna een samen komen in het mooie Verenigingsgebouw. Nog wat napraten met de familie en dat was het.
Eigenlijk was Riet al "mijn Riet" niet meer, die ik zo lang heb gekend, het is goed zo, ze heeft nu haar rust. Ik zal met veel bewondering en respect aan je blijven denken meissie, Rust zacht!

Gezellig etentje!

Lekker etentje ! 10 maart 2008
Gister zijn mijn man en ik "lekker"gaan eten! Met lekker eten bedoel ik in een "gewoon"restauant. Hij heeft een andere mening: "lekker"eten is voor hem Chinees of Thais. Het laatste vind ik ook heerlijk, maar Chinees eten we al jaren, praktisch elke zondag, dat is niet bijzonder meer. Nico stapt dan rond 7 uur op mijn damesfiets met zijtassen om zich naar de Chinees in onze straat te begeven, zodra hij daar binnenstapt weet de Chinese juffrouw al wat hij wil bestellen, krabbelt dat op een briefje en schuift dit onder het luikje naar de keuken. Meestal is hij binnen een kwartier alweer thuis met een bak vol Oosterse smikkel. Hij geniet ervan, altijd weer, ik niet meer zo. De laatste tijd haalt hij dan ook een 1-persoons portie voor hem zelf en ik eet een broodje kaas of haal een patatje bij de Smikkelshop om de hoek.
Maar gister was het anders: eind vorig jaar heeft Nico afscheid genomen van zijn parttime vrachtwagenchauffeurbaan en kreeg naast een Gouden Handdruk…..ook een dinerbon van 100 euro, te besteden bij de Hollandsche Tuyn. De bon was handmatig geschreven in hetzelfde handschrift als op de menukaart .
Om 7 uur had ik een tafeltje besproken in de niet-roken afdeling, wel zo prettig nu onze huiskamer na 2 dagen luchten…. Niet meer stonk door onze rokende gasten op vrijdagavond j.l., de verjaardag van Nico.
Ik vind het een leuk intiem restaurant, niet spierwit geverfd, geen blank houten tafels met wit damast gedekt , maar gewoon, bruine tafels en stoelen, en vloer , groen, houten lambrisering , een klein lopertje over de tafel met een kandelaar + brandende kaars. Sfeervol en warm.
De niet-roken afdeling ligt in een laag gedeelte met uitzicht op de Oude Rijn, het was echter praktisch donker buiten en het goot van de regen. Bovendien ben ik onderhand wel "uitgekeken" op de Oude Rijn, maar dit terzijde!
Er waren 4 tafels: 1 was bezet door 6 stellen en 1 tafel met 1 stel. Allen van onze leeftijd, senioren dus, daar zit het geld voor dit soort etentjes.
Wij namen plaats tegenover elkaar; ik met mijn rug tegen de lambrisering en uitzicht op de overigen gasten. Niet alleen uitzicht, maar ook kon ik flarden van hun gesprek opvangen, omdat ze nogal luid spraken. En dat is ongelukkig voor mij! Ik ga dan die mensen gade slaan, luisteren waar ze het over hebben , dat kan makkelijk want de gesprekstof tussen mij en Nico is niet meer zo uitvoerig op zulke momenten! En… het duurde even voordat de bediening kwam opnemen.
De man met het hoogste woord was opticien, begreep ik ,zijn gezelschap was dan ook voorzien van een modieuze bril, waarschijnlijk uit zijn zaak! Wel dure brillen, dat vond ie zelf ook. Was ik helemaal met hem eens…met een fokkie van 960 euri op mijn neus……en ik kan nog niet goed zien!!!
De menukaart kon ik wel lezen, en op de prijzen hoefde ik niet te letten, kon dan ook een lekker wijntje kiezen, want dat vind ik meestal heftig duur in een restaurant. Ga dan vergelijken met een fles Pampas van de Digros……. Ik ben ook geen "echte" wijnkenner natuurlijk~! Mijn lieverd houdt het bij een pilsje en aan het eind van het diner, een jonkie (of nog een paar….)
We kozen, na enig wikken en wegen, iets heel lekkers uit en zo smaakte het ook.
Inmiddels waren aan de tafel naast ons 2 goed verzorgde dames komen zitten, je kon zien dat ze beiden dezelfde kapper hadden en rode Dior lipstick. Nu had mijn man goed uitzicht en hij genoot daar ook van, alleen hij luistert niet waar ze het over hebben, ik wel. Even later kwamen de 2 bijbehorende mannen binnen, die waren "opgebrand" zoals ze luid meedeelde aan de dames, na de koopzondag in een Herenmodezaak. Ze waren gekleed alsof ze daar werkzaam waren en goede korting kregen op blazers en ribbroeken……Totdat een van die mannen over zijn Universitaire opleiding begon en er nog steeds moeite mee had dat zijn vader hem niet waardeerde….ook niet na aanschaf van een dure zeilboot waarin hij zelfs niet wilde meevaren….
Dat zat hem toch dwars…. De dames spraken daarover hun verbazing uit: "echt niet"? Wat vreselijk" ……
Ik werd nu heel erg benieuwd wat de dames voor opleiding hadden????? Zo te zien waren het meisjes van "gewone" afkomst die nu meelifte op het succesvolle baantje van hun man?vriend??? En als ik ergens jeuk van krijg is het van dit soort vrouwen, bah!
Ik heb niet meer geluisterd, ben lekker gaan eten en genieten. Heerlijk, was het en zo gezellig op zondagavond met mijn Nico zonder Universitaire opleiding! Maar wel een fijn cadeau deze dinerbon, als dank voor zijn chauffeursdiensten op een vrachtwagen van een bouwbedrijf. Daar geniet ik toch mooi van mee!!!!

Joran........

Ho, ho, geen paniek mensen! Ik begrijp dat we afgelopen dagen zijn overvoerd met de “avonturen” van deze knul. Tijdje terug bij Pauw en Witteman, inclusief het wijnglas incident met Peter R….
Zondagavond zelfs heel de avond naar SBS gekeken, samen met mijn echtgenoot (en dat wil wat zeggen)! Heb begrepen dat we dat met nog 7 miljoen Nederlanders deden.. In de krant en op tv kan je nog elke dag de zaak volgen, alhoewel, veel nieuws komt er niet meer uit en ik vind het ook wel genoeg zo. Als er Nederlandse jongens omkomen in Afghanistan door een stomme oorlog, hoor je er weinig over, en deze psychopaat, wordt overladen met aandacht en hij geniet er ook nog van. Ga ik ook nog een hele avond naar Peter R. zitten, kijken, niet bepaald mijn favoriete tv man, egotripper is dat ! Het is echter wel vreselijk, zo’n gek, het zal je zoon maar wezen toch???? Want daar moet ik steeds aan denken. Zulke ouders zeg, had pa van der Sloot zijn kwakje maar op de potkachel gestort, dan was het met sisser afgelopen! Die man lijkt ook niet zo jofel. De moeder vind ik toch wel heel sneu. Je zult zo’n engbek gebaard hebben???
Ik probeer me dan voor te stellen, hoe je daar mee om zal gaan. Het zijn toch een soort deftige mensen, vader is geen straatmaker, dan had hij hem meteen een dreun met een hamer kunnen geven en afvoeren tussen het puin!!!! Beetje de stijl van zoonlief nu! Toch houdt het me bezig, die ouders! Hoe moet je daar mee verder leven? De ouders van dat meisje ook natuurlijk, die weten nu, meisje is zeker dood en op een afschuwelijke manier.
Ik stel me zo voor: voor je krijgt een lief zoontje, jij blij, voedt hem op en hoopt dat het goed zal gaan, o.k. als hij gaat puberen liegt hij wel vaak en halen ze er een goede psychiater bij, geld speelt geen rol, maar uiteindelijk blijkt het jong tot vreselijke dingen in staat. Hoe ga je om met zoiets? Ik zou het niet weten, het blijft toch je kind…..wie weet is ie hartstikke aardig voor zijn moeder, soms.. Maar dan toch! Zoiets blijft je achtervolgen, al word je nog zo oud denk ik. Iemand zei mij eens dat het maar goed is dat mensen Alzheimer krijgen…. Dan ben je de ellendige dingen en zorgen om je kinders (en kleinkinderen) gewoon vergeten!
Hopelijk krijgt mevrouw van der Sloot snel Alzheimer……
Ik? Een zoon Joran? Nee hoor, nooit van gehoord!!!”
Pfffffff. Wat een drama.

Jaarwisseling

Wat is het jaar snel voorbij gegaan. En zoals bij iedereen, passeren er allerlei gebeurtenissen mijn geheugen vandaag. En ik wil absoluut niet gaan “somberen” maar de leuke gebeurtenissen gaan het toch wat afleggen bij de nare . Ik ga hoopvol door met nog altijd een slecht oog. Er zijn natuurlijk erger dingen aan de hand! Elke dag een pilletje moet verlichting brengen in de gemoedstoestand, Las gister in de krant dat ik daarmee niet de enige ben…. Wat een geruststelling.
Kerstmis dit jaar rustig gevierd. Kinderen en kleinkinderen zijn de dag voor Kerst komen eten, zonder toeters en bellen, draadjesvlees, boontjes, sla etc. en ijs toe.
Altijd goed. Zij vinden het ook wel prima geloof ik. Toch eens navragen.
Geen cadeautjes onder de boom, ik had zelfs geen kerstboom gekocht deze keer. Dat is wel vreemd voor mij, ik zweer bij een echte kerstboom, geen kunst. Vorig jaar heb ik nog een boom gehaald, weliswaar een mini boom, moest ik ook weer kleine balletjes gaan inslaan! Maar ik verheug me ieder jaar om de boom op te tuigen. Alleen met de verlichting ging het altijd mis, daar moest ik mijn man bij roepen. Die “drapeerde” het snoer uiteindelijk met een boog zomaar ergens in de boom. Als het maar brandt, was zijn mening. Voor hem hoefde heel die boom niet….. “onzin” bomen horen buiten! En ja, daar heeft ie eigenlijk wel gelijk in. Dus dit jaar was ik erg meegaand en heb helemaal geen boom gehaald. Dus geen geknoei met lichtjes, de dozen met ballen bleven op zolder, ik had trouwens toch niet kunnen kiezen….. goud, zilver, blauw, roze of rode, en kleine balletjes! Allen in een vakjes doos op de zolder . staan voor een jaar te wachten, tenzij iemand ze “graag” wil hebben?!!
Wel kaarsjes neergezet, en een zingende Kerstman, moest de sfeer opfleuren. De kleindochter was verrukt van deze pop, die nadat hij van verse batterijtjes was voorzien, er vrolijk op los zong: I wish you etc…… al maar dansend en zwaaiend met zijn armen en heupen. Tot we er beroerd van werden en hebben besloten dat 2007 zijn laatste kerst in familiekring was! Trouwens met dansen was hij al gestopt.
Het weekend voor Kerst heb ik samen met mijn dochter doorgebracht in Antwerpen. Dat was geweldig. Blij dat ik een dochter heb voor deze uitjes. Prachtige kamer in het Hilton. Alles in Kerstsfeer buiten en in de winkels. We hebben geshopt en het foto museum bezocht, waar een tentoonstelling was van Stephan Vanfleteren.



Zwart/wit foto’s met mensen aan de zelfkant van de maatschappij, echt vrolijk werd je er niet van, wel was het indrukwekkend mooi. (kijk op internet!)
Ook een bezoek gebracht aan een boekhandel met alleen maar kookboeken… het favoriete object van mijn dochter. Nooit geweten dat dit zo in is tegenwoordig en niet alleen in Belgie! Persoonlijk heb ik niets meer met koken, en mijn ervaring met zulke boeken is dat je er in bladert en geniet van de schitterende foto’s en dan staat ie mooi in de kast. Ik ben wel blij met mijn “eigen echte” keukenprins in huis. Ik zorg voor de inkoop en hij voor de uitvoering. Niet zo ingewikkeld, maar wel smakelijk.
Onze kooplust hebben we bedwongen, wel heerlijk gegeten bij Appelmans…

Eerste Kerstdag hebben man en ik doorgebracht bij een nicht van ons. Die samen met haar man zo’n dag tot een waar festijn maakt. Koffie met taart, drankjes en hapjes, later op de dag nog een uitgebreide gourmet en ijs toe……. Nog een afzakkertje nemend op de bank komen we tot interessante gesprekken en nemen we nog “even” de belangrijke zaken uit het leven door……. Zo kom je nog eens wat te weten van elkaar!

Oudjaar zijn we thuis gebleven , samen, alweer een hapje en een drankje en tv kijken.
De tijd van feesten met vrienden is nu wel voorbij en treuren doen we er beiden niet om. Alleen eind van de middag oliebollen gegeten bij de buurtjes van mijn hondje.
Televisie kijken geeft zoals gebruikelijk wat strijd tussen ons….. mijn keuze is natuurlijk nooit de zijne! En andersom…..
Nieuwjaarsdag kwam de oudste zoon met vrouw en kindjes, dat is genieten! Dol ben ik op ze.
Dochter kwam later op de dag met haar vriend, hebben naar familie traditie, Chinees gehaald , heerlijk gegeten en leuke muziek gedraaid en veel gelachen.
Onze jongste zoon viert 4 weken vakantie in Colombia met vriendin en dochter, komt volgende week terug, als ze zich niet hebben aangesloten bij de Farcq maar dat verwacht ik niet! Zal wel blij zijn als weer thuis zijn.
Zo is het jaar 2008 van start gegaan. Ik ga er iets goeds van maken, echt waar!