Bloedheet was het vorig weekend. Ik had zondag een afspraak met de aardigste (ex) collega ooit. We gingen Chili con Carne bij hem eten. Met deze warmte!
Ongeveer 3 jaar geleden kwam er op ons bureau, wat tot dan toe een ontzettend vrouwengedoe was, een man werken. Commotie, niet te geloven. Tijdens een vergadering van meerdere bureaus kwam hij “op zicht”. De dames allen op scherp: die man natuurlijk “op van de zenuwen” en wij gelijk conclusies trekken!!!
Wat blijkt: in de 23 Fiom jaren is het de fijnste collega die ik heb meegemaakt. (Zonder de dames tekort te doen!!)
Ik heb het geluk gehad om geruime tijd met hem te werken, in een voor het bureau allerberoerdste periode. Wat een steun heb ik aan die man gehad en wat hebben we gelachen samen. Werkelijk goud! Half mei vertrok hij bij de Fiom, hij was er helemaal klaar mee. Voor mij het gelukkige vooruitzicht dat ik in juli ook zou vertrekken. Ik miste hem vreselijk: zijn humor, maar ook zijn steun als ik die nodig had. Ook naar zijn cliënten was het een prima hulpverlener. Geen poespas, eerlijk en duidelijk.
Ik heb veel van hem geleerd en mag gerust zeggen dat ik veel van hem ben gaan houden. Niets schokkends, want hij woont samen met de liefde van zijn leven, ook een leuke vent!
Ik hoop dat de vriendschap tussen ons nog heel lang blijft bestaan!
zaterdag, augustus 24, 2002
vrijdag, augustus 09, 2002
Ergernissen
Als je zolang samen bent met dezelfde partner (zoals ik) krijg je over en weer irritatie van dingen die de ander doet. Mijn zoon zei eens, toen zijn vader nogal luidruchtig iets zat te eten en ik al bedenkelijk keek, “vroeger dacht je: wat zit hij smakelijk te eten en nu denk je: smak niet zo! En dat is de spijker op de kop slaan!
Al is het echt waar dat ik me niet zo snel meer erger aan dingen die hij doet. Ik kan er goed mee leven. Laatst hadden we een discussie met een goede vriend over dat soort zaken. Zijn vrouw rookt als een schoorsteen en bij elke sigaret die zij opsteekt, geeft hij commentaar. Desondanks rookt zij gewoon door ook al begrijpt zijn argumenten. Mijn man concludeerde dat het ook helemaal verkeerd werkt die opmerkingen: “laat ze toch gewoon roken”!
Ik zelf rook niet, maar ben dol op kauwgum! Je zou het ook een soort verslaving kunnen noemen. Hij vindt dat verschrikkelijk. Ik moet toegeven dat ik het ook geen prettig gezicht vind van een ander, maar toch: ik kan het niet laten. Hij maakt daar regelmatig stekelige opmerkingen over, het liefst in gezelschap zoals op dat moment!
Fout dus: laat mij gewoon kauwen! Bovendien is het niet zo slecht voor de gezondheid als roken.
Maar waarom ben ik niet bereid om simpele dingen te laten, waarvan je weet dat de ander zich daaraan ergert? Daar heb ik geen antwoord op!
Als je zolang samen bent met dezelfde partner (zoals ik) krijg je over en weer irritatie van dingen die de ander doet. Mijn zoon zei eens, toen zijn vader nogal luidruchtig iets zat te eten en ik al bedenkelijk keek, “vroeger dacht je: wat zit hij smakelijk te eten en nu denk je: smak niet zo! En dat is de spijker op de kop slaan!
Al is het echt waar dat ik me niet zo snel meer erger aan dingen die hij doet. Ik kan er goed mee leven. Laatst hadden we een discussie met een goede vriend over dat soort zaken. Zijn vrouw rookt als een schoorsteen en bij elke sigaret die zij opsteekt, geeft hij commentaar. Desondanks rookt zij gewoon door ook al begrijpt zijn argumenten. Mijn man concludeerde dat het ook helemaal verkeerd werkt die opmerkingen: “laat ze toch gewoon roken”!
Ik zelf rook niet, maar ben dol op kauwgum! Je zou het ook een soort verslaving kunnen noemen. Hij vindt dat verschrikkelijk. Ik moet toegeven dat ik het ook geen prettig gezicht vind van een ander, maar toch: ik kan het niet laten. Hij maakt daar regelmatig stekelige opmerkingen over, het liefst in gezelschap zoals op dat moment!
Fout dus: laat mij gewoon kauwen! Bovendien is het niet zo slecht voor de gezondheid als roken.
Maar waarom ben ik niet bereid om simpele dingen te laten, waarvan je weet dat de ander zich daaraan ergert? Daar heb ik geen antwoord op!
donderdag, augustus 08, 2002
Vakantiewoning
Ik heb een vakantiewoning in Den Helder. De verbazing hierom snap ik best. Want je als je midden in het Groene Hart woont kies je toch niet voor vakantie in Den Helder!
Maar ik zal het uitleggen. De jongste zoon verdient zijn brood (en nog meer) bij de Koninklijke Marine. In 1999 heeft hij een huis gekocht welke hij na een noodzakelijke verbouwing, zou betrekken met zijn toenmalige vriendin. Toen de verbouwing grotendeels af was, ging de relatie uit. Ondanks die tegenslag heeft hij er een gezellig stekkie van weten te maken waar wij, al dan niet in zijn aanwezigheid, gebruik van mogen maken. Gastvrijheid staat bij hem hoog in het vaandel.
Vanaf maart 2002 woont en werkt hij voor een jaar op Curaçao. Aanvankelijk zou hij het huis verhuren, maar gezien de korte termijn, is dat niet gelukt. Dus nu maken wij er dankbaar gebruik van. We houden de boel een beetje leefbaar, want zo’n leeg huis krijgt toch al gauw iets sombers. Maar de tuin is het ergst, dat wordt een enorme wildgroei in korte tijd. Nou moet daar toch nog van alles aan gedaan worden, maar tot die tijd proberen mijn man en ik het een beetje te beheersen.
Bovendien heeft hij schattige buurtjes, die ons de nodige ondersteuning geven als we die nodig hebben. Zoals de vuilnisbakken verzorgen etc.
Vorige week zijn we er 5 dagen geweest en hebben het getroffen, het was prachtig weer. De eerste twee dagen was het zelfs bloedheet en moesten we naar het strand en regelmatig in de zee om afkoeling te zoeken.
Den Helder, je denkt dan alleen aan Marine blauw overal, maar er is nog meer. Loopafstand naar het centrum van de stad, kwartiertje fietsen naar het strand (textielstrand, het bloterikken strand is op ± 8 km) 5 minuten fietsen en op de boot naar Texel. Kortom, ik heb het er altijd onwijs naar mijn zin. Maar misschien komt het ook dat ik daar de aanwezigheid voel van mijn jongste spruit. Want ondanks ik eraan gewend ben dat hij vaak weg is voor zijn werk, vind ik een jaar wel lang en mis hem heel erg.
Ik heb een vakantiewoning in Den Helder. De verbazing hierom snap ik best. Want je als je midden in het Groene Hart woont kies je toch niet voor vakantie in Den Helder!
Maar ik zal het uitleggen. De jongste zoon verdient zijn brood (en nog meer) bij de Koninklijke Marine. In 1999 heeft hij een huis gekocht welke hij na een noodzakelijke verbouwing, zou betrekken met zijn toenmalige vriendin. Toen de verbouwing grotendeels af was, ging de relatie uit. Ondanks die tegenslag heeft hij er een gezellig stekkie van weten te maken waar wij, al dan niet in zijn aanwezigheid, gebruik van mogen maken. Gastvrijheid staat bij hem hoog in het vaandel.
Vanaf maart 2002 woont en werkt hij voor een jaar op Curaçao. Aanvankelijk zou hij het huis verhuren, maar gezien de korte termijn, is dat niet gelukt. Dus nu maken wij er dankbaar gebruik van. We houden de boel een beetje leefbaar, want zo’n leeg huis krijgt toch al gauw iets sombers. Maar de tuin is het ergst, dat wordt een enorme wildgroei in korte tijd. Nou moet daar toch nog van alles aan gedaan worden, maar tot die tijd proberen mijn man en ik het een beetje te beheersen.
Bovendien heeft hij schattige buurtjes, die ons de nodige ondersteuning geven als we die nodig hebben. Zoals de vuilnisbakken verzorgen etc.
Vorige week zijn we er 5 dagen geweest en hebben het getroffen, het was prachtig weer. De eerste twee dagen was het zelfs bloedheet en moesten we naar het strand en regelmatig in de zee om afkoeling te zoeken.
Den Helder, je denkt dan alleen aan Marine blauw overal, maar er is nog meer. Loopafstand naar het centrum van de stad, kwartiertje fietsen naar het strand (textielstrand, het bloterikken strand is op ± 8 km) 5 minuten fietsen en op de boot naar Texel. Kortom, ik heb het er altijd onwijs naar mijn zin. Maar misschien komt het ook dat ik daar de aanwezigheid voel van mijn jongste spruit. Want ondanks ik eraan gewend ben dat hij vaak weg is voor zijn werk, vind ik een jaar wel lang en mis hem heel erg.
dinsdag, augustus 06, 2002
Poezen
Dol ben ik op poezen. Zover ik me herinner heb ik ook een poes gehad. Bij ons thuis hadden we ook met regelmaat jonge poesjes. Die lagen dan plotseling in de schuur bij de moederpoes en ik mocht er even naar kijken. Als ik uit school kwam waren de kleintjes verdwenen en liep de moederpoes luid klagend, miauwend door het huis. Ik begreep dat nooit en als ik ernaar vroeg kreeg ik een belachelijk antwoord: dat ze weggelopen waren. Daar geloofde ik in ieder geval niets van, want ze konden niet zien en ook nog niet lopen! Maar ja, destijds nam je gewoon aan wat je moeder je wijsmaakte! Als ik vroeg waar die poesjes vandaan kwamen, zei mijn moeder dat ze uit de oortjes van de moederpoes kwamen. Zelfs dat heb ik lang geloofd!
Tot ik op een keer mijn moeder tegen een tante hoorde vertellen dat ze in lauw water snel dood waren en je er niet mee hoefde te leuren! Dat begreep ik meteen en ik was vreselijk teleurgesteld en verafschuwde mijn moeder dat ze zoiets kon doen!
Toen ik kennis kreeg aan mijn man hadden we thuis een poes genaamd Pimmie. Stapel was ik op dat beest. Maar hij was niet gek op poezen, en mijn getut met Pimmie vond hij vreselijk. Volgens mij was hij gewoon jaloers op dat beest!
Vanaf 1965 het jaar dat we een “eigen huis” betrokken (waar we nog steeds wonen) hebben we kat(ten) over de vloer. Aanvankelijk dreigde mijn man om witte muizen te gaan houden als ik een poes nam, maar dat is niet doorgegaan.
We hebben ook een keer een nest met 5 kleintjes gehad, waar ik wel mee moest leuren om ze een goed tehuis te geven!
Nu hebben we sinds 4 jaar een broer en zus uit een nest: gewone huis-tuin-en-keuken-katjes. Heel lief zijn ze. De kater zit altijd bij mij en het poesje bij mijn echtgenoot. Het is toch nog goed gekomen met zijn afkeer van een kat. Omdat we aan het water wonen, heeft hij zelfs een trappetje gemaakt langs de walkant: als ze er soms invallen kunnen ze er zo uit klimmen! En het heeft al enkele malen goed gewerkt!
Dol ben ik op poezen. Zover ik me herinner heb ik ook een poes gehad. Bij ons thuis hadden we ook met regelmaat jonge poesjes. Die lagen dan plotseling in de schuur bij de moederpoes en ik mocht er even naar kijken. Als ik uit school kwam waren de kleintjes verdwenen en liep de moederpoes luid klagend, miauwend door het huis. Ik begreep dat nooit en als ik ernaar vroeg kreeg ik een belachelijk antwoord: dat ze weggelopen waren. Daar geloofde ik in ieder geval niets van, want ze konden niet zien en ook nog niet lopen! Maar ja, destijds nam je gewoon aan wat je moeder je wijsmaakte! Als ik vroeg waar die poesjes vandaan kwamen, zei mijn moeder dat ze uit de oortjes van de moederpoes kwamen. Zelfs dat heb ik lang geloofd!
Tot ik op een keer mijn moeder tegen een tante hoorde vertellen dat ze in lauw water snel dood waren en je er niet mee hoefde te leuren! Dat begreep ik meteen en ik was vreselijk teleurgesteld en verafschuwde mijn moeder dat ze zoiets kon doen!
Toen ik kennis kreeg aan mijn man hadden we thuis een poes genaamd Pimmie. Stapel was ik op dat beest. Maar hij was niet gek op poezen, en mijn getut met Pimmie vond hij vreselijk. Volgens mij was hij gewoon jaloers op dat beest!
Vanaf 1965 het jaar dat we een “eigen huis” betrokken (waar we nog steeds wonen) hebben we kat(ten) over de vloer. Aanvankelijk dreigde mijn man om witte muizen te gaan houden als ik een poes nam, maar dat is niet doorgegaan.
We hebben ook een keer een nest met 5 kleintjes gehad, waar ik wel mee moest leuren om ze een goed tehuis te geven!
Nu hebben we sinds 4 jaar een broer en zus uit een nest: gewone huis-tuin-en-keuken-katjes. Heel lief zijn ze. De kater zit altijd bij mij en het poesje bij mijn echtgenoot. Het is toch nog goed gekomen met zijn afkeer van een kat. Omdat we aan het water wonen, heeft hij zelfs een trappetje gemaakt langs de walkant: als ze er soms invallen kunnen ze er zo uit klimmen! En het heeft al enkele malen goed gewerkt!
Abonneren op:
Posts (Atom)
