Vandaag een echte najaarszondag. Somber, rustig weer, de verwarming aan, lekker achter de p.c. en manlief kijkt tv ja, ja de wereldkampioenschappen wielrennen op de weg in Zolder (Belgie). Vandaag de mannen, gister de dames en dat is ie toch helemaal vergeten! Nota bene vergeten naar Leontien van Moorsel te kijken. Zijn grote favoriete sportvrouw. Hij noemt het een lieve meid sinds hij met haar of de foto mocht!!! Of ze lief is kan ik niet beoordelen, maar het lijkt me wel een leuke meid, zonder kapsones. En ze is mooi en vrouwelijk voor een wielrenster!
Het is al een tijd geleden dat ik iets gemeld heb, van alles gebeurd ondertussen wat me zo in beslag nam, dat ik me niet kon zetten tot een verhaaltje schrijven. Een vreselijke stresskip word ik als er zaken op mijn pad komen waar ik geen invloed op heb. En dat was het feest voor mijn 60e verjaardag op 28 september.
Het werd voor me geregeld door man en dochter en aan de laatste kan je dat goed overlaten maar aan mijn echtgenoot!!!??? Hij bezit de prijzenswaardige eigenschap nooit haast te maken, ook niet als dat echt nodig blijkt te zijn. Zo ook met het regelen van de ruimte waar het feest moest plaatsvinden. Gelukkig kwam het alsnog goed, zei het een dag voor mijn geboortedag, dat we gebruik mochten maken van het clubgebouw van de plaatselijke ijsclub waar hij lid van is. Tegen zeer lage kosten en de aankoop van de drank zelf te regelen. Ach ja, en dan moet je toch zelf een lijst maken met de gasten en wat ze zoal zullen gaan innemen op een avond.
Aanvankelijk had ik een namenlijst met 76 mensen! De band waar mijn dochter deel van uitmaakt en die belangeloos voor mij kwam spelen, 2 mensen voor de bediening (ook een verhaal apart) en ons eigen clubje, helaas zonder de jongste zoon die op Curaçao verblijft, maar wel met de lieve kleinzoon.
Na het bekijken van de zaal kreeg ik benauwde visioenen van een opeen gepakte mensen massa en knalharde popmuziek, waar geen mens elkaar kon verstaan en de ouderen feestgangers spoedig verontwaardigd de zaal zouden verlaten en de bediening voor geen meter liep. Ik ben dus in de namenlijst gaan schrappen tot 65, heb de meneer van de bediening nog wat richtlijnen gegeven (wat overigens geheel aan hem voorbij leek te gaan) de dochter nog eens laten bevestigen dat de muziek echt niet te hard zou zijn en er lange pauzes ingelast zouden worden om de “”ouderen” de gelegenheid te geven met elkaar bij te kletsen en het drankgebruik nog even te checken. De uitnodigingen konden de deur uit!
En wat blijkt allemaal zorgen om niets!
Op het laatste moment konden en 15 mensen niet bij zijn, de ruimte was groot genoeg, er werd veel gedanst (door de ouderen) de muziek werd gewaardeerd (al waren er mensen met voorkeur voor het Nederlandse genre) de drank was voldoende, de saté, gemaakt door onze vrienden, had gretig aftrek, iedereen was in feeststemming en er kon voldoende gebabbeld worden tussendoor. Had ik me dus zorgen gemaakt, zoals gewoonlijk, om niets! De buurtjes hebben foto’’s gemaakt en in een album geplakt en daar kun je goed zien hoe iedereen het naar de zin had.
Zal het me ooit nog eens lukken om dingen ”gewoon” op me af te laten komen, me te verheugen op hetgeen wat komen gaat in plaats van al weken van te voren bloednerveus te zijn???
zondag, oktober 20, 2002
Veenhuizen
In augustus hebben we een weekend doorgebracht bij vrienden in Veenhuizen. Het is er heel mooi, veel bossen en erg rustig. Er zijn ook veel Rijksinrichtingen: gevangenissen dus!
Het plantsoen voor het huis van mijn vriendin wordt ook onderhouden door gedetineerden. Heel aardige mensen, zoals zij zegt. Omdat ze heel nieuwsgierig was naar het “waarom zit je in de gevangenis” heeft ze omzichtig geinformeerd bij de tuinman. Drank, teveel drank en dan nog in de auto, ongeluk gemaakt enfin! De levensgevaarlijke crimi’s lopen daar dus niet rond. Er staan heel veel mooie huizen nog uit de tijd dat Veenhuizen een soort strafkamp was en alle werkzaamheden in eigen beheer waren. Dus de wasserij, de bakker, een schoenmaker etc. En al die mensen woonden daar in de omgeving. Die huizen zijn nu veelal bewoond door mensen van buitenaf die er iets moois van gemaakt hebben. Er staan ook nog gebouwen leeg waar iets mee gaat gebeuren als er subsidies voor komen.
Er zijn 2 kerkjes een kleine supermarkt annex postkantoor dat is het!
We hadden een fijn weekend. Lekker Thais gegeten, door de gastheer zelf gekookt, en bijgepraat met mijn vriendin. Zondag zijn we door Friesland gereden en allerlei leuke kleine dorpjes bezocht waar oude boerderijen tot een soort musea zijn gemaakt en die kun je bezichtigen. Was echt de moeite waard. Riet en ik hebben nog gewalst op “trekzak-muziek”! De mannen hebben nog op stelten gelopen, dat lukte zowaar!
Tenslotte hebben we in Makkum op een dorpsplein een terrasje gepikt. Lekker er even helemaal uit!
Het plantsoen voor het huis van mijn vriendin wordt ook onderhouden door gedetineerden. Heel aardige mensen, zoals zij zegt. Omdat ze heel nieuwsgierig was naar het “waarom zit je in de gevangenis” heeft ze omzichtig geinformeerd bij de tuinman. Drank, teveel drank en dan nog in de auto, ongeluk gemaakt enfin! De levensgevaarlijke crimi’s lopen daar dus niet rond. Er staan heel veel mooie huizen nog uit de tijd dat Veenhuizen een soort strafkamp was en alle werkzaamheden in eigen beheer waren. Dus de wasserij, de bakker, een schoenmaker etc. En al die mensen woonden daar in de omgeving. Die huizen zijn nu veelal bewoond door mensen van buitenaf die er iets moois van gemaakt hebben. Er staan ook nog gebouwen leeg waar iets mee gaat gebeuren als er subsidies voor komen.
Er zijn 2 kerkjes een kleine supermarkt annex postkantoor dat is het!
We hadden een fijn weekend. Lekker Thais gegeten, door de gastheer zelf gekookt, en bijgepraat met mijn vriendin. Zondag zijn we door Friesland gereden en allerlei leuke kleine dorpjes bezocht waar oude boerderijen tot een soort musea zijn gemaakt en die kun je bezichtigen. Was echt de moeite waard. Riet en ik hebben nog gewalst op “trekzak-muziek”! De mannen hebben nog op stelten gelopen, dat lukte zowaar!
Tenslotte hebben we in Makkum op een dorpsplein een terrasje gepikt. Lekker er even helemaal uit!
zaterdag, augustus 24, 2002
Chili eten!
Bloedheet was het vorig weekend. Ik had zondag een afspraak met de aardigste (ex) collega ooit. We gingen Chili con Carne bij hem eten. Met deze warmte!
Ongeveer 3 jaar geleden kwam er op ons bureau, wat tot dan toe een ontzettend vrouwengedoe was, een man werken. Commotie, niet te geloven. Tijdens een vergadering van meerdere bureaus kwam hij “op zicht”. De dames allen op scherp: die man natuurlijk “op van de zenuwen” en wij gelijk conclusies trekken!!!
Wat blijkt: in de 23 Fiom jaren is het de fijnste collega die ik heb meegemaakt. (Zonder de dames tekort te doen!!)
Ik heb het geluk gehad om geruime tijd met hem te werken, in een voor het bureau allerberoerdste periode. Wat een steun heb ik aan die man gehad en wat hebben we gelachen samen. Werkelijk goud! Half mei vertrok hij bij de Fiom, hij was er helemaal klaar mee. Voor mij het gelukkige vooruitzicht dat ik in juli ook zou vertrekken. Ik miste hem vreselijk: zijn humor, maar ook zijn steun als ik die nodig had. Ook naar zijn cliënten was het een prima hulpverlener. Geen poespas, eerlijk en duidelijk.
Ik heb veel van hem geleerd en mag gerust zeggen dat ik veel van hem ben gaan houden. Niets schokkends, want hij woont samen met de liefde van zijn leven, ook een leuke vent!
Ik hoop dat de vriendschap tussen ons nog heel lang blijft bestaan!
Ongeveer 3 jaar geleden kwam er op ons bureau, wat tot dan toe een ontzettend vrouwengedoe was, een man werken. Commotie, niet te geloven. Tijdens een vergadering van meerdere bureaus kwam hij “op zicht”. De dames allen op scherp: die man natuurlijk “op van de zenuwen” en wij gelijk conclusies trekken!!!
Wat blijkt: in de 23 Fiom jaren is het de fijnste collega die ik heb meegemaakt. (Zonder de dames tekort te doen!!)
Ik heb het geluk gehad om geruime tijd met hem te werken, in een voor het bureau allerberoerdste periode. Wat een steun heb ik aan die man gehad en wat hebben we gelachen samen. Werkelijk goud! Half mei vertrok hij bij de Fiom, hij was er helemaal klaar mee. Voor mij het gelukkige vooruitzicht dat ik in juli ook zou vertrekken. Ik miste hem vreselijk: zijn humor, maar ook zijn steun als ik die nodig had. Ook naar zijn cliënten was het een prima hulpverlener. Geen poespas, eerlijk en duidelijk.
Ik heb veel van hem geleerd en mag gerust zeggen dat ik veel van hem ben gaan houden. Niets schokkends, want hij woont samen met de liefde van zijn leven, ook een leuke vent!
Ik hoop dat de vriendschap tussen ons nog heel lang blijft bestaan!
vrijdag, augustus 09, 2002
Ergernissen
Als je zolang samen bent met dezelfde partner (zoals ik) krijg je over en weer irritatie van dingen die de ander doet. Mijn zoon zei eens, toen zijn vader nogal luidruchtig iets zat te eten en ik al bedenkelijk keek, “vroeger dacht je: wat zit hij smakelijk te eten en nu denk je: smak niet zo! En dat is de spijker op de kop slaan!
Al is het echt waar dat ik me niet zo snel meer erger aan dingen die hij doet. Ik kan er goed mee leven. Laatst hadden we een discussie met een goede vriend over dat soort zaken. Zijn vrouw rookt als een schoorsteen en bij elke sigaret die zij opsteekt, geeft hij commentaar. Desondanks rookt zij gewoon door ook al begrijpt zijn argumenten. Mijn man concludeerde dat het ook helemaal verkeerd werkt die opmerkingen: “laat ze toch gewoon roken”!
Ik zelf rook niet, maar ben dol op kauwgum! Je zou het ook een soort verslaving kunnen noemen. Hij vindt dat verschrikkelijk. Ik moet toegeven dat ik het ook geen prettig gezicht vind van een ander, maar toch: ik kan het niet laten. Hij maakt daar regelmatig stekelige opmerkingen over, het liefst in gezelschap zoals op dat moment!
Fout dus: laat mij gewoon kauwen! Bovendien is het niet zo slecht voor de gezondheid als roken.
Maar waarom ben ik niet bereid om simpele dingen te laten, waarvan je weet dat de ander zich daaraan ergert? Daar heb ik geen antwoord op!
Als je zolang samen bent met dezelfde partner (zoals ik) krijg je over en weer irritatie van dingen die de ander doet. Mijn zoon zei eens, toen zijn vader nogal luidruchtig iets zat te eten en ik al bedenkelijk keek, “vroeger dacht je: wat zit hij smakelijk te eten en nu denk je: smak niet zo! En dat is de spijker op de kop slaan!
Al is het echt waar dat ik me niet zo snel meer erger aan dingen die hij doet. Ik kan er goed mee leven. Laatst hadden we een discussie met een goede vriend over dat soort zaken. Zijn vrouw rookt als een schoorsteen en bij elke sigaret die zij opsteekt, geeft hij commentaar. Desondanks rookt zij gewoon door ook al begrijpt zijn argumenten. Mijn man concludeerde dat het ook helemaal verkeerd werkt die opmerkingen: “laat ze toch gewoon roken”!
Ik zelf rook niet, maar ben dol op kauwgum! Je zou het ook een soort verslaving kunnen noemen. Hij vindt dat verschrikkelijk. Ik moet toegeven dat ik het ook geen prettig gezicht vind van een ander, maar toch: ik kan het niet laten. Hij maakt daar regelmatig stekelige opmerkingen over, het liefst in gezelschap zoals op dat moment!
Fout dus: laat mij gewoon kauwen! Bovendien is het niet zo slecht voor de gezondheid als roken.
Maar waarom ben ik niet bereid om simpele dingen te laten, waarvan je weet dat de ander zich daaraan ergert? Daar heb ik geen antwoord op!
donderdag, augustus 08, 2002
Vakantiewoning
Ik heb een vakantiewoning in Den Helder. De verbazing hierom snap ik best. Want je als je midden in het Groene Hart woont kies je toch niet voor vakantie in Den Helder!
Maar ik zal het uitleggen. De jongste zoon verdient zijn brood (en nog meer) bij de Koninklijke Marine. In 1999 heeft hij een huis gekocht welke hij na een noodzakelijke verbouwing, zou betrekken met zijn toenmalige vriendin. Toen de verbouwing grotendeels af was, ging de relatie uit. Ondanks die tegenslag heeft hij er een gezellig stekkie van weten te maken waar wij, al dan niet in zijn aanwezigheid, gebruik van mogen maken. Gastvrijheid staat bij hem hoog in het vaandel.
Vanaf maart 2002 woont en werkt hij voor een jaar op Curaçao. Aanvankelijk zou hij het huis verhuren, maar gezien de korte termijn, is dat niet gelukt. Dus nu maken wij er dankbaar gebruik van. We houden de boel een beetje leefbaar, want zo’n leeg huis krijgt toch al gauw iets sombers. Maar de tuin is het ergst, dat wordt een enorme wildgroei in korte tijd. Nou moet daar toch nog van alles aan gedaan worden, maar tot die tijd proberen mijn man en ik het een beetje te beheersen.
Bovendien heeft hij schattige buurtjes, die ons de nodige ondersteuning geven als we die nodig hebben. Zoals de vuilnisbakken verzorgen etc.
Vorige week zijn we er 5 dagen geweest en hebben het getroffen, het was prachtig weer. De eerste twee dagen was het zelfs bloedheet en moesten we naar het strand en regelmatig in de zee om afkoeling te zoeken.
Den Helder, je denkt dan alleen aan Marine blauw overal, maar er is nog meer. Loopafstand naar het centrum van de stad, kwartiertje fietsen naar het strand (textielstrand, het bloterikken strand is op ± 8 km) 5 minuten fietsen en op de boot naar Texel. Kortom, ik heb het er altijd onwijs naar mijn zin. Maar misschien komt het ook dat ik daar de aanwezigheid voel van mijn jongste spruit. Want ondanks ik eraan gewend ben dat hij vaak weg is voor zijn werk, vind ik een jaar wel lang en mis hem heel erg.
Ik heb een vakantiewoning in Den Helder. De verbazing hierom snap ik best. Want je als je midden in het Groene Hart woont kies je toch niet voor vakantie in Den Helder!
Maar ik zal het uitleggen. De jongste zoon verdient zijn brood (en nog meer) bij de Koninklijke Marine. In 1999 heeft hij een huis gekocht welke hij na een noodzakelijke verbouwing, zou betrekken met zijn toenmalige vriendin. Toen de verbouwing grotendeels af was, ging de relatie uit. Ondanks die tegenslag heeft hij er een gezellig stekkie van weten te maken waar wij, al dan niet in zijn aanwezigheid, gebruik van mogen maken. Gastvrijheid staat bij hem hoog in het vaandel.
Vanaf maart 2002 woont en werkt hij voor een jaar op Curaçao. Aanvankelijk zou hij het huis verhuren, maar gezien de korte termijn, is dat niet gelukt. Dus nu maken wij er dankbaar gebruik van. We houden de boel een beetje leefbaar, want zo’n leeg huis krijgt toch al gauw iets sombers. Maar de tuin is het ergst, dat wordt een enorme wildgroei in korte tijd. Nou moet daar toch nog van alles aan gedaan worden, maar tot die tijd proberen mijn man en ik het een beetje te beheersen.
Bovendien heeft hij schattige buurtjes, die ons de nodige ondersteuning geven als we die nodig hebben. Zoals de vuilnisbakken verzorgen etc.
Vorige week zijn we er 5 dagen geweest en hebben het getroffen, het was prachtig weer. De eerste twee dagen was het zelfs bloedheet en moesten we naar het strand en regelmatig in de zee om afkoeling te zoeken.
Den Helder, je denkt dan alleen aan Marine blauw overal, maar er is nog meer. Loopafstand naar het centrum van de stad, kwartiertje fietsen naar het strand (textielstrand, het bloterikken strand is op ± 8 km) 5 minuten fietsen en op de boot naar Texel. Kortom, ik heb het er altijd onwijs naar mijn zin. Maar misschien komt het ook dat ik daar de aanwezigheid voel van mijn jongste spruit. Want ondanks ik eraan gewend ben dat hij vaak weg is voor zijn werk, vind ik een jaar wel lang en mis hem heel erg.
dinsdag, augustus 06, 2002
Poezen
Dol ben ik op poezen. Zover ik me herinner heb ik ook een poes gehad. Bij ons thuis hadden we ook met regelmaat jonge poesjes. Die lagen dan plotseling in de schuur bij de moederpoes en ik mocht er even naar kijken. Als ik uit school kwam waren de kleintjes verdwenen en liep de moederpoes luid klagend, miauwend door het huis. Ik begreep dat nooit en als ik ernaar vroeg kreeg ik een belachelijk antwoord: dat ze weggelopen waren. Daar geloofde ik in ieder geval niets van, want ze konden niet zien en ook nog niet lopen! Maar ja, destijds nam je gewoon aan wat je moeder je wijsmaakte! Als ik vroeg waar die poesjes vandaan kwamen, zei mijn moeder dat ze uit de oortjes van de moederpoes kwamen. Zelfs dat heb ik lang geloofd!
Tot ik op een keer mijn moeder tegen een tante hoorde vertellen dat ze in lauw water snel dood waren en je er niet mee hoefde te leuren! Dat begreep ik meteen en ik was vreselijk teleurgesteld en verafschuwde mijn moeder dat ze zoiets kon doen!
Toen ik kennis kreeg aan mijn man hadden we thuis een poes genaamd Pimmie. Stapel was ik op dat beest. Maar hij was niet gek op poezen, en mijn getut met Pimmie vond hij vreselijk. Volgens mij was hij gewoon jaloers op dat beest!
Vanaf 1965 het jaar dat we een “eigen huis” betrokken (waar we nog steeds wonen) hebben we kat(ten) over de vloer. Aanvankelijk dreigde mijn man om witte muizen te gaan houden als ik een poes nam, maar dat is niet doorgegaan.
We hebben ook een keer een nest met 5 kleintjes gehad, waar ik wel mee moest leuren om ze een goed tehuis te geven!
Nu hebben we sinds 4 jaar een broer en zus uit een nest: gewone huis-tuin-en-keuken-katjes. Heel lief zijn ze. De kater zit altijd bij mij en het poesje bij mijn echtgenoot. Het is toch nog goed gekomen met zijn afkeer van een kat. Omdat we aan het water wonen, heeft hij zelfs een trappetje gemaakt langs de walkant: als ze er soms invallen kunnen ze er zo uit klimmen! En het heeft al enkele malen goed gewerkt!
Dol ben ik op poezen. Zover ik me herinner heb ik ook een poes gehad. Bij ons thuis hadden we ook met regelmaat jonge poesjes. Die lagen dan plotseling in de schuur bij de moederpoes en ik mocht er even naar kijken. Als ik uit school kwam waren de kleintjes verdwenen en liep de moederpoes luid klagend, miauwend door het huis. Ik begreep dat nooit en als ik ernaar vroeg kreeg ik een belachelijk antwoord: dat ze weggelopen waren. Daar geloofde ik in ieder geval niets van, want ze konden niet zien en ook nog niet lopen! Maar ja, destijds nam je gewoon aan wat je moeder je wijsmaakte! Als ik vroeg waar die poesjes vandaan kwamen, zei mijn moeder dat ze uit de oortjes van de moederpoes kwamen. Zelfs dat heb ik lang geloofd!
Tot ik op een keer mijn moeder tegen een tante hoorde vertellen dat ze in lauw water snel dood waren en je er niet mee hoefde te leuren! Dat begreep ik meteen en ik was vreselijk teleurgesteld en verafschuwde mijn moeder dat ze zoiets kon doen!
Toen ik kennis kreeg aan mijn man hadden we thuis een poes genaamd Pimmie. Stapel was ik op dat beest. Maar hij was niet gek op poezen, en mijn getut met Pimmie vond hij vreselijk. Volgens mij was hij gewoon jaloers op dat beest!
Vanaf 1965 het jaar dat we een “eigen huis” betrokken (waar we nog steeds wonen) hebben we kat(ten) over de vloer. Aanvankelijk dreigde mijn man om witte muizen te gaan houden als ik een poes nam, maar dat is niet doorgegaan.
We hebben ook een keer een nest met 5 kleintjes gehad, waar ik wel mee moest leuren om ze een goed tehuis te geven!
Nu hebben we sinds 4 jaar een broer en zus uit een nest: gewone huis-tuin-en-keuken-katjes. Heel lief zijn ze. De kater zit altijd bij mij en het poesje bij mijn echtgenoot. Het is toch nog goed gekomen met zijn afkeer van een kat. Omdat we aan het water wonen, heeft hij zelfs een trappetje gemaakt langs de walkant: als ze er soms invallen kunnen ze er zo uit klimmen! En het heeft al enkele malen goed gewerkt!
vrijdag, juli 26, 2002
Zomers bezoek
Onverwacht bezoek is meestal prettig. Tegenwoordig komt dat nog maar weinig voor. Onze kennissenkring is uitgebreid en bestaat praktisch alleen uit mensen die we al kennen vanuit de tijd dat we nog “verkering” hadden. We gingen braaf trouwen en kregen een gezin. Veelvuldig kwam het voor dat we op zondag bij elkaar zaten met de kinderen, drankje en een hapje, plaatje draaien en een dansje maken en als afsluiting haalden de mannen Chinees. Als het zeer mooi weer was gingen we met een paar stellen + kindertjes naar het strand. Windschermen naast elkaar, zo een eigen territorium vormend om de kindjes in de gaten te houden die druk in de weer waren met schepjes, zand en zeewater. Met wat minder mooi weer gingen we naar het Panbos, wandelen, hertjes kijken en spelen op de klimtoestellen. Na afloop weer met iemand mee naar huis en nog gezellig napraten (en drinken)!
Nu gaat alles op afspraak, niemand valt nog zomaar bij je binnen. Behalve Leo en Lies! Ze varen langs en stappen naar binnen, als we niet thuis zijn zet Leo heel het terras op z’n kop, zodat we kunnen zien dat ie is geweest. Vanmiddag kwamen ze weer langs op de tandem. Vanaf de brug roept ie al of de koffie klaar staat. Voor hen altijd! Gezellig bijpraten over alles wat hun en ons bezighoudt. Na de koffie een biertje en een portje wordt het tijd op weer op de fiets te stappen. We zwaaien ze uit, tot ziens maar weer! En zonder afspraak graag!
Onverwacht bezoek is meestal prettig. Tegenwoordig komt dat nog maar weinig voor. Onze kennissenkring is uitgebreid en bestaat praktisch alleen uit mensen die we al kennen vanuit de tijd dat we nog “verkering” hadden. We gingen braaf trouwen en kregen een gezin. Veelvuldig kwam het voor dat we op zondag bij elkaar zaten met de kinderen, drankje en een hapje, plaatje draaien en een dansje maken en als afsluiting haalden de mannen Chinees. Als het zeer mooi weer was gingen we met een paar stellen + kindertjes naar het strand. Windschermen naast elkaar, zo een eigen territorium vormend om de kindjes in de gaten te houden die druk in de weer waren met schepjes, zand en zeewater. Met wat minder mooi weer gingen we naar het Panbos, wandelen, hertjes kijken en spelen op de klimtoestellen. Na afloop weer met iemand mee naar huis en nog gezellig napraten (en drinken)!
Nu gaat alles op afspraak, niemand valt nog zomaar bij je binnen. Behalve Leo en Lies! Ze varen langs en stappen naar binnen, als we niet thuis zijn zet Leo heel het terras op z’n kop, zodat we kunnen zien dat ie is geweest. Vanmiddag kwamen ze weer langs op de tandem. Vanaf de brug roept ie al of de koffie klaar staat. Voor hen altijd! Gezellig bijpraten over alles wat hun en ons bezighoudt. Na de koffie een biertje en een portje wordt het tijd op weer op de fiets te stappen. We zwaaien ze uit, tot ziens maar weer! En zonder afspraak graag!
donderdag, juli 25, 2002
Tour de France
Ik ben dol op de tour! Nu ik niet meer werk, nestel ik me ’s middags voor de t.v. en luister naar het commentaar van Mart Smeets ( doet heel populair) en Erik Breukink (die alleen zegt wat nodig is). Ik kijk naar de renners, geweldig deze mannen een en al kracht en blijven gaan. Maar het mooiste vind ik de beelden van het Franse landschap. Tijdens onze vakanties van de laatste jaren ben ik samen met mijn man door een heel groot deel van Frankrijk gereisd en ik blijf het een prachtig land vinden. De fietsen hebben we ook meegenomen, tenslotte is mijn man een fanatiek tourfietser bij Swift. Maar dat viel soms tegen: we zaten eens op een camping waar de mensen ons voor gek verklaarden dat we gingen fietsen. Ik zag het eerlijk gezegd ook niet zo zitten, maar hij ging eerst de omgeving verkennen en verzekerde mij dat het een makkie was! Op de heenweg was dat ook zo, maar terug!!! Een andere route, het heetste moment van de dag, een zeer drukke autoweg en ….. een col van de …???? Categorie. Aanvankelijk vond ik dat ik moest doorzetten, maar langzamerhand ging het steeds zwaarder, mijn benen leken van elastiek, ik zat te hijgen als een paard en het zweet gutste van mij af. Toen er ook nog automobilisten op hun voorhoofd wezen had ik het helemaal gehad. Ik kreeg zelfs een visoen dat ik dood naast mijn Peugeot sportfiets zou neervallen, boven op die berg. Toen ben ik afgestapt en gaan huilen. Gelukkig keek mijn sportieve echtgenoot uiteindelijk achterom waar ik toch bleef. De rest van de tocht hebben we rustig, op een laag verzetje, uit gefietst. Bij de camping aangekomen werden we met respect behandeld, maar ik vermoed wel dat ze dachten dat we gek waren!
De vakanties daarna waren in wat vlakkere delen van Frankrijk, waar je heel fijn kon fietsen op heuse fietspaden. En mijn echtgenoot fietst steevast achter mij aan!
Ik ben dol op de tour! Nu ik niet meer werk, nestel ik me ’s middags voor de t.v. en luister naar het commentaar van Mart Smeets ( doet heel populair) en Erik Breukink (die alleen zegt wat nodig is). Ik kijk naar de renners, geweldig deze mannen een en al kracht en blijven gaan. Maar het mooiste vind ik de beelden van het Franse landschap. Tijdens onze vakanties van de laatste jaren ben ik samen met mijn man door een heel groot deel van Frankrijk gereisd en ik blijf het een prachtig land vinden. De fietsen hebben we ook meegenomen, tenslotte is mijn man een fanatiek tourfietser bij Swift. Maar dat viel soms tegen: we zaten eens op een camping waar de mensen ons voor gek verklaarden dat we gingen fietsen. Ik zag het eerlijk gezegd ook niet zo zitten, maar hij ging eerst de omgeving verkennen en verzekerde mij dat het een makkie was! Op de heenweg was dat ook zo, maar terug!!! Een andere route, het heetste moment van de dag, een zeer drukke autoweg en ….. een col van de …???? Categorie. Aanvankelijk vond ik dat ik moest doorzetten, maar langzamerhand ging het steeds zwaarder, mijn benen leken van elastiek, ik zat te hijgen als een paard en het zweet gutste van mij af. Toen er ook nog automobilisten op hun voorhoofd wezen had ik het helemaal gehad. Ik kreeg zelfs een visoen dat ik dood naast mijn Peugeot sportfiets zou neervallen, boven op die berg. Toen ben ik afgestapt en gaan huilen. Gelukkig keek mijn sportieve echtgenoot uiteindelijk achterom waar ik toch bleef. De rest van de tocht hebben we rustig, op een laag verzetje, uit gefietst. Bij de camping aangekomen werden we met respect behandeld, maar ik vermoed wel dat ze dachten dat we gek waren!
De vakanties daarna waren in wat vlakkere delen van Frankrijk, waar je heel fijn kon fietsen op heuse fietspaden. En mijn echtgenoot fietst steevast achter mij aan!
maandag, juli 08, 2002
Vogeltje
Ter gelegenheid van het op mijn lauweren gaan rusten, heb ik veel kaarten, bloemen, wijn, bonbons etc. gekregen. Ik kreeg ook een koddig opgemaakt plantenbakje met een echt namaakvogeltje ertussen. Zou zoiets zelf nooit aanschaffen, maar ja, een gegeven paard kijk je niet in … en het is lief bedoeld denk ik dan maar. Dus het bakje een plaatsje gegeven op de eettafel. Midden in de nacht werd ik wakker door een onbeschrijfelijk gemiauw van een poes. Daaruit moet ik dan concluderen dat er in de huiskamer een aangevreten muis, vogel of kikker ligt. Ik besloot om niet te gaan kijken want ’s nachts lijkt alles nog veel erger, bovendien kan het ook zo zijn dat het muisje bibberend in een hoekje zit en ik durf het niet te pakken en moet dan lijdzaam toezien hoe het beestje langzaam dood getreiterd wordt. (Ja, het is vreselijk)!
Bij daglicht trof ik echter het namaakvogeltje op de vloer, een beetje verfromfraaid maar nog aardig in tact, zodat hij weer netjes in het bloemstukje gezet kon worden. Sindsdien ligt het vogeltje regelmatig op de vloer. De plantjes staan er ook niet meer zo florissant bij door al dat gegraai van de poezenpootjes. Het vogeltje blijft echter aardig stand houden. Toch een geslaagd presentje.
Ter gelegenheid van het op mijn lauweren gaan rusten, heb ik veel kaarten, bloemen, wijn, bonbons etc. gekregen. Ik kreeg ook een koddig opgemaakt plantenbakje met een echt namaakvogeltje ertussen. Zou zoiets zelf nooit aanschaffen, maar ja, een gegeven paard kijk je niet in … en het is lief bedoeld denk ik dan maar. Dus het bakje een plaatsje gegeven op de eettafel. Midden in de nacht werd ik wakker door een onbeschrijfelijk gemiauw van een poes. Daaruit moet ik dan concluderen dat er in de huiskamer een aangevreten muis, vogel of kikker ligt. Ik besloot om niet te gaan kijken want ’s nachts lijkt alles nog veel erger, bovendien kan het ook zo zijn dat het muisje bibberend in een hoekje zit en ik durf het niet te pakken en moet dan lijdzaam toezien hoe het beestje langzaam dood getreiterd wordt. (Ja, het is vreselijk)!
Bij daglicht trof ik echter het namaakvogeltje op de vloer, een beetje verfromfraaid maar nog aardig in tact, zodat hij weer netjes in het bloemstukje gezet kon worden. Sindsdien ligt het vogeltje regelmatig op de vloer. De plantjes staan er ook niet meer zo florissant bij door al dat gegraai van de poezenpootjes. Het vogeltje blijft echter aardig stand houden. Toch een geslaagd presentje.
dinsdag, juli 02, 2002
Vrijwilligerswerk
Vandaag mijn eerste “niet-werkdag”. Gister ben ik zeer druk aan achterstallige huishoudelijke taken begonnen zodat ik vandaag volop van mijn vrijheid kon genieten. Mijn partner verdween al vroeg uit bed om aan een monsterachtige fietsrit deel te gaan nemen en ik heb lekker uitgeslapen met de poezen op bed. De regen viel bij bakken uit de hemel, dus het dekbed over mijn hoofd en weer in slaap gesukkeld. Was zelfs te laat voor de B&B ochtendeditie! Om 10 uur heb ik me uit bed en aan de slapende poezen ontworsteld. Er stond een enorme afwas op het aanrecht, we hadden gister eters gehad en “het meisje” (zo noemen we het afwasapparaat) werd aan het werk gezet. Na het douchen ben ik koffie gaan maken voor mezelf en daar zat ik dan met de nieuwe Otto- wintercatalogus. Maar het echte “genieten” wilde nog niet lukken. Integendeel zelfs, ik ben gaan stofzuigen boven. Daarna maakte zich een vreemd gevoel van mij meester te omschrijven met nerveus en onrustig. Jeetje, wat moet ik hiermee al bij de eerste vrije dag? Straks heb ik niets meer om over te praten, zo midden op de dag een boek lezen? Naar het museum? Elke dag naar het Winkelhof? Gaan chatten op internet met mede-obu-ers? Zal ik weer kleding gaan maken voor mezelf? Of toch maar vrijwilligerswerk gaan zoeken? De weersverwachting voor morgen is slecht! Wat moet ik gaan doen?
Hopelijk wordt het gauw mooi weer!
Vandaag mijn eerste “niet-werkdag”. Gister ben ik zeer druk aan achterstallige huishoudelijke taken begonnen zodat ik vandaag volop van mijn vrijheid kon genieten. Mijn partner verdween al vroeg uit bed om aan een monsterachtige fietsrit deel te gaan nemen en ik heb lekker uitgeslapen met de poezen op bed. De regen viel bij bakken uit de hemel, dus het dekbed over mijn hoofd en weer in slaap gesukkeld. Was zelfs te laat voor de B&B ochtendeditie! Om 10 uur heb ik me uit bed en aan de slapende poezen ontworsteld. Er stond een enorme afwas op het aanrecht, we hadden gister eters gehad en “het meisje” (zo noemen we het afwasapparaat) werd aan het werk gezet. Na het douchen ben ik koffie gaan maken voor mezelf en daar zat ik dan met de nieuwe Otto- wintercatalogus. Maar het echte “genieten” wilde nog niet lukken. Integendeel zelfs, ik ben gaan stofzuigen boven. Daarna maakte zich een vreemd gevoel van mij meester te omschrijven met nerveus en onrustig. Jeetje, wat moet ik hiermee al bij de eerste vrije dag? Straks heb ik niets meer om over te praten, zo midden op de dag een boek lezen? Naar het museum? Elke dag naar het Winkelhof? Gaan chatten op internet met mede-obu-ers? Zal ik weer kleding gaan maken voor mezelf? Of toch maar vrijwilligerswerk gaan zoeken? De weersverwachting voor morgen is slecht! Wat moet ik gaan doen?
Hopelijk wordt het gauw mooi weer!
Linedancing.
Zaterdagavond was het slotfeest van de Sweetwood Countrydancers. De lokatie was een manege aan de buitenkant van het dorp Zoeterwoude. Echt in stijl dus, alleen de paarden ontbraken. De barbecue stond al klaar en tafels vol met bakken vlees, stokbrood, Franse kaas, een pan pindasaus, salades in overvloed een tapje en veel wijn etc. Maar eerst kregen we koffie met lekkere cake. De muziek speelde de voor ons bekende dansdeuntjes en bijna iedereen was in country outfit. Maar er kon niet worden gedanst want er was alleen een stuk grasland en een zandbak voor de paarden. Voor mij was het een geluk want ik had juist die middag een val gemaakt in de huiskamer en mijn grote teen gekneusd. Dat alles omdat ik hard rende om de telefoon op te kunnen nemen voordat ie op de voice mail gaat.
Enfin, het was leuk, je komt wat nader tot elkaar, want normaal sta je naast elkaar naar de rug van Aad of Irma te kijken die ons les geven. Of eigenlijk meer naar het voetenwerk wat we na moeten doen! Het zijn allemaal stellen en wij zijn alleen met 3 dames, maar dat is niet erg. We hebben zo vreselijk veel lol gehad, dat gebeurt nooit met je partner erbij. Dat waren we roerend met elkaar eens.
Zaterdagavond was het slotfeest van de Sweetwood Countrydancers. De lokatie was een manege aan de buitenkant van het dorp Zoeterwoude. Echt in stijl dus, alleen de paarden ontbraken. De barbecue stond al klaar en tafels vol met bakken vlees, stokbrood, Franse kaas, een pan pindasaus, salades in overvloed een tapje en veel wijn etc. Maar eerst kregen we koffie met lekkere cake. De muziek speelde de voor ons bekende dansdeuntjes en bijna iedereen was in country outfit. Maar er kon niet worden gedanst want er was alleen een stuk grasland en een zandbak voor de paarden. Voor mij was het een geluk want ik had juist die middag een val gemaakt in de huiskamer en mijn grote teen gekneusd. Dat alles omdat ik hard rende om de telefoon op te kunnen nemen voordat ie op de voice mail gaat.
Enfin, het was leuk, je komt wat nader tot elkaar, want normaal sta je naast elkaar naar de rug van Aad of Irma te kijken die ons les geven. Of eigenlijk meer naar het voetenwerk wat we na moeten doen! Het zijn allemaal stellen en wij zijn alleen met 3 dames, maar dat is niet erg. We hebben zo vreselijk veel lol gehad, dat gebeurt nooit met je partner erbij. Dat waren we roerend met elkaar eens.
zaterdag, juni 22, 2002
Vriendin
Mijn liefste vriendin ken ik bijna 40 jaar. Eigenlijk was het eerst de vrouw van een vriend van mijn (toen nog) verloofde. Ze is nog de vrouw van die vriend en mijn liefste vriendin. Nu wordt het erg ingewikkeld geloof ik! Ik ga door: ze is een Molukse en sinds ik haar achtergrond ken en haar familie, kunnen Molukkers bij mij geen kwaad doen. Als klein meisje kwam ze met haar ouders, broertjes en zusjes naar Nederland. Haar vader was ziekenverpleger bij het KNIL. Een dramatische reis, want haar moeder overleed tijdens de overtocht. Stel je voor vader kwam met 8 kinderen, in een vreemd land. Niets geen ondersteuning bij de opvang, het was maar voor tijdelijk. Ja, we kennen het verhaal van de vrije RMS!
Ettelijke malen heeft ze mij het verhaal verteld, en altijd worden we er door geëmotioneerd. Ik heb zelden iemand zo liefdevol horen praten over haar vader en hoe hij het in Nederland klaar speelde om zijn kinderen groot te brengen. Streng, dat wel, maar oprecht.
Na de mulo is zij de opleiding psychiatrische verpleging gaan volgen, het zwarte kruis heette dat destijds. Interne opleiding op Endegeest. Toen nog met grote hekken erom heen en de verpleegsters droegen een uniform. 40 jaar heeft ze dat volgehouden, kan je alles vertellen over Endegeest. Ze is nu 3 jaar gepensioneerd.
Ze heeft sindsdien een huisje op een volkstuinencomplex . Aanvankelijk dacht iedereen aan een volkstuintje, maar zij heeft er een waar eldorado van gemaakt en het is haar lust en haar leven. Als je er komt kijken troont ze je mee van het een naar het andere hoekje om je alle plantjes te tonen die het allemaal fantastisch doen. En bij elk plantje heeft ze een verhaal.
Omdat mijn man wat hulp heeft geboden met het aanleggen van wat nieuw leidingwerk, heb ik de meevaller om er nu 3x de maandag door te brengen. Lekker buiten bijkletsen een wijntje en natuurlijk heerlijk eten! Het heeft 1 nadeel het is zo lekker, je blijft eten, teveel. En het moet op! Daarna nog een Irish coffee en weer een wijntje. Ze blijft zorgen, niets is haar teveel. Helpen met de afwas? Geen kans.
We zitten tot 11 uur buiten aan het weiland naar paarden te kijken en kleine waterkipjes, we horen de uiltjes. Echt genieten. Een waardevolle vriendschap.
Mijn liefste vriendin ken ik bijna 40 jaar. Eigenlijk was het eerst de vrouw van een vriend van mijn (toen nog) verloofde. Ze is nog de vrouw van die vriend en mijn liefste vriendin. Nu wordt het erg ingewikkeld geloof ik! Ik ga door: ze is een Molukse en sinds ik haar achtergrond ken en haar familie, kunnen Molukkers bij mij geen kwaad doen. Als klein meisje kwam ze met haar ouders, broertjes en zusjes naar Nederland. Haar vader was ziekenverpleger bij het KNIL. Een dramatische reis, want haar moeder overleed tijdens de overtocht. Stel je voor vader kwam met 8 kinderen, in een vreemd land. Niets geen ondersteuning bij de opvang, het was maar voor tijdelijk. Ja, we kennen het verhaal van de vrije RMS!
Ettelijke malen heeft ze mij het verhaal verteld, en altijd worden we er door geëmotioneerd. Ik heb zelden iemand zo liefdevol horen praten over haar vader en hoe hij het in Nederland klaar speelde om zijn kinderen groot te brengen. Streng, dat wel, maar oprecht.
Na de mulo is zij de opleiding psychiatrische verpleging gaan volgen, het zwarte kruis heette dat destijds. Interne opleiding op Endegeest. Toen nog met grote hekken erom heen en de verpleegsters droegen een uniform. 40 jaar heeft ze dat volgehouden, kan je alles vertellen over Endegeest. Ze is nu 3 jaar gepensioneerd.
Ze heeft sindsdien een huisje op een volkstuinencomplex . Aanvankelijk dacht iedereen aan een volkstuintje, maar zij heeft er een waar eldorado van gemaakt en het is haar lust en haar leven. Als je er komt kijken troont ze je mee van het een naar het andere hoekje om je alle plantjes te tonen die het allemaal fantastisch doen. En bij elk plantje heeft ze een verhaal.
Omdat mijn man wat hulp heeft geboden met het aanleggen van wat nieuw leidingwerk, heb ik de meevaller om er nu 3x de maandag door te brengen. Lekker buiten bijkletsen een wijntje en natuurlijk heerlijk eten! Het heeft 1 nadeel het is zo lekker, je blijft eten, teveel. En het moet op! Daarna nog een Irish coffee en weer een wijntje. Ze blijft zorgen, niets is haar teveel. Helpen met de afwas? Geen kans.
We zitten tot 11 uur buiten aan het weiland naar paarden te kijken en kleine waterkipjes, we horen de uiltjes. Echt genieten. Een waardevolle vriendschap.
dinsdag, juni 18, 2002
Jasmijn
Overal staat de jasmijn in bloei. Prachtig vind ik dat en ik moet er altijd even aan ruiken. Vandaag kwam er opeens een liedje op in mijn gedachten wat mijn moeder zong toen ik een klein meisje was. Het ging ongeveer zo:
“Zusje had op haar wiegengordijntje allemaal bloempjes, groot en klein, blauwe viooltjes, roze roosjes en witte jasmijn”. Ik herinner me dat ik een poppenwiegje had met zulke gordijntjes. Achter in de tuin stond een grote witte jasmijn. Als ik er aan denk ruik ik nog de geur van de bloemen.
Ik werd er opeens heel melancholiek door. Zo’n tijd geleden. En mijn moeder zong niet zo vaak!
Overal staat de jasmijn in bloei. Prachtig vind ik dat en ik moet er altijd even aan ruiken. Vandaag kwam er opeens een liedje op in mijn gedachten wat mijn moeder zong toen ik een klein meisje was. Het ging ongeveer zo:
“Zusje had op haar wiegengordijntje allemaal bloempjes, groot en klein, blauwe viooltjes, roze roosjes en witte jasmijn”. Ik herinner me dat ik een poppenwiegje had met zulke gordijntjes. Achter in de tuin stond een grote witte jasmijn. Als ik er aan denk ruik ik nog de geur van de bloemen.
Ik werd er opeens heel melancholiek door. Zo’n tijd geleden. En mijn moeder zong niet zo vaak!
dinsdag, juni 11, 2002
Djebena
Jl.vrijdag ben ik uit eten geweest in een Afrikaans eethuis. Is zeer goed bevallen. Ik was met 2 oud-collega’s en het was heel bijzonder. Voor mij tenminste wel. Het was er stampvol met mensen van het soort welzijnswerkers, hulpverleners, leerkrachten en studenten antropologie! Als we toch in vakjes plaatsen!
Je kunt kiezen van de kaart, wat per portie op een reuze pannenkoek in een grote ronde schaal, wordt opgediend. Er is een schaaltje bij met wat kleine pannenkoeken en dan eten maar, met je blote handen! Leuk hoor. Niks geen bestek. Graaien en happen. Ik had ook nog een Afrikaans biertje, dat drink je uit een halve kalebas.
We hebben lekker zitten kletsen, zware problemen natuurlijk. Tenslotte komen wij ook uit de hulpverlenershoek!
Jl.vrijdag ben ik uit eten geweest in een Afrikaans eethuis. Is zeer goed bevallen. Ik was met 2 oud-collega’s en het was heel bijzonder. Voor mij tenminste wel. Het was er stampvol met mensen van het soort welzijnswerkers, hulpverleners, leerkrachten en studenten antropologie! Als we toch in vakjes plaatsen!
Je kunt kiezen van de kaart, wat per portie op een reuze pannenkoek in een grote ronde schaal, wordt opgediend. Er is een schaaltje bij met wat kleine pannenkoeken en dan eten maar, met je blote handen! Leuk hoor. Niks geen bestek. Graaien en happen. Ik had ook nog een Afrikaans biertje, dat drink je uit een halve kalebas.
We hebben lekker zitten kletsen, zware problemen natuurlijk. Tenslotte komen wij ook uit de hulpverlenershoek!
Televisie kijken
Televisie kijken is wat je noemt een heet hangijzer in onze relatie! Sterker nog: het leidt vaak tot conflicten. Vooral op verjaardagsbijeenkomsten, na het nuttigen van alcoholische drankjes, is het een dankbaar onderwerp. Niemand begrijpt dat dit voor mijn partner zo’n groot probleem is en men stelt zich solidair op naar mij. Want het gaat voornamelijk over mijn t.v. kijken. Zelf vind ik mijn kijk gedrag niet zo bijzonder. Ik ken vrouwen (en mannen) die werkelijk alle soaps volgen, spelletjes en series. Zij kunnen ook overal over meepraten. Ik niet. Stiekem kijk ik wel eens naar een herhaling van de Bold en de B. Op vrijdagochtend, als ik nog op bed lig en mijn lieverd is naar zijn bijbaantje! Ik geniet van dat stelletje vreselijk enge mensen! Tegelijk voel ik me schuldig. Want volgens mijn man ben je helemaal knetter als je daar naar kijkt. En ik wil niet doorgaan voor knetter!
Maar is dat wel zo? Ik ga daar toch nog eens diep over nadenken!
Televisie kijken is wat je noemt een heet hangijzer in onze relatie! Sterker nog: het leidt vaak tot conflicten. Vooral op verjaardagsbijeenkomsten, na het nuttigen van alcoholische drankjes, is het een dankbaar onderwerp. Niemand begrijpt dat dit voor mijn partner zo’n groot probleem is en men stelt zich solidair op naar mij. Want het gaat voornamelijk over mijn t.v. kijken. Zelf vind ik mijn kijk gedrag niet zo bijzonder. Ik ken vrouwen (en mannen) die werkelijk alle soaps volgen, spelletjes en series. Zij kunnen ook overal over meepraten. Ik niet. Stiekem kijk ik wel eens naar een herhaling van de Bold en de B. Op vrijdagochtend, als ik nog op bed lig en mijn lieverd is naar zijn bijbaantje! Ik geniet van dat stelletje vreselijk enge mensen! Tegelijk voel ik me schuldig. Want volgens mijn man ben je helemaal knetter als je daar naar kijkt. En ik wil niet doorgaan voor knetter!
Maar is dat wel zo? Ik ga daar toch nog eens diep over nadenken!
vrijdag, mei 31, 2002
Kruidvat Voordeel Magazine
Wekelijks ploft er een flinke hoeveelheid reclame materiaal op de mat! Het meeste gaat direct in de oud-papierzak. Behalve .. het Kruidvat Voordeel Magazine!
Dat is pas echt feest! Keer op keer lees ik het door en steeds weer zulke leuke dingen en een voordeel!!!. Het is heel moeilijk om een lijstje samen te stellen wat ik ga kopen. Ja, dat doe ik: eerst doorbladeren en dan opschrijven. Vroeger knipte ik ook nog de waardebonnen uit. Deed ik in een envelopje en wandelend met een winkelmandje systematisch de bonnetjes in het mandje doen en de begeerde artikelen inladen. De bonnetjes staan nu in een standaardje in het vak bij de shampoo, zeep, handcreme en wasverzachter, dus die pak je er meteen bij. Je hoeft ze zelfs niet meer in te vullen! Zo makkelijk wordt het je gemaakt bij het Kruidvat. En je krijgt ook nog punten voor de Goudkoorts. Die spaar ik ook. Niet voor mezelf, maar voor iemand die ze graag wil. Ik heb alleen nog nooit iemand ontmoet die ze wil....
Link: http://www.kruidvat.nl/voordeelmagazine
Wekelijks ploft er een flinke hoeveelheid reclame materiaal op de mat! Het meeste gaat direct in de oud-papierzak. Behalve .. het Kruidvat Voordeel Magazine!
Dat is pas echt feest! Keer op keer lees ik het door en steeds weer zulke leuke dingen en een voordeel!!!. Het is heel moeilijk om een lijstje samen te stellen wat ik ga kopen. Ja, dat doe ik: eerst doorbladeren en dan opschrijven. Vroeger knipte ik ook nog de waardebonnen uit. Deed ik in een envelopje en wandelend met een winkelmandje systematisch de bonnetjes in het mandje doen en de begeerde artikelen inladen. De bonnetjes staan nu in een standaardje in het vak bij de shampoo, zeep, handcreme en wasverzachter, dus die pak je er meteen bij. Je hoeft ze zelfs niet meer in te vullen! Zo makkelijk wordt het je gemaakt bij het Kruidvat. En je krijgt ook nog punten voor de Goudkoorts. Die spaar ik ook. Niet voor mezelf, maar voor iemand die ze graag wil. Ik heb alleen nog nooit iemand ontmoet die ze wil....
Link: http://www.kruidvat.nl/voordeelmagazine
dinsdag, mei 28, 2002
Kapper
Gisteravond is het weer gebeurd. Mijn haar geknipt. ’s Avonds ja, ik heb een vriendin die ik al jaren ken en al jaren in het kappersvak zit. In de tijd dat er weinig kapsters leuk konden “opsteken” werd zij mij via via aanbevolen en zo is het altijd gebleven. Ze deed mijn haar, dat van mijn man (toen hij nog een volle haardos had) en verfde zelfs zijn snor! Later knipte ze ook de kinderschaar. Jarenlang tot volle tevredenheid.
Haar man werd ingezet voor de verbouwingen bij ons, dus we werden zoals het heet vrienden. En dat zijn we gebleven. Nou denk ik bij vrienden niet meer direct aan dit stel, maar goed! De kinderen haakten een voor een af , de man werd kaal en de snor blijft grijs, dus er valt alleen nog aan mij wat eer te behalen. En ik ben een lastige klant want ze wil nu zoals de meeste kapsters, graag knippen en je een modieus hoofd aanmeten. Ze ergert zich vreselijk aan het met een “klem” opgestoken haar van mij. Zegt dat ook als ik haar soms tegenkom. Ze vindt het zonde van mij ,dat ik er met zo’n “gereformeerd” hoofd bijloop.
Mijn lieve echtgenoot wil me blijven zien als het meisje met het lange blonde engelenhaar, maar nu wel opgestoken en liefst de grijze haren niet weggeverfd, vroeger moest het los, en omdat ik hem niet altijd wil teleurstellen doe ik dat ook met regelmaat. Maar dan opeens ben ik het zat! Maandag stond ik in de lift naar de 16e etage en daarin zit een enorme spiegel. Ik stond alleen in die lift en zag mezelf met dat haar! Vreselijk, ik voelde me opeens een soort ouderling van de Reformatorische kerk die nog wat huisbezoeken moest afleggen. Dus ik heb dadelijk, op mijn werk, de kapster gebeld.
Nu heeft ze zich , met mijn goedkeuren, kunnen uitleven. Ik ben tevreden, het geeft een heerlijk opgeruimd gevoel zo’n kort koppie. En gemakkelijk in onderhoud met de naderende zomer. En altijd komplimenten van anderen.
Maar bij thuiskomt: niet “het zit leuk”, staat je goed! Slechts het commentaar:
Ik vind lang haar toch leuker!!
Tja…..!
Gisteravond is het weer gebeurd. Mijn haar geknipt. ’s Avonds ja, ik heb een vriendin die ik al jaren ken en al jaren in het kappersvak zit. In de tijd dat er weinig kapsters leuk konden “opsteken” werd zij mij via via aanbevolen en zo is het altijd gebleven. Ze deed mijn haar, dat van mijn man (toen hij nog een volle haardos had) en verfde zelfs zijn snor! Later knipte ze ook de kinderschaar. Jarenlang tot volle tevredenheid.
Haar man werd ingezet voor de verbouwingen bij ons, dus we werden zoals het heet vrienden. En dat zijn we gebleven. Nou denk ik bij vrienden niet meer direct aan dit stel, maar goed! De kinderen haakten een voor een af , de man werd kaal en de snor blijft grijs, dus er valt alleen nog aan mij wat eer te behalen. En ik ben een lastige klant want ze wil nu zoals de meeste kapsters, graag knippen en je een modieus hoofd aanmeten. Ze ergert zich vreselijk aan het met een “klem” opgestoken haar van mij. Zegt dat ook als ik haar soms tegenkom. Ze vindt het zonde van mij ,dat ik er met zo’n “gereformeerd” hoofd bijloop.
Mijn lieve echtgenoot wil me blijven zien als het meisje met het lange blonde engelenhaar, maar nu wel opgestoken en liefst de grijze haren niet weggeverfd, vroeger moest het los, en omdat ik hem niet altijd wil teleurstellen doe ik dat ook met regelmaat. Maar dan opeens ben ik het zat! Maandag stond ik in de lift naar de 16e etage en daarin zit een enorme spiegel. Ik stond alleen in die lift en zag mezelf met dat haar! Vreselijk, ik voelde me opeens een soort ouderling van de Reformatorische kerk die nog wat huisbezoeken moest afleggen. Dus ik heb dadelijk, op mijn werk, de kapster gebeld.
Nu heeft ze zich , met mijn goedkeuren, kunnen uitleven. Ik ben tevreden, het geeft een heerlijk opgeruimd gevoel zo’n kort koppie. En gemakkelijk in onderhoud met de naderende zomer. En altijd komplimenten van anderen.
Maar bij thuiskomt: niet “het zit leuk”, staat je goed! Slechts het commentaar:
Ik vind lang haar toch leuker!!
Tja…..!
Naaidoos
Poosje terug heb ik een leuk rood jasje gekocht bij Steps. Best gedurfd op mijn leeftijd! Maar de verkoopster werd dol enthousiast toen ik uit de paskamer kwam. Dat gaf bij mij de doorslag om te kopen. Onderweg naar huis ging ik al weer twijfelen. Niet zo gek want dat heb ik altijd na impulsieve aankopen in winkels die ik eigenlijk fout vind! Bovendien is mijn sterrenbeeld weegschaal en breng ik mensen in mijn omgeving soms tot razernij omdat ik zo besluiteloos ben.
Enfin, gelukkig kwam ik een vriendin tegen van mijn dochter, ik toonde haar mijn nieuwe aankoop en vroeg haar of het jasje niet al te jeugdig was voor mij. Zij wist me te overtuigen dat dit absoluut niet zo was en ik blij!
Het is een soort nepleer en de knopen zaten heel erg los. Inmiddels ben ik er al 1 verloren tijdens een boodschapje in de Kopermolen. Mijn lieve (inmiddels ex) collega is nog gaan zoeken bij de Bruna en de C1000, maar niets.
Maar geen probleem: reserve knoopje zat erbij. Nu heb ik dus al de knopen er opnieuw aangenaaid. Dat plaatste mij weer voor een dilemma, want de knoop aan de voorkant zat bevestigd aan een piepklein knoopje aan de achter kant. Maar dat is een klus! Dus de kleintjes heb ik weggegooid; neen in mijn knopendoos gedaan.
Die knopendoos zit in mijn zeer oude naaidoos. Daar gaat dit stukje eigenlijk over. Het is soort ronde hoedendoos, bekleed met een rood kasjmierachtig stofje. Helemaal verschoten inmiddels en op het deksel zat een koper ringetje op het op te tillen, maar dat is er af. Hij zit vol met zeer oud naaigerei, o.a. een stukje zeemleer om het kruis in de fietsbroek van mijn ega te naaien. Nooit gebeurd, fietsbroek is al lang vervangen door tig anderen.
Ik ben zo gehecht aan die doos, doe hem nooit weg! 35 jaar geleden heb ik hem gekregen op Moederdag van mijn lieve man. Hij had hem samen met mijn nichtje, onze baby oppas gekocht met een nachtjapon. Maar die heb ik niet meer!
Poosje terug heb ik een leuk rood jasje gekocht bij Steps. Best gedurfd op mijn leeftijd! Maar de verkoopster werd dol enthousiast toen ik uit de paskamer kwam. Dat gaf bij mij de doorslag om te kopen. Onderweg naar huis ging ik al weer twijfelen. Niet zo gek want dat heb ik altijd na impulsieve aankopen in winkels die ik eigenlijk fout vind! Bovendien is mijn sterrenbeeld weegschaal en breng ik mensen in mijn omgeving soms tot razernij omdat ik zo besluiteloos ben.
Enfin, gelukkig kwam ik een vriendin tegen van mijn dochter, ik toonde haar mijn nieuwe aankoop en vroeg haar of het jasje niet al te jeugdig was voor mij. Zij wist me te overtuigen dat dit absoluut niet zo was en ik blij!
Het is een soort nepleer en de knopen zaten heel erg los. Inmiddels ben ik er al 1 verloren tijdens een boodschapje in de Kopermolen. Mijn lieve (inmiddels ex) collega is nog gaan zoeken bij de Bruna en de C1000, maar niets.
Maar geen probleem: reserve knoopje zat erbij. Nu heb ik dus al de knopen er opnieuw aangenaaid. Dat plaatste mij weer voor een dilemma, want de knoop aan de voorkant zat bevestigd aan een piepklein knoopje aan de achter kant. Maar dat is een klus! Dus de kleintjes heb ik weggegooid; neen in mijn knopendoos gedaan.
Die knopendoos zit in mijn zeer oude naaidoos. Daar gaat dit stukje eigenlijk over. Het is soort ronde hoedendoos, bekleed met een rood kasjmierachtig stofje. Helemaal verschoten inmiddels en op het deksel zat een koper ringetje op het op te tillen, maar dat is er af. Hij zit vol met zeer oud naaigerei, o.a. een stukje zeemleer om het kruis in de fietsbroek van mijn ega te naaien. Nooit gebeurd, fietsbroek is al lang vervangen door tig anderen.
Ik ben zo gehecht aan die doos, doe hem nooit weg! 35 jaar geleden heb ik hem gekregen op Moederdag van mijn lieve man. Hij had hem samen met mijn nichtje, onze baby oppas gekocht met een nachtjapon. Maar die heb ik niet meer!
vrijdag, mei 24, 2002
Sixty
Waarom zo genoemd? Beetje pijnlijk te bekennen, maar ik word dit jaar 60. En dat tikt aan hoor! Ik denk het de laatste periode in je leven is waarin je nog wat leuks te verwachten hebt: pensioen! In mijn geval heet dat de OBU : lees: overbruggings-uitkering. Uitgevonden voor de mensen die geboren zijn vóór 1949 en werkzaam in de sector zorg en welzijn. En daar voldoe ik aan.
In 1979 ben ik na 15 jaar alleen huisvrouw en moeder te zijn geweest, opnieuw in het arbeidsproces getreden. Niet alleen omdat ik er aan toe was na alleen de zorg voor echtgenoot en kindertjes, maar ook voor de centjes. Bovendien kon mijn man , het wat rustiger aan doen met de zwarte klusjes in de avonduren. Want een zeer oud huis , waar altijd iets aan moest worden verbouwd, 3 bloedjes van kinderen die ook schoentjes, kleertjes en op clubjes moesten.
Er is wel veel veranderd in 23 jaar. Ik begon als administratief medewerkster voor 20 uur bij de Fiom, een bureau voor maatschappelijk werk speciaal voor alleenstaande ouders, ongehuwde moeders en adoptie.
Eerst de Olympia schrijfmachine, gewoon hard slaan op de toetsen. Na een paar jaar kwam er een electrische Triumph, jeetje, dat was heftig. Toen de 1e computer, alleen voor het secretariaat, inmiddels werd ik ook secretariaatsmedewerkster. Cursus volgen: WP/MS DOS. Geweldig allemaal. Er kwamen meer computers, meer automatisering, meer cursussen Word/Windows, registratie netwerk. Een eigen email adres een Fiom website, heel makkelijk allemaal, maar je moet het je wel eerst eigen maken. Buro secretaresse ben ik nu.
Nu ben ik het zat, steeds weer nieuwe toestanden. Ik trek het niet meer, heb er geen puf meer in. Het is mooi geweest. Op naar de OBU! 65% van je salaris zo maar uitbetaald, voor het niets doen.
Tijd voor leuke dingen, niets meer moeten. Klaar!
Nou, niets moeten!? Lees eens in de Plus of de Midi. Wat nou niets moeten? Hobby’s, sporten, cursussen, kleinkinderen oppassen! Zenuwachtig word je ervan!
Waarom zo genoemd? Beetje pijnlijk te bekennen, maar ik word dit jaar 60. En dat tikt aan hoor! Ik denk het de laatste periode in je leven is waarin je nog wat leuks te verwachten hebt: pensioen! In mijn geval heet dat de OBU : lees: overbruggings-uitkering. Uitgevonden voor de mensen die geboren zijn vóór 1949 en werkzaam in de sector zorg en welzijn. En daar voldoe ik aan.
In 1979 ben ik na 15 jaar alleen huisvrouw en moeder te zijn geweest, opnieuw in het arbeidsproces getreden. Niet alleen omdat ik er aan toe was na alleen de zorg voor echtgenoot en kindertjes, maar ook voor de centjes. Bovendien kon mijn man , het wat rustiger aan doen met de zwarte klusjes in de avonduren. Want een zeer oud huis , waar altijd iets aan moest worden verbouwd, 3 bloedjes van kinderen die ook schoentjes, kleertjes en op clubjes moesten.
Er is wel veel veranderd in 23 jaar. Ik begon als administratief medewerkster voor 20 uur bij de Fiom, een bureau voor maatschappelijk werk speciaal voor alleenstaande ouders, ongehuwde moeders en adoptie.
Eerst de Olympia schrijfmachine, gewoon hard slaan op de toetsen. Na een paar jaar kwam er een electrische Triumph, jeetje, dat was heftig. Toen de 1e computer, alleen voor het secretariaat, inmiddels werd ik ook secretariaatsmedewerkster. Cursus volgen: WP/MS DOS. Geweldig allemaal. Er kwamen meer computers, meer automatisering, meer cursussen Word/Windows, registratie netwerk. Een eigen email adres een Fiom website, heel makkelijk allemaal, maar je moet het je wel eerst eigen maken. Buro secretaresse ben ik nu.
Nu ben ik het zat, steeds weer nieuwe toestanden. Ik trek het niet meer, heb er geen puf meer in. Het is mooi geweest. Op naar de OBU! 65% van je salaris zo maar uitbetaald, voor het niets doen.
Tijd voor leuke dingen, niets meer moeten. Klaar!
Nou, niets moeten!? Lees eens in de Plus of de Midi. Wat nou niets moeten? Hobby’s, sporten, cursussen, kleinkinderen oppassen! Zenuwachtig word je ervan!
Geraniums
Ja, het moet er toch echt eens van komen: bloggeren!
Ik heb een kind die erg thuis is in dat soort zaken en dat werkt aanstekelijk.
Bovendien kan het een aardig tijdverdrijf worden als ik straks in de OBU ga.
Wie weet kom ik ooit in de PLUS! Want in dat seniorenblad lees je tot vervelens toe dat je niet achter de geraniums mag gaan zitten na je pensioen! Nou vind ik er niets op tegen om achter mijn geraniums te zitten, want die staan nu buiten, maar het regent nogal vaak. Bovendien zijn geraniums hartstikke uit volgens de tuintijdschriften. Een Engelse tuin moet het worden!
Ja, er wordt wél gedacht aan onze leeftijdsgroep, leesvoer genoeg. En niet te vergeten crêmes te kust en te keur: vochtinbrengend, anti rimpel, speciale zonnebrandmiddeltjes voor ouderen en met het advies veel, heel veel smeren!
Ja, 50-plussers, daar is geld aan te verdienen!
Vanmiddag gaat het van het westen uit regenen! Dus niet achter de geraniums vandaag.
Ja, het moet er toch echt eens van komen: bloggeren!
Ik heb een kind die erg thuis is in dat soort zaken en dat werkt aanstekelijk.
Bovendien kan het een aardig tijdverdrijf worden als ik straks in de OBU ga.
Wie weet kom ik ooit in de PLUS! Want in dat seniorenblad lees je tot vervelens toe dat je niet achter de geraniums mag gaan zitten na je pensioen! Nou vind ik er niets op tegen om achter mijn geraniums te zitten, want die staan nu buiten, maar het regent nogal vaak. Bovendien zijn geraniums hartstikke uit volgens de tuintijdschriften. Een Engelse tuin moet het worden!
Ja, er wordt wél gedacht aan onze leeftijdsgroep, leesvoer genoeg. En niet te vergeten crêmes te kust en te keur: vochtinbrengend, anti rimpel, speciale zonnebrandmiddeltjes voor ouderen en met het advies veel, heel veel smeren!
Ja, 50-plussers, daar is geld aan te verdienen!
Vanmiddag gaat het van het westen uit regenen! Dus niet achter de geraniums vandaag.
donderdag, mei 16, 2002
zondag, mei 12, 2002
Gedragsproblemen binnenshuis
Wat te doen als uw kat u bijt:
"Geef een scherpe, doordringende gil, net als een kat die gewond raakt zou doen. Haal de hand weg (of als erin dat geval schrammen ontstaan, laat de hand helemaal slap hangen), draai uw rug toe en negeer de kat enkele minuten. Mensen kunnen worden verdeeld in een groep die alle schrammen aan de huid kunnen verdragen, en een groep die tot op zekere hoogte schrammen aan de huid kunnen verdragen. U kunt uw kat leren voor een van beide groepen met dezelfde methode. In het eerste geval: altijd jammeren als uw hand wordt bezeerd en biedt dan een speeltje aan als alternatief. In het tweede geval: pas gaan jammeren als de klauwen uit gaan, maar laat het niet verder gaan. Bedenk wel, dat een kat die getraind is een mens niet als speeltje te gebruiken, betrouwbaarder is met een nieuwe baby (zie Nieuwe baby). U kunt sissen of blazen proberen als de kat blijft bijten."
Hier meer tips voor de omgang met gedragsproblemen bij katten.
Wat te doen als uw kat u bijt:
"Geef een scherpe, doordringende gil, net als een kat die gewond raakt zou doen. Haal de hand weg (of als erin dat geval schrammen ontstaan, laat de hand helemaal slap hangen), draai uw rug toe en negeer de kat enkele minuten. Mensen kunnen worden verdeeld in een groep die alle schrammen aan de huid kunnen verdragen, en een groep die tot op zekere hoogte schrammen aan de huid kunnen verdragen. U kunt uw kat leren voor een van beide groepen met dezelfde methode. In het eerste geval: altijd jammeren als uw hand wordt bezeerd en biedt dan een speeltje aan als alternatief. In het tweede geval: pas gaan jammeren als de klauwen uit gaan, maar laat het niet verder gaan. Bedenk wel, dat een kat die getraind is een mens niet als speeltje te gebruiken, betrouwbaarder is met een nieuwe baby (zie Nieuwe baby). U kunt sissen of blazen proberen als de kat blijft bijten."
Hier meer tips voor de omgang met gedragsproblemen bij katten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
