Vandaag een echte najaarszondag. Somber, rustig weer, de verwarming aan, lekker achter de p.c. en manlief kijkt tv ja, ja de wereldkampioenschappen wielrennen op de weg in Zolder (Belgie). Vandaag de mannen, gister de dames en dat is ie toch helemaal vergeten! Nota bene vergeten naar Leontien van Moorsel te kijken. Zijn grote favoriete sportvrouw. Hij noemt het een lieve meid sinds hij met haar of de foto mocht!!! Of ze lief is kan ik niet beoordelen, maar het lijkt me wel een leuke meid, zonder kapsones. En ze is mooi en vrouwelijk voor een wielrenster!
Het is al een tijd geleden dat ik iets gemeld heb, van alles gebeurd ondertussen wat me zo in beslag nam, dat ik me niet kon zetten tot een verhaaltje schrijven. Een vreselijke stresskip word ik als er zaken op mijn pad komen waar ik geen invloed op heb. En dat was het feest voor mijn 60e verjaardag op 28 september.
Het werd voor me geregeld door man en dochter en aan de laatste kan je dat goed overlaten maar aan mijn echtgenoot!!!??? Hij bezit de prijzenswaardige eigenschap nooit haast te maken, ook niet als dat echt nodig blijkt te zijn. Zo ook met het regelen van de ruimte waar het feest moest plaatsvinden. Gelukkig kwam het alsnog goed, zei het een dag voor mijn geboortedag, dat we gebruik mochten maken van het clubgebouw van de plaatselijke ijsclub waar hij lid van is. Tegen zeer lage kosten en de aankoop van de drank zelf te regelen. Ach ja, en dan moet je toch zelf een lijst maken met de gasten en wat ze zoal zullen gaan innemen op een avond.
Aanvankelijk had ik een namenlijst met 76 mensen! De band waar mijn dochter deel van uitmaakt en die belangeloos voor mij kwam spelen, 2 mensen voor de bediening (ook een verhaal apart) en ons eigen clubje, helaas zonder de jongste zoon die op Curaçao verblijft, maar wel met de lieve kleinzoon.
Na het bekijken van de zaal kreeg ik benauwde visioenen van een opeen gepakte mensen massa en knalharde popmuziek, waar geen mens elkaar kon verstaan en de ouderen feestgangers spoedig verontwaardigd de zaal zouden verlaten en de bediening voor geen meter liep. Ik ben dus in de namenlijst gaan schrappen tot 65, heb de meneer van de bediening nog wat richtlijnen gegeven (wat overigens geheel aan hem voorbij leek te gaan) de dochter nog eens laten bevestigen dat de muziek echt niet te hard zou zijn en er lange pauzes ingelast zouden worden om de “”ouderen” de gelegenheid te geven met elkaar bij te kletsen en het drankgebruik nog even te checken. De uitnodigingen konden de deur uit!
En wat blijkt allemaal zorgen om niets!
Op het laatste moment konden en 15 mensen niet bij zijn, de ruimte was groot genoeg, er werd veel gedanst (door de ouderen) de muziek werd gewaardeerd (al waren er mensen met voorkeur voor het Nederlandse genre) de drank was voldoende, de saté, gemaakt door onze vrienden, had gretig aftrek, iedereen was in feeststemming en er kon voldoende gebabbeld worden tussendoor. Had ik me dus zorgen gemaakt, zoals gewoonlijk, om niets! De buurtjes hebben foto’’s gemaakt en in een album geplakt en daar kun je goed zien hoe iedereen het naar de zin had.
Zal het me ooit nog eens lukken om dingen ”gewoon” op me af te laten komen, me te verheugen op hetgeen wat komen gaat in plaats van al weken van te voren bloednerveus te zijn???
