Broer van 93 jaar.

Toen ik in 1942 werd geboren had ik 2 broers waarvan de oudste nu 93 jaar oud is. Hij woont samen met zijn vrouw van 91 in een senioren appartement in de Leidse wijk Stevenshof.
Hun verjaardag vieren ze de laatste jaren met een dinertje buiten de deur samen met kinderen en kleinkinderen + aanhang. Mijn man en ik zijn daarbij uitgenodigd.
Dit jaar werd de 91e verjaardag van mijn schoonzus gevierd in restaurant de Bierbengel in de binnenstad van Leiden. Helaas hebben we afgezegd i.v.m. een stevige hoest/proest verkoudheid van mijn wederhelft.  Niet verstandig om in zo'n gezelschap kwistig met bacterien te strooien als je dicht naast elkaar aan het diner zit.
Jammer, want het is voor mij heel leuk om  verhalen aan te horen van vroeger, voornamelijk uit de tijd dat mijn broer nog voetbalde bij een Leidse club die inmiddels niet meer bestaat en zijn beiden kleinzoons momenteel nog spelend bij soortgelijke club F.C. Boshuizen. Zijn vrije tijd bestond destijds uit voetbal, zijn lust en zijn leven, zonder er iemand mee tekort te doen in zijn gezin. Dat kenmerkt zich nog door zijn zoon en 2 kleinzoons die dol op hun grootouders zijn!
Mijn schoonzus beschikt nog over een ijzersterk geheugen, haar man niet meer, daarnaast is hij ondanks een apparaatje, stokdoof, hij zit temidden van zijn kleinzoons stil, maar glunderend rond te kijken, eet wat van het  gekozen menu en is verder stil! Als hem wat gevraagd wordt knikt hij de vragensteller vriendelijk toe. Waarschijnlijk zonder idee waar en waarom hij hier nu zit, geniet hij wel.
Omdat we er deze keer niet bij waren zijn we vorige week 's middags bij ze thuis geweest, gezellige ontvangst , Jan zit in zijn stoel en we krijgen een hartelijke begroeting van hem. Gelukkig dat hij ons nog herkent, vraagt om zijn gehoorapparaatje, doet die in maar hoort nog steeds niets, iets wat zijn vrouw al voorzag, hij frutselt steeds aan het ding, en zegt dat het heel waardeloos is om niets meer te horen, vraagt een paar keer of Nico nog naar R.C.L. gaat en zwijgt dan maar weer een poos en lacht maar wat..... Als ik tijdens een gesprek een manke oom voor hem nadoe, noemt hij feilloos diens naam! Voor mijn schoonzus,  druk doende om ons van lekkers te voorzien, moet het wel zwaar zijn om te mantelzorgen, maar ze heeft geen last aan hem zegt ze, hij slaapt veel en als er voetbal op t.v. is kijkt hij voetbal en om de week haalt zijn zoon hem op om naar wedstrijd te gaan van zijn kleinzoons. Als hij thuiskomt is hij het weer vergeten.........
Hij ziet er nog zo goed uit, wat jammer toch als de laatste periode van je leven zo aan je voorbij gaat! Mijn oudste broer, ik keek altijd tegen hem op, had nog veel aan hem willen vragen over vroeger, onze ouders, de oorlog, mijn overleden broer, helaas.....

Maar hij blijft mijn "grote broer"!