Onrecht!

Onrecht
Eigenlijk ben ik een onwijze angsthaas. Tijdens een receptie ben ik absoluut niet het type dat gaat rondlopen, glas wijn in de hand, en met de aanwezigen zomaar een praatje maken, of mij in een discussie meng. Maar als ik iets van onrecht bespeur zit ik er al snel bovenop. Iemand die verbaal wordt aangevallen door een betweter, nou, laat mij maar even! Mijn scherpe tong kan dodelijk zijn. Wham, wat jij! Ik luister altijd wat er zoal gaande is . Zit ik ergens op een terras, volg ik het gesprek aan de tafel naast mij. En wee, als ze iemand (mij geheel onbekend) over de hekel zitten te halen of onprettig doen tegen de bediening.. Kan het niet laten om hardop een sneer te geven bij het verlaten van het terras. Na een paar alcoholische consumpties sta ik helemaal niet voor mezelf in. Daar maak je geen vrienden mee kan ik je verzekeren. Maar het werkt wel hoor. De roddelaar doet er meestal dadelijk het zwijgen toe met een vertwijfelde blik achterom kijkend. Wegwezen hier zie je hem/haar denken.
Menigmaal heb ik daardoor mijn gezinsleden zeer in verlegenheid gebracht. Mijn man vindt het zeer zeker een van mijn slechtste eigenschappen. Je “Leidse aard” noemt hij het. Maar toch betwijfel ik dat. Waar het uiteindelijk om draait is dat ik absoluut niet tegen onrecht kan. Opkomen voor de zwakste in mijn omgeving ook al ken ik hem maar vaag. Zodoende is afgelopen weken de “klompjes affaire” ontstaan. Voor degene die het ontgaan is, kan ik me niet voorstellen, gezien de reacties die ik heb gekregen, een korte samenvatting.
Kees de brugwachter had een rood klompje waar de voorbijvarende plezierjachten een grijpstuiver in kunnen werpen. Als ze het missen kunnen, want geloof me, de duurste jachten geven geen cent. Jan met de pet in een oud bootje met buitenboordmotor kan eerder wat missen dan die schipper met een dure Gaastra trui en een “bling bling opgeleukte” dame naast zich. Na het vaarseizoen kan Kees van het fooiengeld een keer uitgebreid van gaan Chinezen, maar Brasserie het Park zit er niet in voor Kees. Stel hij dat zou willen!
Nou, Kees mocht dat dus niet meer van de burgemeester, maar deed het toch. Zonde als het geld in de Does valt, ja toch? Tot 2 van zijn gemeente collega’s, op een dag dat Kees vrij was, het klompje hebben verwijderd uit zijn keetje. Kees, geheel over de rooie, heeft het klompje weliswaar terug gehaald, maar nadat hij dit aan mij vertelde kon ik het niet nalaten om een reactie te mailen naar het Leidsch Dagblad. En dat heb ik geweten en Kees ook! Dezelfde middag kwam er een journaliste langs en de andere dag stond er een mooi stukje op de voorpagina. TV West kwam daarna binnenvallen, Kees kwam op de voorpagina van de Telegraaf, in SBS 6 Hart van Nederland, zelfs de Volkskrant belde mij om een reactie en stuurde een leuke fotograaf die een foto maakte van de Doesbrug met mijn man op de voorgrond die zijn fiets aan het poetsen was. En dat allemaal om het klompje van Kees. Al deze commotie werd hem teveel en hij werd zelfs bang ontslagen te worden. Kees lag er wakker van. Daardoor ging ik me toch ook wel een beetje schuldig voelen. Tenslotte had ik dit circus in gang gezet, zonder te bevroeden wat een uitwerking het zou hebben.
Uiteindelijk moest Kees op het matje komen bij de burgemeester en werd de mond gesnoerd. Wat had ik daar graag bij willen zijn…… Arme burgemeester!
Onrecht…. Ik kan er niet tegen!
Kees heeft het klompje voorgoed opgeborgen. En ik mail voorlopig maar geen reacties meer naar de krant. Tenzij…….!