EINDE VAN 2006

2006 nadert het einde….. voor mij een bewogen jaar!

Mijn schrijfinspiratie voor de weblog is afgezakt, jammer genoeg. Maar ik zal het nog even op de valreep goedmaken met een beschrijving van mijn valpartij op 15 oktober j.l…….. Tjonge, dat was wel schrikken!!!
Onze vriend Bas werd zaterdag 14 oktober 60 jaar en gaf ter ere daarvan een feest in het gebouw van buurtvereniging Zijlkwartier aan de v.d. Marckstraat in Leiderdorp.
Natuurlijk waren mijn man ik uitgenodigd dmv een A-viertje vol met foto’s van Bas in verschillende fases uit zijn sportieve leven. Deze briefjes hang ik op het prikbord in de keuken om er tijdig aan herinnerd te worden dat we van de partij zullen zijn.
Tijdens een korte vakantie in september j.l. op mijn favoriete eiland Terschelling met Tanja heb ik daar een (wel dure) zwierige rok aangeschaft met daarbij passende zwarte laarzen met nogal hoge hakken. Heel charmant (vond ik zelf). Op aanraden van mijn echtgenoot gingen we op de fiets naar het Zijlkwartier, ongeveer 10 minuten verwijderd van onze woning. Ik had geen bezwaar, het was goed weer en hij stelt zich veilig voor een evt. alcoholcontrole, die veelvuldig plaatsvinden in onze regio.
We kwamen de zaal binnen rond half 9 en kwamen aan een tafel met bekenden mensen. De stemming was gezellig en de meute werd voorzien van een drankje en een hapje op zijn tijd. Omdat ik de dag erop een feestje had van de dansclub had ik het voornemen niet te gulzig te zijn en rustig een biertje te drinken. Zeker met de wetenschap dat de bediening daar een snel tempo heeft met schenken!
Er was een d.j. met het bekende repertoire en ik heb me zelfs nog in een polonaise gestort. Daarna nog wat staan kletsen met een (oude) vriend van onze oudste zoon en rond half 2 Hebben wij de zaak verlaten tegelijk met nog wat kennissen (die wel met de auto waren) buiten nog wat nagekletst en zijn op ons rijwiel gestapt.

Op woensdag 18 oktober, begin van de middag, kwam ik bij in een ziekenhuisbed van het Rijnland ziekenhuis. Naast het bed zat een bezorgd kijkende Nico, ik had een vreselijke hoofdpijn, heel mijn lijf deed pijn en ik begreep absoluut niet hoe ik daar gekomen was. Nico heeft me uitgelegd dat ik direct na het opstappen van mijn fiets gevallen was en daar op straat lag zonder een teken van leven te geven. Met een bloedende hoofdwond. Ik lag met de fiets boven op mijn handtas waarin mijn mobieltje zat. Hij had er geen bij zich en durfde mij niet op te tillen. Gelukkig kwam er iemand aan die 112 heeft gebeld en ben ik dus per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Alwaar direct benodigde hulp werd toegepast. Onze neef Bas (niet te verwarren met de jarige) die toevallig met de auto langs reed op het moment dat ik daar op straat lag, heeft onze fietsen naar huis gebracht en is daarna terug gekeerd naar het ziekenhuis om Nico wat bij te staan.
Ik lag alleen op een zaal van de afdeling neurologie en werd omringd door verplegend personeel die naalden in mijn prikten en bezorgd naar mij keken en aardig tegen me waren. Hééél aardig! Maar ze zeiden weinig.
Ik kreeg niet helder wat er aan de hand was. Was gewoon een stuk kwijt uit mijn geheugen.
De kinderen waren inmiddels gealarmeerd, behalve de oudste zoon die in Amerika verbleef. Hij is later telefonisch op de hoogte gebracht door zijn vader.
Ach, ik heb veel steun gehad aan familie en vrienden die snel naar het ziekenhuis kwamen om me sterkte te wensen en natuurlijk te kijken hoe gehavend ik eruit zag…????!!!!! Toen ik de moed had om in een spiegeltje naar mezelf te kijken schrok ik me naar : enorme bult op mijn kapotte voorhoofd en beiden ogen waren hartstikke blauw, de boel er omheen dan, blauwe ogen heb ik normaal ook.
Ik was gevallen op de linkerzijde van mijn hoofd en lichaam. Had daardoor ook gekneusde ribben aan de linkerkant. Kon dus niet goed liggen. Overal had ik pijn, algehele malaise aan mijn lijf!
Het gebeuren in het ziekenhuis ging grotendeels langs mij heen. Ik was blij als ik mijn mannetje en dochter weer aan het bed zag. Het was lang geleden dat ik hen zo bezorgd en lief had gezien.! Zondag 22 oktober kwam Emiel met Gaby op bezoek in het ziekenhuis direct nadat Gaby hem had opgehaald van Schiphol. Ruben en Isis waren daar ook bij, heerlijk om hen ook weer even te zien.
Na (alweer) een uitgebreid onderzoek en een testje of alles nog klopte in mijn hersens, mocht ik op donderdag 26 oktober na het bezoek mee naar huis. Ik was daar zeer blij om. Maar wat viel het tegen thuis! Ik was nog niets waard. Veel hoofdpijn, snel moe en bovenal: ik kon heel slecht zien en me slecht concentreren op iets waar ik mee bezig was. Gelukkig nam Nico de huishoudelijke taken over zoals boodschappen, koken (doet hij meestall) en de keukenvloer moppen! De keukenvloer glansde je tegemoet in die periode!!
Van bezoek aan huis werd ik helemaal vermoeid dus dat heb ik afgehouden. Ik lag nog dikwijls op mijn bed. Nico pakte zijn dagelijkse dingen weer op, ik zat vaak alleen thuis en dan begon ik te piekeren, de verwerking begon toen pas bij mij. Ik had problemen met het feit dat er iets ingrijpends met mij was gebeurd waar ik zelf NIETS meer van wist. Ik zat nog met veel vragen en als ik Nico naar dingen vroeg kreeg ik toch geen duidelijk antwoord. Voor hem was de kwestie over en goed afgelopen. Dat was natuurlijk ook zo maar ik kon daar niets mee. Ik werd er onrustig en verdrietig van.

Ik ben inmiddels naar de neuroloog geweest voor na controle. Daar werd ik niet blij van. Zij wees nog eens fijntjes op het alcohol promilage in mijn bloed na het ongeval (maar dat betekende natuurlijk niet dat ik een alcoholiste was) en dat het zeker nog een jaar zal duren voor ik weer helemaal de oude zal zijn! Dat ik in het vervolg tot echt voorzichtig moet zijn met drank. Hetgeen mij al eerder ingefluisterd werd door mijn oudste zoon! Toch blijf ik er bij dat ik daardoor niet zo lelijk terecht ben gekomen, werkelijk niet. Het zal er mee te maken hebben gehad, dat wel.
Ja, ik kwam van een feestje…… en ben geen geheelonthouder. Maar na mijn thuiskomst heb ik geen druppel meer aangeraakt, ik heb er geen trek in en volg nu de Teleac cursus op tv : ”Minder drinken” , ik ben 4 kg afgevallen en ga me steeds beter voelen. 11 Januari moet ik voor een uitgebreid onderzoek voor mijn ogen weer naar het ziekenhuis. Hopelijk levert dat iets op, want het is vreselijk lastig om zo slecht te blijven zien.
Dit was het dan, zo sluit ik 2006 af met deze voor mij ingrijpende gebeurtenis.
Ik hoop dat 2007 op alle fronten een geweldig jaar gaat worden voor iedereen maar zeker ook voor mezelf, dat verdien ik best!