Jeugdsentiment

Wanneer ik voor de dagelijkse boodschappen in het winkelcentrum ben kan ik het niet laten om in de boekwinkel te snuffelen.
Er gaat niets boven de sfeer van een boekwinkel, de top 10 bij de ingang, het kinderhoekje, ik krijg er een soort tevreden gevoel van. Soms kom ik een bekende tegen en dan ga je vanzelf fluisteren tegen elkaar. Zoals als in de wachtkamerbij de dokter.
Bij het vak met de tijdschriften zijn mensen héél zwijgzaam, kijken niet op of om bladerend in de lectuur. Ze staan soms wat afgewend van degene naast hen alsof ze iets stiekems doen. Het is mij opgevallen dat ze het tijdschrift meestal weer terugleggen. Dat zijn meestal mannen.
Nu staan er 2 meisjes van een jaar of 14, met hun hoofden dicht tegen elkaar, met een popblad. Ze bekijken zwijmelend een bladzijde met daarop een neger in een te ruime joggingbroek, hij is behangen met gouden kettingen en aan iedere vinger zit een enorme ring. Hij kijkt erg boos van onder een grote Nike muts.
De meisjes hebben door dat ik mee kijk en draaien zich om zodat ik alleen hun ruggen nog kan zien. Dan scheurt een van de meisjes de bladzijde uit het tijdschrift en stopt dit achteloos tussen haar jas. Ze legt het tijdschrift weer terug. Haar vriendin kijkt nerveus in het rond en kijkt dan verschrikt naar mij.
Mijn gedachten gaan 50 jaar terug: vaak kwam ik op bezoek bij een tante. Haar man was werkzaam bij de Rotogravure, toen een bekende drukkerij in Leiden. Zodoende hadden zij altijd veel tijdschriften in huis, de namen weet ik niet meer, maar ik vond het prachtig. Bij ons thuis was er alleen een krant, het Vrije Volk. Het mooiste vond ik het blad met alleen foto’s van bekende flimsterren. Ik spaarde filmsterren en plakte ze in mijn schoolagenda, dat deed iedereen. Je populariteit in de klas hing mede af van de filmsterren in je agenda.
Ooit had ik aan mijn tante gevraagd of ik er een paar mocht uitknippen. Helaas, ze bracht de bladen naar de buren en daarom mocht er niets uit geknipt worden. Zonde vond ik dat, die mensen deden er toch niets meer mee!
Ik zat al een tijdje te staren naar een foto van James Dean. Nonchalant gebogen over een sportauto, droevig keek hij voor zich uit. Ik moest deze foto hebben! Die had echt niemand, dat wist ik zeker. De meisjes uit mijn klas waren "weg" van James Dean. Bij de kauwgum zaten ook foto’s van hem. Maar ik mocht geen kauwgum kopen van mijn moeder. Vond ze een vies gezicht, dat gekauw.
Mijn tante keek mee over mijn schouder: "kind, vind je dit nou een leuke jongen? Vreselijk wat een nozem! We gaan lekker thee drinken, ik ga even naar de keuken."
Razend snel, met bonkend hart, scheurde ik de bladzijde met de foto uit het tijdschrift en verborg die onder mijn trui.
We hebben gezellig thee gedronken met een Waaier kaakje van Jamin. Mijn thee kopje trillend van de zenuwen in mijn handen. Daarna heb ik op de wc, de foto dubbel gevouwen en in mijn onderbroek gestopt.
Thuis, heb ik James Dean meteen in mijn agenda geplakt, ik had er 2 bladzijden voor nodig. Er waren wel wat vouwtjes in gekomen en zijn gezicht leek daardoor nog treuriger! Ik had er ook succes mee in de klas. Mijn agenda lag meestal opengeslagen met zijn foto op mijn schoolbank. Dikwijls keek ik naar zijn droevige ogen en droomde weg.
Ik ben daarna een poos niet naar mijn tante geweest!
De meisjes kijken me angstig aan: o jee, dat mens heeft het gezien, zie je ze denken. Ik lach vriendelijk en doe een stap naar hen toe. Ze weten duidelijk met hun figuur geen raad. Zachtjes vraag ik:" vinden jullie dat nou echt een leuke jongen? "
Ze knikken instemmend met een vuurrood hoofd." Als je thuis komt moet je er even een strijkijzer over heen halen, vervolg ik op fluistertoon, gaan de vouwtjes er uit! Zenuwachtig beginnen ze te giebelen, pakken elkaar bij de arm en lopen vlug naar de uitgang. Daar kijken ze nog even om en steken vrolijk hun hand naar me op. Ik zwaai terug.